Marian Dobrosielski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1923
Czerniowce

Data śmierci

1 lutego 2022

Ambasador RP w Wielkiej Brytanii
Okres

od 1969
do 1972

Przynależność polityczna

PZPR

Poprzednik

Jerzy Morawski

Następca

Artur Starewicz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Marian Dobrosielski (ur. 25 marca 1923 w Czerniowcach, zm. 1 lutego 2022[1]) – polski profesor filozofii, dyplomata i działacz komunistyczny, tłumacz.

Życiorys

Urodzony w Czerniowcach, w rodzinie inteligenckiej[2]. Podczas II wojny światowej służył jako ochotnik w 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Po zakończeniu kampanii francuskiej 1940 roku został internowany w Szwajcarii. Tam ukończył studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Zurychu (doktorat 1948).

Pracownik Poselstwa Polski Ludowej w Bernie (1948–1950). Radca Ambasady PRL w Stanach Zjednoczonych (1958–1964). Kierownik Biura Studiów Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1964–1969). Ambasador PRL w Wielkiej Brytanii (1969–1972). Dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (1972–1980). Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1978–1982). Członek delegacji polskiej na sesje Zgromadzenia Ogólnego ONZ: 1952, 1953, 1958, 1966, 1972, 1976. Przewodniczący delegacji polskiej na Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie: Genewa (1973–1975), Belgrad (1977–1978), Madryt (1980–1981).

Od 1953 pracownik naukowo-dydaktyczny Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego: doktor habilitowany (1966), profesor (1974). Prodziekan (1966–1969), przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Filozofii, kierownik Zakładu Filozofii (1968–1969), dyrektor Instytutu Filozofii (1971–1973). Był nauczycielem akademickim Prywatnej Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie[3].

Przewodniczący komitetu redakcyjnego „Studiów Filozoficznych” (1968–1969), członek rady „Dialectics and Humanism” (od 1972), członek rady i komitetu redakcyjnego „Historii Dyplomacji Polskiej”, członek komitetu redakcyjnego Biblioteki Klasyków Filozofii, członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego (sekretarz 1955–1957, 1965–1969). Członek Polskiego Komitetu Pugwash (od 1965, wiceprzewodniczący 1975–1982). Przewodniczący Polskiego Komitetu Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (1973–1979). Członek prezydium Światowej Rady Pokoju (1976–1979). Członek prezydium zarządu i Rady Naukowej Instytutu Pokoju w Wiedniu (od 1975).

Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (sekcja w Szwajcarii 1944–1948), następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1948). Od 1955 do 1956 był I sekretarzem OOP na Wydziale Filozofii UW, a w latach 1956–1957 i 1968–1969 pełnił funkcję I sekretarza komitetu uczelnianego PZPR na UW[4][5]. Od 1958 do 1959 wchodził w skład egzekutywy POP PZPR w Ambasadzie PRL w Waszyngtonie[5]. Był również delegatem na V zjazd tej partii[5].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Medalem Zwycięstwa i Wolności.

Władał językiem angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i rumuńskim[2].

Uczestnicy wydarzeń marcowych wspominają jego niechlubną postawę podczas wieców[uwaga 1][uwaga 2][4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Liście Kisiela[6]. W 2005 krytykował "rusofobiczne nastawienie niektórych nowo przyjętych do UE państw, w szczególności Polski"[7].

Autor książek

  • Podstawowa zasada teorio-poznawcza neopozytywizmu, 1947
  • Filozoficzny pragmatyzm C.S. Peirce'a, 1967
  • Z problemów współczesności, 1970
  • Z teorii i praktyki pokojowego współistnienia, 1976
  • Belgrad 1977, 1978
  • Szanse i dylematy, 1980

Przypisy

  1. ↑ Marian Dobrosielski [online], nekrologi.wyborcza.pl, 5 lutego 2022 [dostęp 2022-03-20].
  2. 1 2 VISIT OF HEW SECRETARY CALIFANO TO POLAND: BIOGRAPHIC INFORMATION ON VICE FOREIGN MINISTER MARIAN DOBROSIELSKI. Wikileaks. [dostęp 2020-01-23]. (ang.).
  3. ↑ Zasłużeni wykładowcy. pwsbia.edu.pl. [dostęp 2020-04-09].
  4. 1 2 Jerzy Eisler: Polski rok 1968. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-01-23]. (pol.).
  5. 1 2 3 Informacje BIP IPN. [dostęp 2022-02-26].
  6. ↑ Stefan Kisielewski: Moje typy. Tygodnik Powszechny, 1984-12-02. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
  7. ↑ Marian Dobrosielski, Polityka zagraniczna drugiej kadencji Busha, w: Dziś. Przegląd społeczny, nr 7/2005, s. 73, ISSN 0867-3608

Uwagi

  1. ↑ Wg Teresy Bochwic: „Dobrosielski „biegał spocony między studentami i pokazywał, kogo trzeba, swoim zaufanym. Takiego wskazanego »robotnicy« – potem okazało się, że rzeczywiście byli tam również robotnicy, nie tylko ubecy – którzy przyjechali »nauczyć rozumu rozwydrzoną młodzież bananową«, łapali i wsadzali do budy milicyjnej”, a nawet „brał udział w szarpaninie ze studentami, dopuszczając się rękoczynów”.
  2. ↑ Za: L. Perzanowski, A. Kuczmierczyk, Nie ma chleba bez wolności, Londyn 1971, s. 48 Eisler podaje, że „W czasie jednego z milicyjnych ataków Marian Dobrosielski zatrzasnął drzwi wydziału filozofii przed uciekającymi studentami”.

Bibliografia

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Warszawa, Interpress, 1984 s. 166–167.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.