Marek Puchała (ur. 26 czerwca 1959 w Cieplicach Śląskich, obecnie dzielnica Jeleniej Góry) – polski muzyk, artysta szklarz, animator kultury, od 2002 do 2020 dyrektor BWA Wrocław[1]. Syn Reginy i Aleksandra Puchałów, projektantów Huty Szkła „Julia” w Szklarskiej Porębie.

Życiorys

Wykształcenie i działalność studencka

Jako junior uprawiał wyczynowo narciarstwo alpejskie w klubie sportowym Karkonosze. W 1978 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta) we Wrocławiu, które ukończył w 1984 na Wydziale Szkła i Ceramiki. W 1981 wraz z Andrzejem Rogowskim zorganizował, korzystając ze struktur klubu studenckiego „Pałacyk”, festiwal muzyki nowofalowej Nowa Fala na Odrze[2]. W tym samym roku współpracował też z Pomarańczową Alternatywą i publikował w gazecie A manifest Federacji Alternatywnych Komitetów (FAK).

Kariera muzyczna

W 1983 wziął udział w utworzeniu ostatecznego składu grupy Klaus Mitffoch, w którym grał na perkusji. W 1985 ukazała się jedyna płyta zespołu. Był współautorem koncepcji teledysku do piosenki „Jezu jak się cieszę” i wraz z Lechem Janerką, Wiesławem Mrozikiem i Krzysztofem Pociechą muzyki do utworów z płyty Klaus Mitffoch.

Po rozpadzie zespołu i odejściu Lecha Janerki, Klaus Mitffoch koncertował z Pawłem Goffrym Chylińskim (gitara, śpiew). W roku 1986 Puchała współtworzył zespół Klaus Mit Foch[3], w którego składzie znaleźli się również: Zbigniew Kapturski (gitara, wokal), Wiesław Mrozik (gitara basowa), Jacek Fedorowicz (gitara basowa). W 1988 roku zespół wydał płytę Mordoplan.

W 2012 r. płyta Mordoplan została wznowiona nakładem Rity Baum[4].

Indywidualna kariera

Od połowy lat 80. kontynuował indywidualną karierę artystyczną, uczestnicząc w wystawach szkła artystycznego, m.in. kilkakrotnie w Światowej Wystawie Szkła Studyjnego Glass Now organizowanej przez Yamaha, sympozjach w niemieckim Frauenau i czeskim Novym Borze[5]. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu[6], Muzeum Szkła Suomen Lasimuseo Riihimaki[6], muzeum w Sosnowcu[6] i w zbiorach prywatnych.

W latach 1997–2002 kierował galerią Szkła i Ceramiki BWA Wrocław (SiC). Był kuratorem wielu wystaw zbiorowych promujących wrocławskie szkło artystyczne oraz wystaw indywidualnych m.in. Pavla Trnki i Tomasza Urbanowicza. Od 2002 do 2020 był dyrektorem BWA Wrocław[7].

Przypisy

  1. ↑ bwa.wroc.pl [dostęp 2016-06-20].
  2. ↑ Anna Mituś, Piotr Stasiowski, Agresywna niewinność. Historia grupy Luxus, Wrocław 2014, s. 68–74, ISBN 978-83-63505-02-8.
  3. ↑ Paweł Piotrowicz, Wrocławska niezależna scena muzyczna 1979 – 1989, 2015, ISBN 978-83-933557-5-4.
  4. ↑ Przemysław Zawrotny, Zimniejszy Klaus bez Janerki [online], e.czaskultury.pl, 22 października 2012 [dostęp 2016-06-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-16].
  5. ↑ Stefania Żelasko (red.), Polskie Szkło Współczesne ostatniej dekady XX wieku, Muzeum Okręgowe w Jeleniej Górze, 2001, s. 38–39.
  6. 1 2 3 Bogdan Górecki, Ceramika i szkło polskie XX wieku. Katalog zbiorów, Mariusz Hermansdorfer (red.), Wrocław: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 2004, s. 276–277, ISBN 83-86766-87-5.
  7. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej BWA Wrocław
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.