Maślak syberyjski
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

maślakowate

Rodzaj

maślak

Gatunek

maślak syberyjski

Nazwa systematyczna
Suillus americanus (Peck) Snell
Lloydia 7(1): 39 (1944)

Maślak syberyjski, maślak amerykański forma syberyjska (Suillus americanus (Peck) Snell) – gatunek grzybów z rodziny maślakowatych (Suillaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Suillus, Suillaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1887 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Boletus americanus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1944 r. Walter Henry Snell, przenosząc go do rodzaju Suillus[1].

Synonimy:

  • Boletus americanus Peck 1887
  • Boletus americanus Peck 1887 var. americanus
  • Boletus americanus var. reticulipes Coker & Beers 1943
  • Boletus sibiricus (Singer) A.H. Sm. 1949
  • Ixocomus americanus (Peck) E.-J. Gilbert 1931
  • Ixocomus sibiricus Singer 1938
  • Suillus americanus (Peck) Snell 1944 f. americanus
  • Suillus americanus f. helveticus (Singer) W. Klofac 2013
  • Suillus americanus f. sibiricus (Singer) W. Klofac 2013
  • Suillus americanus (Peck) Snell 1944 var. americanus
  • Suillus americanus var. reticulipes Coker & Beers ex Grand 1984
  • Suillus sibiricus (Singer) Singer 1945
  • Suillus sibiricus subsp. helveticus Singer 1951
  • Suillus sibiricus (Singer) Singer 1945 subsp. sibiricus[2].

Nazwę maślak syberyjski nadała Alina Skirgiełło w 1960 r.[3] W 2021 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie nazwy maślak amerykański forma syberyjska, odpowiadający taksonowi Suillus americanus (Peck) Snell f. sibiricus (Singer) Klofac[4].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 5–10 cm, początkowo półkulisty, później tępostożkowaty z podwiniętym brzegiem, łukowaty, na koniec płaski z tępym garbem. Powierzchnia śliska, początkowo słomkowożółta, potem brązowożółta z czerwonawymi plamkami. Na brzegu zwisają resztki osłony. Skórka ściąga się łatwo[5].

Trzon

Wysokość 4–8 cm, grubość 1–2,5 cm, walcowaty, w górnej części słomkowożółty, w dolnej różowawy. Charakterystyczną cechą jest występowanie białawych ziarenek, które u starszych okazów zmieniają barwę na winnoczerwoną. Posiada pierścień, będący pozostałością białej osłony[5]. Często pierścień jednak zanika

Hymenofor

Rurkowaty. Rurki zbiegające na trzon. Początkowo są żółte, potem oliwkowobrązowe, w końcu ochrowobrązowe. Uciśnięte zmieniają barwę na rdzawobrązową[5].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników cynamonowy. Zarodniki pod mikroskopem bladożółte, gładkie, elipsoidalne, o rozmiarach 8–9,5 przez 3,5–5 μm. Podstawki o rozmiarach 21–25,5–6,5 μm, z 4–sterygmami. Pleurocystydy cylindryczne, w wiązkach. Zarówno podstawa cystyd, jak i ich powierzchnia często jest pigmentowana. Cheilocystydy również w wiązkach, z brązowymi cząstkami pigmentu u podstawy wiązki. Czasami już przy użyciu lupy można dostrzec wiązki cystyd u wylotu rurek. Pod wpływem 3% KOH miąższ zmienia barwę na pomarańczowo-brązową. Śliska warstwa na powierzchni kapelusza zbudowana jest ze splątanych strzępek o grubości 3–5 μm[6].

Występowanie i siedlisko

W Ameryce Północnej jest szeroko rozprzestrzeniony i pospolity[7]. Występuje także w Europie i Indiach[8]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano tylko 2 stanowiska podane przez Andrzeja Nespiaka i S. Frejlaka w Tatrzańskim Parku Narodowym[3], jednak oznaczenie tych okazów jest błędne lub wątpliwe[9]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[10]. W latach 1995–2004 oraz ponownie od 2014 roku gatunek objęty ochroną częściową[9].

W Europie notowany w górach, głównie pod sosną limbą[5] i być może pod kosodrzewiną[3]. W Ameryce rośnie pod różnymi gatunkami sosen 5-igłowych, zwłaszcza pod sosną wejmutką[11].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2017-09-23].
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2017-09-23].
  3. 1 2 3 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ Rekomendacja nr 1/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online], Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów, 20 lutego 2021.
  5. 1 2 3 4 Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. ↑ D.W. Grund, A.K. Harrison, Nova Scotian Boletes, J. Cramer, 1976, s. 162–3, ISBN 3-7682-1062-6.
  7. ↑ Suillus americanus [online], Musroom Expert [dostęp 2017-09-23].
  8. ↑ Mapa występowania na świecie Suillus americanus [online], Discover Life Maps [dostęp 2017-09-23].
  9. 1 2 Anna Kujawa, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Izabela L. Kałucka (red.), Grzyby chronione Polski. Rozmieszczenie, zagrożenia, rekomendacje ochronne, Poznań: Instytut Środowiska Rolniczego i Leśnego Polskiej Akademii Nauk, 2020, ISBN 978-83-938379-8-4.
  10. ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.
  11. ↑ O.K. Miller H.R.Miller, North American Mushrooms: a Field Guide to Edible and Inedible Fungi, Guilford, Connecticut: Falcon Guide, 2006, s. 361, ISBN 0-7627-3109-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.