Marian Żebrowski
Ilustracja
Marian Żebrowski (1926)
major broni pancernych major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1896
Puławy, Królestwo Polskie, Cesarstwo Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 września 1992
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1918–1948

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Krzyż Wojenny 1914-1918 ze złotą gwiazdą (Francja)
Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Marian Żebrowski (drugi z lewej) podczas przewrotu majowego.

Marian Włodzimierz Żebrowski (ur. 28 grudnia 1896 w Puławach, zm. 24 września 1992 w Warszawie) – major broni pancernych Wojska Polskiego, mianowany przez władze RP na uchodźstwie pułkownikiem.

W II Rzeczypospolitej

Był synem Zdzisława i Anny z Prokopowiczów. Absolwent Gimnazjum Filologicznego w Lublinie. W listopadzie 1918 r. wstąpił do 7 pułku ułanów. W marcu 1920 r. odkomenderowany został na studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej. Ukończył kurs wojenny Szkoły Podchorążych. Od czerwca 1920 r. walczył na froncie litewsko-białoruskim. Do 1930 r. służył w 7 pułku Ułanów Lubelskich[1]. W 1930 r. został przeniesiony do 2 szwadronu samochodów pancernych w Warszawie na stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu). W latach 1930–1936 pełnił służbę w 1 dywizjonie samochodów pancernych, a w latach 1936–1939 w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. na stanowisku kierownika Referatu Wyszkolenia. W 1937 r. został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów broni pancernych z równoczesną zmianą nazwy posiadanego stopnia rotmistrza na kapitana.

W PSZ na Zachodzie

Na front wyruszył jako dowódca oddziałów zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej. Ciężko ranny w bitwie pod Falaise odesłany został do Anglii. Po rekonwalescencji, w maju 1945 r. został komendantem Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej, a następnie szefem Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego[1]. W 1948 r. zwolniony został z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i przeniesiony do rezerwy. Pozostał na emigracji. Pełnił funkcję Prezesa Koła Żołnierzy dowództwa I Korpusu. Wydawał zeszyty historyczne „Ułani Lubelscy”. Był pierwszym redaktorem „Przeglądu Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii”, a następnie „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej”.

Zmarł 24 września 1992 r. w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Piaskowej w Puławach.

Wybrane publikacje

  • Księga dziejów: 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, współautorzy: Józef Smoleński, Józef Smoleński-Kolec,

Polish Cultural Foundation, 1969

  • Generał broni Kazimierz Sosnkowski: szef 7. Pułku Ułanów Lubelskich, Koło Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich, 1970
  • Zarys historii polskiej broni pancernej, 1918–1947, White Eagle Press Limited (T.U.), 1971
  • 4 Batalion Pancerny, White Eagle Press - Stanisław Janicki, 1980
  • Pluton trębaczy 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Gen. Kazimierza Sosnkowskiego: (na tle muzyki konnej Wojska Polskiego, poczynając od XVII wieku), Nakł. Koła Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. K. Sosnkowskiego, 1981
  • Konie 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Poets and Painters Press, 1987, ISBN 0-948668-96-2, ISBN 978-0-948668-96-8

Stanowiska służbowe

  • dowódca plutonu
  • oficer ewidencyjny
  • adiutant szwadronu
  • zastępca dowódcy szwadronu ułanów (do 1930)
  • dowódcą plutonu samochodów pancernych
  • adiutant szwadronu
  • dowódca szwadronu samochodów pancernych (do 1936)
  • kierownik Referatu Wyszkolenia w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. − 1936 do 1939
  • szef sztabu 4 batalionu czołgów – 1939 (Francja)
  • dowódca szwadronu czołgów w 1 dywizjonie rozpoznawczym
  • p.o. dowódcy 67 batalionu czołgów − od 1 sierpnia 1941
  • zastępca dowódcy 67 batalionu
  • kwatermistrz 16 Brygady Pancernej − od stycznia 1942
  • dowódca Oddziałów Zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej − od stycznia 1944
  • komendant Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej − od maja 1945
  • szef Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego − od listopada 1945[1]

Awanse

Marian Żebrowski awansowany został w latach[1]:

Ordery i odznaczenia

Uwagi

    Przypisy

    1. 1 2 3 4 Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 52.
    2. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 29, Nr 5 z 31 grudnia 1973.
    3. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
    4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 244.

    Bibliografia

    • Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918−1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
    • Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 3 Pancernego - zarys monograficzny. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-81-3.
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.