Ludwik Franciszek Wołowski

Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1810 Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1876 Gisors
Miejsce spoczynku	Père-Lachaise
Zawód, zajęcie	adwokat ekonomista
Narodowość	polska
Rodzice	Franciszek Wołowski
Dzieci	Ludwika Passy

Ludwik Franciszek Michał Reymond Wołowski (fr. Louis François Michel Raymond Wolowski; ur. 31 sierpnia 1810 w Warszawie, zm. 15 sierpnia 1876 w Gisors) – francuski ekonomista i adwokat pochodzenia polskiego. Również publicysta i działacz społeczny.

Życiorys

Rodzina Wołowskich wywodzi się od Eliszy Szora, potomka Naftalego Szora, który był rabinem Lublina. 1759/60 Elisza Szor, członek sekty żydowsko-chrześcijańskiej, przeszedł we Lwowie wraz z dziećmi na katolicyzm. Przyjęli oni wtedy nazwisko Wołowski, wywodzące się od polskiego tłumaczenia ich hebrajskiego nazwiska „Szor”, czyli wół. Wołowski był synem Franciszka Wołowskiego, prawnuka Eliszy Szora, cenionego prawnika i deputowanego na Sejm, zwolennika powstania listopadowego. Ludwik Wołowski uczył się początkowo w Warszawie, a od 1823 przez 4 lata w Paryżu w słynnym liceum Henryka IV.

Był członkiem sprzysiężenia Piotra Wysockiego^[1]. W 1831 jako pierwszy sekretarz poselstwa polskiego rządu powstańczego wrócił do Paryża, po upadku powstania pozostając na emigracji, gdyż za udział w powstaniu władze rosyjskie skazały go zaocznie na śmierć^[2]. W 1832 został członkiem założycielem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu^[3]. W 1834 uzyskał obywatelstwo francuskie. Od 1839 do 1871 wykładał w Conservatoire National des Arts et Métiers; w 1843 objął tam katedrę prawa przemysłowego, a później również ekonomii politycznej. W 1848 został wybrany do Zgromadzenia Narodowego. 28 lutego 1852 roku był jednym z współzałożycieli w Paryżu, włącznie z Ksawerym Branickim, banku Crédit Foncier de France, pierwszy w Europie bank kredytów hipotecznych, wzorując go na Towarzystwie Kredytowym Ziemskim, powołanym przez Franciszka Ksawerego Druckiego Lubeckiego w Królestwie Polskim^[2]. W 1876 na krótko przed śmiercią został wybrany dożywotnim senatorem.

Miał córkę Ludwikę, po mężu Passy^[4]. Był stryjem Andrzeja Władysława Wołowskiego, którego wspierał po jego przyjedzie do Francji wskutek upadku powstania styczniowego^[5].

Poglądy ekonomiczne

Wołowski był zwolennikiem liberalizmu gospodarczego i bimetalizmu w polityce pieniężnej. W pracy „Zagadnienie banków” postulował utworzenie jednego centralnego banku emisyjnego. Interwencjonizm państwa ograniczał do emisji banknotów, która miała być oparta na funduszu kruszcowym złota i srebra.

Dzieła

• De l'organisation du crédit foncier, 1848
• Études d’économie politique et de statistique, 1848^[6]
• Introduction de l’économie politique en Italie, 1858
• La Question des banques (Zagadnienie banków), 1864^[7]
• Les Finances de la Russie, 1864^[8]
• Notions générales d’économie politique, 1866^[9]
• La Banque d’Angleterre et la banque d’Écosse, 1867^[10]
• La Liberté commerciale et le résultat du traité de commerce de 1860, 1869
• Le Travail des enfants dans les manufactures, 1868
• Le Change et la circulation, 1869
• La Question monétaire, 2. wydanie, 1869^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Wacław Stankiewicz: Historia myśli ekonomicznej, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1983.
• Encyklopedia PWN, Tom 3, Warszawa 1991.
• Mateusz Meises: Z rodu żydowskiego. Zasłużone rodziny polskie krwi niegdyś żydowskiej, Warszawa 1991.

Linki zewnętrzne

• dokonane przez Wołowskiego francuskie tłumaczenie dzieła Mikołaja Kopernika pt. „Monetae cudendae ratio”
• Polski bankier i francuska rewolucja bankowa. biznes.newsweek.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
• Publikacje Ludwika Wołowskiego dostępne w serwisie Polona