.jpg.webp) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Uraga Dock w Yokosuka |
| Położenie stępki |
24 lipca 1936 |
| Wodowanie |
27 listopada 1936 |
 Tajlandia
| |
| Wejście do służby |
10 czerwca 1937 |
| Wycofanie ze służby |
20 marca 1995 |
| Los okrętu | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1400 t standardowa |
| Długość |
82 m |
| Szerokość |
10,36 m |
| Zanurzenie |
3,14 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe VTE o mocy 2500 KM, 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
17 węzłów |
| Zasięg |
8000 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| • 4 działa 120 mm (4 x I) • 2 działka plot. 20 mm (2 x I) • 2 km 7,7 mm (4 x I) • 4 wyrzutnie torped 450 mm (2 x II) | |
| Załoga |
155 |
Maeklong (taj.: แม่กลอง) – eskortowiec marynarki wojennej Tajlandii z okresu II wojny światowej i powojennego, zbudowany w Japonii, jeden z dwóch okrętów typu Tachin. Klasyfikowany w literaturze jako slup, a po wojnie fregata, pełnił w czasie pokoju rolę okrętu szkolnego. Wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Syjamu (Tajlandii) w 1937 roku, a wycofany został z niej po ponad 57 latach, w 1995 roku, po czym zachowany jako okręt-muzeum.
Budowa
Dwa okręty typu Tachin zostały zamówione w ramach dużego programu rozbudowy Królewskiej Marynarki Wojennej Tajlandii, wówczas noszącej nazwę Syjamu, z 1935 roku[1]. Miały to być uniwersalne okręty, pełniące w czasie pokoju rolę okrętów szkolnych i funkcję prezentacji bandery za granicą, a w czasie wojny rolę kanonierek lub eskortowców[2]. Za literaturą anglojęzyczną najczęściej określane są jako slupy[3][4], także jako eskortowce[5], a po wojnie jako fregaty[6].
Oba okręty typu Tachin zbudowała stocznia Uraga Dock w Yokosuce[7]. „Maeklong” był drugim okrętem typu i oficjalnie stępkę pod jego budowę położono 24 lipca 1936 roku – w dniu wodowania pierwszego „Tachina”[2]. Otrzymał nazwę od rzeki Maeklong (taj.: แม่กลอง)[8]. Spotykana jest też w literaturze transkrypcja nazwy: „Meklong”[9]. Okręt wodowano już 27 listopada 1936 roku, a wszedł do służby 10 czerwca 1937 roku[2].
Opis
Opis ogólny
.jpg.webp)
Okręty miały architekturę podobną do niszczycieli, dzięki cechom takim jak podwyższony pokład dziobowy tylko na ok. 40% długości kadłuba, rozmieszczenie czterech dział artylerii głównej w superpozycji oraz niezabudowany pokład górny na śródokręciu między kominem a nadbudówką rufową, gdzie umieszczono wyrzutnie torpedowe[10]. Załoga liczyła maksymalnie 155 osób (wraz z kadetami, w roli okrętu szkolnego)[3].
Długość całkowita okrętów wynosiła 82 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 3,14 m[3]. Wyporność standardowa była określona na 1400 ts (ton angielskich), a wyporność pełna na 2000 ts[3].
Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2500 hp, poruszające dwa wały śrub[uwaga 1]. Parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów[3]. Okręt zabierał 487 ton paliwa[11]. Zasięg wynosił 8000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów[2].
Uzbrojenie
Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się z czterech pojedynczych japońskich armat kalibru 120 mm Typ 3 o długości lufy 45 kalibrów (L/45)[2]. Działa wyposażone były w głębokie maski ochronne japońskiego wzoru i umieszczone były po dwa na dziobie i rufie w superpozycji[10]. Uzbrojenie przeciwlotnicze było słabsze i stanowiły je tylko dwa pojedyncze włoskie działka automatyczne kalibru 20 mm Breda model 1939 L/65, uzupełniane przez dwa karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm[8].
Okręt miał ponadto uzbrojenie torpedowe w postaci czterech wyrzutni torpedowych kalibru 450 mm, w dwóch podwójnych aparatach ustawionych na pokładzie górnym za kominem na każdej z burt[3]. Był przystosowany także do stawiania min[2][8]. Mógł być również wyposażony w trały do trałowania min[3].
Wkrótce po II wojnie światowej (przed 1953 rokiem) „Maeklong” został dozbrojony w dwa automatyczne działa przeciwlotnicze kalibru 40 mm Bofors L/60[6][12]. Do początku lat 70. wyrzutnie torped zostały usunięte, natomiast okręt miał już wówczas trzy działa przeciwlotnicze kalibru 40 mm i trzy kalibru 20 mm[13]. W 1974 roku działa kalibru 120 mm artylerii głównej zostały natomiast zamienione na cztery amerykańskie armaty uniwersalne kalibru 76 mm (3 cale) L/50[14].
Okręt pierwotnie mógł przenosić wodnosamolot typu Watanabe WS-103, opuszczany na wodę za pomocą dźwigu, z którego jednak następnie zrezygnowano[2].
Służba
„Maeklong” wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Tajlandii (do 1939 roku: Syjamu) 10 czerwca 1937 roku[2]. Nie brał udziału w starciach wojny francusko-tajlandzkiej na przełomie 1940/41 roku.
„Maeklong” przetrwał II wojnę światową, podczas której Tajlandia pod naciskiem japońskim wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii i USA, lecz jej marynarka nie była aktywnie używana w walkach z tymi państwami – aczkolwiek bliźniaczy okręt „Tachin” został zniszczony przez lotnictwo brytyjskie[1].
Po wojnie okręt kontynuował służbę, klasyfikowany jako fregata, lecz używany jedynie jako okręt szkolny[6]. Na początku lat 70. nosił numer burtowy: 3[13]. W 1974 roku został przezbrojony w amerykańskie armaty uniwersalne mniejszego kalibru 76 mm[14]. Między 1994 a 1996 rokiem numer burtowy zmieniono na 414[12]. Został wycofany ze służby 20 marca 1995 roku, po czym został przekształcony w 1996 roku w okręt-muzeum, w prowincji Samut Prakan[2].
Uwagi
- ↑ Tak m.in. Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441 i Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63. W Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411 oczywisty błąd co do mocy (25000ihp)
Przypisy
- 1 2 Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 60-63.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- 1 2 3 4 5 6 7 Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63; Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411
- 1 2 Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 435
- 1 2 3 Jane’s Fighting Ships 1953-54 ↓, s. 353
- ↑ Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 1, 63.
- 1 2 3 Gogin 2021 ↓, s. 476.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441; Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411
- 1 2 Na podstawie rysunku i fotografii w Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441; Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- 1 2 Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 715
- 1 2 Jane’s Fighting Ships 1972-73 ↓, s. 317.
- 1 2 Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 507.
Bibliografia
- Ivan Gogin: Navypedia’s Fighting ships of World War Two 1937–1945. Part Two: Haiti – Siam. Gatczyna: Navypedia LLC, 2021. (ang.).
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 4/2008(17), 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1937. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1937. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1940. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1941. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1953-54. Raymond Blackman (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co. Ltd., 1954. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1972-73. Raymond Blackman (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co. Ltd., 1972. ISBN 07-032161-2. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).