Ludwik Tarnawiecki (ur. 1 stycznia 1842, zm. 6 maja 1863 pod Lublińcem^[1]) – powstaniec styczniowy.

Życiorys

Urodził się 1 stycznia 1842^[2]. Był synem Marcelego, bratem Marceli^[3][4].

Po wybuchu powstania styczniowego w 1863 przystąpił do walczących i w kwietniu tego roku trafił do obozu w Wysocku, gdzie zbierali się młodzi ochotnicy^[5]. W tym miesiącu jego matka przybyła do obozu polskich sił powstańczych, stojących pod Lublińcem pod dowództwem generała Antoniego Jeziorańskiego^[5]. Zwróciła się do przebywającego tam księcia Adama Sapiehy, żądając od niego oddania syna i umacniając swoje wezwanie tym, że miał on niewładną prawą rękę wskutek paraliżu^[5]. Po zatelegrafowaniu w tej sprawie do Wysocka, na drugi dzień przyjechał stamtąd karetą do obozu Ludwik Tarnawiecki, po czym został zabrany przez matkę^[5]. Po kilku dniach ks. Sapieha ponownie dostrzegł Tarnawieckiego na terenie obozu^[5]. Wobec tego wysłał go w czteroosobowej grupie do załatwienia sprawy we Lwowie, mając jednocześnie główny zamiar, aby młodzieniec został w mieście i znowu trafił do domu, co udało się i do obozu powrócili trzej towarzysze bez niego^[5].

W dniu 6 maja 1863 wojska powstańcze dowodzone przez gen. Jeziorańskiego odniosły zwycięstwo w drugiej bitwie pod Kobylanką^[5][6]. Objeżdżający teren walk ks. Sapieha zauważył wlokącego się rannego żołnierza z rozprutym brzuchem oraz wydostającymi się wnętrznościami i w nim po raz kolejny rozpoznał Ludwika Tarnawieckiego^[5]. Zdołał on księciu powiedzieć, że zabił kosą czterech kozaków, co potwierdzili zebrani obok świadkowie, dodając, że uczynił to lewą ręką^[5]. Nazywając go w tej sytuacji bohaterem książę nakazał zabrać rannego na nosze i wezwać lekarza^[5]. Tuż po tym Tarnawiecki zmarł^[5]. Jego ciało miejscowi chłopi zanieśli na cmentarz w Lublińcu, gdzie było im najbliżej^[5]. Jego nagrobek wykonany z piaskowca powstał w XIX wieku^[5]. Zachowany pomnik nagrobny znajduje się na parafialnym cmentarzu w Starym Lublińcu^[2][2][7].

W późniejszych przekazach przyjęło się, że Ludwik Tarnawiecki ranny zdołał przejść kilka kilometrów do rejonu wsi Lubliniec i tam zmarł na łąkach^[8][9][2][6].

Przypisy