Majuro
Ilustracja
Atole Majuro na zdjęciu NASA z 2000 roku
Państwo

 Wyspy Marshalla

Akwen

Ocean Spokojny

Powierzchnia

9,17 km²

Populacja (2011)
• liczba ludności
• gęstość


27 797
3031 os./km²

Położenie na mapie Wysp Marshalla
Mapa konturowa Wysp Marshalla, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Majuro”
Położenie na mapie Oceanii
Mapa konturowa Oceanii, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Majuro”
Ziemia7°04′N 171°16′E/7,066667 171,266667
Mapa wyspy
Majuro – wybrzeże
Majuro – główna droga
Majuro – zabudowa
Amerykańskie bombowce na Majuro, marzec 1944

Majuro (marsz. Mājro[1][2]) – jeden z atoli łańcucha Ratak Chain w archipelagu Wysp Marshalla w środkowej części Oceanu Spokojnego. W jego skład wchodzą 64 wysepki, o łącznej powierzchni 9,17 km². Otaczają one lagunę o powierzchni około 295,05 km².

W niektórych źródłach stolicą Wysp Marshalla określa się cały atol Majuro, na którym znajduje się aglomeracja Delap-Uliga-Djarrit, gdzie znajdują się siedziby władz państwowych. Według Urzędowego wykazu nazw państw i terytoriów niesamodzielnych stolicą państwa jest Delap[3].

Według danych za rok 2011 atol zamieszkiwało łącznie 27 797 osób – najwięcej ze wszystkich atoli i wysp Wysp Marshalla.

Nazwa

Nazwa atolu Majuro pochodzi od marsz. Mājro oznaczającego „dwa otwarcia”[1][2]. W przeszłości w kartografii i księgach pokładowych funkcjonowały również nazwy: Arrowsmith, Kajuruk, Maduro, Mediouro, Mediuro, Medjouro czy Mendiouro[4].

Geografia

Atol znajduje się w łańcuchu Ratak Chain w archipelagu Wysp Marshalla w środkowej części Oceanu Spokojnego. Obejmuje 64 wysepki, o łącznej powierzchni 9,17 km², które otaczają lagunę o powierzchni około 295,05 km²[4]. Jest to ósmy pod względem powierzchni lądu i dziewiąty co do wielkości laguny atol Wysp Marshalla[4].

Majuro to także stolica Wysp Marshalla z dzielnicą rządową położoną na trzech połączonych ze sobą wysepkach Delap-Uliga-Djarrit[5][6]. W Majuro znajduje się port morski, międzynarodowy port lotniczy(kod IATA: MAJ)[7], kilka szkół średnich, College of the Marshall Islands[8] i kampus Uniwersytetu Południowego Pacyfiku[9], a także liczne banki, hotele i centra handlowo-żywieniowe, kompleks budynków rządowych, nowoczesny kompleks teatralno-kinowy oraz lokalny ośrodek telewizyjny.

Na atolu znajduje się fabryka produkcji kopry, a port Majuro jest głównym ośrodkiem przeładunkowym dla cargo oraz tuńczyka[10].

Klimat

Średnia temperatura i opady dla Majuro
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Rekordy maksymalnej temperatury [°C] 29.4 29.7 29.8 29.8 29.9 29.9 29.8 30.1 30.2 30.2 30.0 29.6 29,9
Średnie dobowe temperatury [°C] 27.1 27.3 27.3 27.3 27.3 27.3 27.2 27.4 27.4 27.4 27.3 27.1 27,3
Rekordy minimalnej temperatury [°C] 24.7 24.8 24.8 24.7 24.8 24.6 24.5 24.6 24.6 24.6 24.6 24.7 24,7
Opady [mm] 214.1 156.2 210.3 261.1 284.0 294.4 330.2 292.6 315.5 351.5 325.1 301.0 3336,0
Średnia liczba dni z opadami 19.3 16.1 17.6 18.9 22.1 23.1 24.3 22.9 22.9 23.4 22.9 22.7 256,2
Wilgotność [%] 77.7 77.1 79.0 80.7 81.9 81.1 80.5 79.3 79.4 79.4 79.9 79.7 79,6
Średnie usłonecznienie [h] 224.4 218.6 252.8 219.4 224.8 210.8 217.0 232.2 217.8 205.4 191.4 197.4 2612,0
Źródło: NOAA (1961–1990)[11] 15 lipca 2017

Demografia

Na atolu w 2011 mieszkało 27,797 osób (wzrost w stosunku do 1999 roku, kiedy to liczba ta wynosiła 23,676)[12]. Majuro na najwięcej mieszkańców ze wszystkich atoli i wysp Wysp Marshalla[5].

Flora i fauna

Baza danych Avibase podaje (stan na rok 2017), że na atolu występuje 45 gatunków ptaków, w tym cztery narażone na wyginięcie: nawałnik duży (Hydrobates leucorhous), petrel długodzioby (Pterodroma longirostris), burzyk szarogrzbiety (Ardenna bulleri) i kulik alaskański (Numenius tahitiensis)[13].

Historia

Dla Europejczyków atol został odkryty w 26 czerwca 1788 roku, przez brytyjskiego odkrywcę Johna Marshalla (1748–1819)[14]. Spennemann podaje natomiast, że w tym samym dniu atol odwiedził również inny Brytyjczyk – Thomas Gilbert – kapitan statku Charlotte[15].

Pod koniec II wojny światowej Majuro stało się główną bazą amerykańskich sił zbrojnych walczących z Japonią o Wyspy Marshalla i inne mikronezyjskie wyspy na zachodzie[10][16]. Amerykanie zlokalizowali tu m.in. bazę lotnictwa oraz ośrodek administracji marynarki wojennej[10].

Po wojnie Majuro było lokalną siedzibą amerykańskiej administracji Powierniczych Wysp Pacyfiku[10], wypierając Jaluit z roli głównego ośrodka archipelagu[17]. W okresie tym lokalna ludność została osiedlona na wysepce Laura na zachodnim krańcu atolu, a na krańcu wschodnim powstała dzielnica administracyjna[10]. W latach 70. XX w. Amerykanie wybudowali 50 km drogę łączącą obydwie części atolu – jest na najdłuższa wybetonowana droga w Mikronezji (stan na 2000)[10]. Spowodowało to napływ ludności z Laury do dzielnicy administracyjnej, gdzie znajdowały się szkoły i szpital a ludzie mieli większe możliwości znalezienia pracy[10]. Zatrudnienie oferowano w administracji oraz w sektorze usługowym, nastawionym na obsługę pracowników potężnego sektora państwowego[10]. W latach 90. XX w. – po uzyskaniu niepodległości przez Wyspy Marshalla – liczbę urzędników państwowych zredukowano o 25%[10]. W połowie lat 90. XX w. zaczął się prężnie rozwijać turystyka, przede wszystkim morska, nastawiona na nurków i wędkarzy[10]. Pod koniec lat 90. XX w. wiele inwestycji napłynęło z Chin, m.in. powstała flota do połowy tuńczyka, a przyjezdni Chińczycy przyjęli obywatelstwo Wysp Marshalla[10].

Kultura

Na atolu znajduje się Biblioteka Publiczna, Archiwa Narodowe oraz Muzeum Alele[18][17], którego zbiory obejmują m.in. kolekcję zdjęć Joachima DeBruma ukazujących życie na Wyspach Marshalla w okresie 1880–1930 oraz kolekcję rękodzieła marszalskiego[19].

Miasta partnerskie

Przypisy

  1. 1 2 Marshallese-English Dictionary – Place Name Index. Marshallese-English Dictionary. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  2. 1 2 Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 1. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych, 2004, s. 143. ISBN 83-239-7552-3. [dostęp 2017-07-15]. (pol.).
  3. ↑ Urzędowy wykaz nazw państw i terytoriów niesamodzielnych. Wyd. 6. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2021, s. 42. ISBN 978-83-254-2587-6.
  4. 1 2 3 Digital Micronesia-An Electronic Library & Archive is: Marshall Islands Atoll Information Wotje Atoll. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  5. 1 2 Majuro, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-07-15] (ang.).
  6. ↑ The World Factbook. 2017. [dostęp 2017-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-11)]. (ang.).
  7. ↑ MAJ – Majuro Atoll, MH – Airport – Great Circle Mapper. Great Circle Mapper. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  8. ↑ College of the Marshall Islands: strona oficjalna. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  9. ↑ The University of South Pacific: USP Marshall Islands Campus. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  10. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Brij V. Lal, Kate Fortune: The Pacific Islands: An Encyclopedia. University of Hawaii Press, 2000, s. 98–99. ISBN 978-0-8248-2265-1. [dostęp 2017-07-15].
  11. ↑ WMO climate normals for Majuro, PI 1961−1990. [w:] National Oceanic and Atmospheric Administration [on-line]. [dostęp 2017-07-15].
  12. ↑ Economic Policy, Planning, and Statistics Office, Office of the President: The RMI 2011 Census of Population and Housing. Summary and Highlights Only. U.S. Department of the Interior, 2017-06-18. s. 7. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  13. ↑ Denis Lepage: Avibase – Bird Checklists of the World Majuro Atoll. [w:] Avibase – Bird Checklists of the World [on-line]. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  14. ↑ Max Quanchi, John Robson: Historical Dictionary of the Discovery and Exploration of the Pacific Islands. Lanham, Maryland; Toronto; Oxford: The Scarecrow Press, Inc., 2005, s. XX. ISBN 0-8108-5395-7. [dostęp 2017-07-15].
  15. ↑ Dirk HR Spennemann & Hemley Benjamin: Ships visiting the Marshall Islands (until 1885) Majuro Atoll. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  16. ↑ Dirk HR Spennemann & Hemley Benjamin: Building the Navy's Bases Majuro Naval Base. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  17. 1 2 Roman Adrian Cybriwsky: Capital Cities around the World: An Encyclopedia of Geography, History, and Culture: An Encyclopedia of Geography, History, and Culture. ABC-CLIO, 2013, s. 173. ISBN 978-1-61069-248-9. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  18. ↑ Alele Museum, Library, National Archives: strona oficjalna. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  19. ↑ Alele Museum. [w:] Alele Museum, Library and National Archives [on-line]. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.