Maksymilian Hajkowicz
pułkownik saperów pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko

Maksymilian Konrad Hajkowicz

Data i miejsce urodzenia

3 marca 1889
Święciany

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1940
Bukareszt

Przebieg służby
Lata służby

1912–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Litwy Środkowej
Wojsko Polskie

Jednostki

Aleksandrowska Szkoła Wojskowa
17 Pułk Inżynieryjny
I Korpus Polski w Rosji
III Korpus Polski w Rosji
3 Pułk Saperów Wileńskich
Wyższa Szkoła Wojenna
Centrum Wyszkolenia Saperów
2 Grupa Saperów

Stanowiska

zastępca szefa Zarządu Fortecznego
szef Inżynierii
szef Wydziału Organizacyjnego Szefostwa Inżynierii DOK nr I
zastępca dowódcy 3 batalionu saperów
szef Oddziału Organizacyjnego Departamentu V Inżynierii i Saperów w M.S. Woj.
szef saperów przy II wiceministrze spraw wojskowych
dowódca grupy saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Maksymilian Konrad Hajkowicz (ur. 3 marca 1889 w Święcianach[1], zm. 16 lutego 1940 w Bukareszcie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Jana i Joanny z Tworkowskich[1]. W 1910 roku ukończył gimnazjum handlowe w Wilnie, po czym został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii rosyjskiej. W latach 1910–1912 był słuchaczem Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie, po jej ukończeniu otrzymał stopień podporucznika saperów. Następnie służył w 17 pułku inżynieryjnym w Zarajsku, w składzie którego wyruszył na front. Latem 1917 roku zdezerterował z jednostki, aby dostać się do Legionów Polskich, ale został ujęty i osadzony w więzieniu. Zdołał z niego uciec przy pomocy zaprzyjaźnionego strażnika. Po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji powrócił do macierzystego pułku, w którym zwerbował ok. 150 żołnierzy–Polaków i dotarł z nimi do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Z braku wolnych etatów oficerskich został przeniesiony do formującego się III Korpusu Polskiego na Ukrainie. W Kijowie wstąpił do Związku Wojskowych Polaków i został łącznikiem ZWP z Korpusem. W styczniu 1918 roku, po odwrocie Korpusu i zajęciu miasta przez wojska bolszewickie, pozostał w Kijowie, zabezpieczając przed komunistami dokumenty, broń i mienie ZWP i Korpusu – uratował dzięki temu życie wielu Polakom, którzy zostali w mieście. Sam ukrywał się. Po opuszczeniu Kijowa przez bolszewików pracował jako urzędnik.

Na początku grudnia 1918 roku udało mu się przedostać do Polski i niezwłocznie wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Objął funkcję zastępcy szefa Zarządu Fortecznego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył pod koniec grudnia 1919 roku w zdobywaniu Wilna, a następnie w walkach nad Dźwiną. W trakcie ofensywy bolszewickiej na Warszawę kierował pracami fortecznymi na przedmościu warszawskim. Jesienią 1920 roku został szefem Inżynierii Wojska Litwy Środkowej, biorąc udział w kampanii gen. Lucjana Żeligowskiego przeciwko Litwinom.

Po zakończeniu działań wojennych sprawował funkcję szefa Wydziału Organizacyjnego Szefostwa Inżynierii DOK nr I w Warszawie (1921–1923) oraz pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 3 pułku saperów w Wilnie (1923–1925). W latach 1925–1926 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu został szefem Oddziału Organizacyjnego Departamentu V Inżynierii i Saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a w 1929 roku komendantem Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie[2]. W latach 1934–1936 był szefem saperów przy II wiceministrze spraw wojskowych. Następnie objął dowództwo 2 Grupy Saperów, które sprawował do wybuchu wojny obronnej 1939 Uczestniczył w walkach z Niemcami.

Zmarł 16 lutego 1940 w Bukareszcie i tam został pochowany[3]. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 84-1-9)[4].

Awanse

  • major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 29 lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów)
  • podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 1 lokata w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]
  • pułkownik – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 r.[6]

Ordery i odznaczenia

Opinie

  • "/13 X 1937 - komendant Centrum Wyszkolenia Saperów/ Zdolny człowiek o dobrze rozwiniętym sprycie. Posiada dość duże zdolności dowodzenia wsparte długoletnim doświadczeniem służbowym. Bardzo dobry organizator i administrator. Bardzo duża inicjatywa i chęć osiągnięcia dobrych wyników pracy. Taktycznie-przeciętny.: Mało pracuje w tym kierunku. Technicznie dobry. Jako Komendant Centrum Wyszkolenia Saperów uzyskał bardzo dobre wyniki pracy i dzięki dobremu wyzyskaniu swych podwładnych. W czasie wojny może być dowódcą saperów armii. 1938 /-/ gen.Dąbkowski
  • "/Kurs doskonalący dla wyższych dowódców w Centrum Wyszkolenia Piechoty 28.XI- 7 XII 1938/

Ćwiczenie w zakresie obrony obustronnie opartej: praca słaba. /-/ gen. Szyling

  • Ćwiczenie w zakresie obrony stałej na skrzydle o t wartym ugrupowania: praca przeciętna. /Muszę od razu zastrzec się, że warunki i sposób, w jakich ta praca została przeprowadzona,nie dają podstawy do oceny miarodajnej dla wartości danego dowódcy/ /-/ gen.Piskor
  • Wnioskował i referował dcy korpusu sprawy saperskie dokładnie i logicznie. /Podróż historyczno - taktyczna 19 - 21 maja 1937r. /-/ gen.Berbecki
  • Zdolny człowiek o dobrze rozwiniętym sprycie. Posiada dość duże zdolności dowodzenia wsparte długoletnim doświadczeniem służbowym. Bardzo dobry organizator i administrator. Bardzo duża inicjatywa i chęć osiągnięcia dobrych wyników pracy. Taktycznie-przeciętny. Mało pracuje w tym kierunku. Technicznie dobry. Jako Komendant Centrum wyszkolenia Saperów uzyskał bardzo dobre wyniki pracy,dzięki dobremu wyzyskaniu swych podwładnych. W czasie wojny może być dowódcą saperów Armii. /13.X.1937./ /-/ gen. Dąbkowski[13]

Przypisy

  1. 1 2 Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 245.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku.
  3. ↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 23.
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MAKSYMILIAN KONRAD HAJKOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-09].
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 3 z 28 stycznia 1928
  6. ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 242.
  7. ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6821/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 347)
  8. ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  9. ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 18 „za ofiarne zasługi, położone przy akcji ratunkowej w czasie powodzi wiosennej w 1924 roku”.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 24 stycznia 1925
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 28 z 23 grudnia 1927
  13. ↑ Opinie pułkowników saperów z 1938

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 802, 828.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 582, 591.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 247, 822.
  • Opinie pułkowników saperów z 1938.
  • Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Merkuriusz Towarzystwa Plewaków, nr 2, 2008 r. s. 16 ISSN 1898-8970 informacja mjr Wacława Plewako o śmierci przyjaciela, przekazana z obozu w Starobielsku.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.