Mały Chingan
小兴安岭
Ilustracja
Kontynent

Azja

Państwo

 Chiny

Najwyższy szczyt

Pingding Shan
(1429 m n.p.m.)

Długość

600 km

Sąsiednie pasma

Wielki Chingan

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, u góry po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Mały Chingan”
48°47′30″N 127°12′30″E/48,791667 127,208333

Mały Chingan (chiń. 小兴安岭 pinyin Xiǎo Xīng’ān Lǐng; ros.: Малый Хинган) – góry w północno-wschodnich Chinach i częściowo w Rosji, oddzielające Nizinę Mandżurską od doliny środkowego Amuru. Rozciągają się na długości ok. 600 km[1]. Najwyższym szczytem jest Pingding Shan (1429 m n.p.m.). Połączone z Wielkim Chinganem poprzez pasmo Yilehuli Shan[2].

Są to stare góry, zbudowane ze skał krystalicznych, z występującymi jednak miejscami śladami działalności wulkanicznej[3]. Wypiętrzone i sfałdowane w orogenezie hercyńskiej, wypiętrzone blokowo w okresie ruchów jenszańskich (mezozoik)[4].

Mały Chingan jest na ogół silnie zalesiony. Góry pokrywają lasy zwane "tajgą ussuryjską". Są to lasy mieszane, odznaczające się dużym bogactwem gatunków (sosna koreańska, dąb mongolski, orzech mandżurski i inne) i bardzo silnie rozwiniętym podszyciem. Występowanie roślin zbliżonych do lian powoduje trudną dostępność tych lasów[5]. Tajga tej części Mandżurii należy do najważniejszych obszarów leśnych w Chinach[3].

We wschodniej części eksploatowane są złoża węgla kamiennego; największym ośrodkiem wydobywczym w regionie jest miasto Hegang. Na północy, w górskich rzekach, prowadzi się wydobycie złota aluwialnego[6].

Po stronie rosyjskiej, na zboczach gór, znajduje się Rezerwat Chingański[7].

Przypisy

  1. ↑ Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 301. ISBN 83-05-13407-5.
  2. ↑ Xiao Hinggan Range, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2010-08-31] (ang.).
  3. 1 2 Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 190.
  4. ↑ Chingan, Mały. WIEM - darmowa encyklopedia. [dostęp 2010-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-02)].
  5. ↑ Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 80.
  6. ↑ Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 199-200.
  7. ↑ Природа Хинганского заповедника [online], khingan.ru [dostęp 2022-01-15].

Bibliografia

  • Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski, Marek Maryański, Chiny, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1980, ISBN 83-01-00952-7, OCLC 830954350.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.