Mao Anying
毛岸英
Ilustracja
porucznik Armii Czerwonej porucznik Armii Czerwonej
Data i miejsce urodzenia

24 października 1922
Changsha, Chiny

Data i miejsce śmierci

25 listopada 1950
Tongch’ang, KRLD

Przebieg służby
Lata służby

1943–1945 (Armia Czerwona)
1950 (Chińscy Ochotnicy Ludowi)

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Chińscy Ochotnicy Ludowi

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna koreańska †

Odznaczenia
Bohater KRLD Order Flagi Narodowej I klasy (KRLD)

Mao Anying (毛岸英, pinyin Máo Ànyīng; ur. 24 października 1922, zm. 25 listopada 1950) – chiński wojskowy, najstarszy syn Mao Zedonga i jego drugiej żony Yang Kaihui.

Życiorys

Po rozwodzie rodziców w 1927 roku pozostał z matką w Changsha. W 1930 roku został pojmany wraz z matką przez żołnierzy Kuomintangu i musiał oglądać wykonanie na niej wyroku śmierci[1]. Po egzekucji Yang przez kilka tygodni mieszkał z babką, a następnie w 1931 roku został wywieziony do Szanghaju[1], gdzie żył na ulicy jako bezdomny żebrak[2]. Błąkając się po mieście został kilkukrotnie brutalnie pobity przez policję[3]. Dzięki pomocy lokalnych działaczy komunistycznych, którzy się nim zaopiekowali, został w 1936 roku wysłany na studia do Moskwy[2]. Podczas II wojny światowej wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach w Europie, w tym na terenie ziem polskich. Do Chin powrócił w 1946 roku[2] i zamieszkał w Pekinie[1]. W październiku 1949 roku wziął ślub z Liu Songlin. Jego relacje z ojcem były chłodne[1].

Po wybuchu wojny koreańskiej został w 1950 roku wysłany na front jako tłumacz w armii Chińskich Ochotników Ludowych[2]. Wysocy działacze partyjni odradzali Mao Zedongowi wysyłanie własnego, najstarszego syna na front, ten jednak nie dał się przekonać, argumentując, iż jego dzieci nie zasługują na specjalne traktowanie[1]. Mao Anying zginął 25 listopada 1950 roku podczas amerykańskiego nalotu bombowego[2]. Dowodzący wojskami chińskimi w Korei Peng Dehuai poinformował Mao o śmierci syna dopiero po jakimś czasie, obawiając się jego reakcji[1]. Przewodniczący przyjął jednak śmierć syna bez emocji, mówiąc, że wojna wymaga poświęceń[4].

Pochowany jest na cmentarzu Chińskich Ochotników Ludowych w Hoech’ang (prowincja P’yŏngan Południowy) w Korei Północnej[5].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Chairman Mao Zedong and General Mao Anying, Chinese Military Leaders of the Korean War. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004, s. 404. ISBN 83-88542-68-0.
  3. ↑ Jean-Christophe Brisard, Claude Quetel: Dzieci dyktatorów, Znak Horyzont, 2015, s. 78. ISBN 978-83-240-3420-8.
  4. ↑ Chairman Mao Zedong comments on the death of General Mao Anying. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
  5. ↑ Chinese delegation pays tribute to martyrs buried in DPRK. kp.chineseembassy.org, 6 maja 2010. [dostęp 2011-06-09]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.