Maria Karolina Austriacka

Maria Carolina Louise Josepha Johanna Antonia

Królowa Neapolu
Okres	od 1768 do 1806
Jako żona	Ferdynand I Burbon
Królowa Sycylii
Okres	od 1768 do 1814
Jako żona	Ferdynand I Burbon
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1752 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	8 września 1814 Wiedeń
Ojciec	Franciszek I Lotaryński
Matka	Maria Teresa Habsburg
Mąż	Ferdynand I Burbon
Dzieci	Maria Teresa, Luiza Maria, Karol Franciszek, Maria Anna, Franciszek I, Maria Krystyna, Maria Amelia, Karol January, Jan Karol, Maria Amelia, Maria Krystyna, Maria Antonietta, Maria Klotylda, Maria Henrietta, Karol January, Leopold Jan, Albert, Maria Izabela
Odznaczenia

Maria Karolina Austriacka (ur. 13 sierpnia 1752 w Wiedniu, zm. 8 września 1814 w Wiedniu) – królowa Neapolu w latach 1768–1799 i 1799–1806 oraz królowa Sycylii w latach 1768–1814 (oficjalnie jednak straciła władzę dwa lata wcześniej w 1812).

Trzynaste dziecko – dziesiąta córka Franciszka I, cesarza rzymskiego, i Marii Teresy, arcyksiężnej austriackiej, królowej Czech i Węgier. Ukochana siostra Marii Antoniny, królowej Francji.

Małżeństwo i rodzina

W 1768 Maria Karolina poślubiła Ferdynanda, króla Neapolu (jako Ferdynand IV) i Sycylii (jako Ferdynand III) – przyszłego Ferdynanda I, króla Obojga Sycylii. Mieli razem kilkanaścioro dzieci, z których 7 przeżyło dzieciństwo:

Portret neapolitańskiej rodziny królewskiej (1783). Od lewej strony: Maria Teresa, Franciszek, Ferdynand, Maria Karolina, Maria Krystyna, Karol January, Luiza Maria i Jan Karol (w kołysce)

1. Marię Teresę Karolinę Joannę (1772–1807), żonę swojego kuzyna – Franciszka II, cesarza Austrii;
2. Luizę Marię Amelię Teresę (1773–1802), żonę swojego kuzyna – Ferdynanda III, wielkiego księcia Toskanii;
3. Karola Franciszka Jana Januarego (1775–1778), zmarłego w dzieciństwie;
4. Marię Annę Joannę Antoniettę Franciszkę Gaetanę Teresę Amelię Klementynę (1775–1780), zmarłą w dzieciństwie;
5. Franciszka I (1777–1830), króla Obojga Sycylii;
6. Marię Krystynę Amelię (1779–1849), żonę Karola Feliksa, króla Sardynii;
7. Marię Amelię Krystynę (1779–1783), zmarłą w dzieciństwie;
8. Karola Januarego Franciszka (1780–1789), zmarłego w dzieciństwie;
9. Jana Karola Januarego (1781-1783), zmarłego w dzieciństwie;
10. Marię Amelię Teresę (1782–1866), żonę Ludwika Filipa I, króla Francuzów;
11. Marię Krystynę (ur. i zm. 1783), która żyła tylko kilka godzin;
12. Marię Antoniettę (1784–1806), żonę kuzyna – Ferdynanda VII, króla Hiszpanii;
13. Marię Klotyldę Teresę Amelię Antoniettę Joannę Annę Gaetanę Pulcherię (1786–1792), zmarłą w dzieciństwie;
14. Marię Henriettę Karmelę (1787–1792), zmarłą w dzieciństwie;
15. Karola Januarego (1788–1789), zmarłego w dzieciństwie;
16. Leopolda Jana Michała, księcia Salerno (1790–1851), męża swojej siostrzenicy – Marii Klementyny Austriackiej (córki Marii Teresy i Franciszka II);
17. Alberta Marię (1792–1798), który utonął w morzu, uciekając przed Napoleonem Bonaparte;
18. Marię Izabelę (1793–1801), zmarłą w dzieciństwie.

I koalicja antyfrancuska

Maria Karolina zdominowała swojego męża i to ona faktycznie sprawowała władzę w ich królestwie. Na początku Wielkiej Rewolucji Francuskiej królowa sympatyzowała z rewolucjonistami, ale kiedy obalono monarchię we Francji, a następnie zgilotynowano króla Ludwika XVI (21 stycznia 1793) i królową Marię Antoninę (16 października 1793), zmieniła zdanie.

Królowa i jej małżonek byli przerażeni wydarzeniami we Francji i dzięki poparciu Johna Actona i ambasadora Wielkiej Brytanii Williama Hamiltona Maria Karolina przekonała męża do utworzenia w 1798 armii neapolitańskiej i sycylijskiej. Armia ta wystąpiła przeciw rewolucyjnej Francji razem z innymi państwami w ramach I koalicji antyfrancuskiej. Pokój z Francją zawarto jednak już w 1796.

Królowa Karolina (pędzla Élisabeth Vigée-Lebrun)

Królowa Karolina

Republika Partenopejska

Na początku 1799 Francuzi stanęli pod bramami Neapolu, a król Ferdynand uciekł na Sycylię. Francuzom udało się zdobyć miasto z pomocą szlachty i mieszczaństwa, którzy zbuntowali się przeciwko Ferdynandowi i Marii Karolinie. W styczniu 1799 do życia powołano Republikę Partenopejską, a król został zdetronizowany. W czerwcu wojska wysłane przez Ferdynanda pod dowództwem kardynała Ruffo zdobyły Neapol i przywróciły stary porządek. Jeszcze przed przypłynięciem sojuszniczej floty króla Ferdynanda (pod dowództwem Horatio Nelsona) został podpisany pokój między Neapolitańczykami a Francuzami.

Król i królowa jednomyślnie postanowili nie okazywać łaski żadnemu rewolucjoniście. Dzięki pomocy Emmy, Lady Hamilton, przyjaciółki królowej, żony brytyjskiego ambasadora i kochanki Nelsona – również bliskiego przyjaciela królowej, udało się złapać kilka tysięcy rebeliantów, którzy następnie zostali powieszeni.

Detronizacja i śmierć

W 1806 Ferdynand ponownie został zdetronizowany, tym razem przez Napoleona Bonaparte. Królem Neapolu Napoleon uczynił swojego brata – Józefa. Maria Karolina jako de facto samodzielna władczyni utrzymała władzę na Sycylii do 1812. W 1812 jej mąż nieoficjalnie abdykował na rzecz ich syna – regenta Franciszka, co pozbawiło królową wszelkich wpływów. Maria Karolina została odesłana na wygnanie do swojej ojczyzny, gdzie zmarła w 1814. Po jej śmierci Ferdynand ożenił się ponownie, pozostając pod wpływem Austrii.

Przodkowie