 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 sierpnia 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 lutego 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Ludwik Mucha (ur. 11 sierpnia 1904 w Smrokowie[1], zm. 16 lutego 1962 w Starych Drzewcach[2]) – kapelan, hubalczyk, żołnierz Armii Krajowej, podpułkownik Wojska Polskiego[3].
Życiorys
W rodzinie był najstarszy z siedmiorga rodzeństwa. Egzamin maturalny złożył w gimnazjum księży pijarów w Krakowie i przebywał tam do 1928, do ukończenia studiów teologicznych i filozoficznych w Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Studia kontynuował w latach 1928–1932 w Paryżu w Instytucie Katolickim, w którym przyjął święcenia kapłańskie[1]. Podczas studiów nawiązał łączność z polskimi ośrodkami emigracyjnymi i uczestniczył w pracach wychowawczych harcerstwa polskiego[4]. Był członkiem Kongregacji Św. Filipa Nereusza. Po powrocie do kraju zatrzymał się w klasztorze w Gostyniu, w miejscowym gimnazjum uczył języka francuskiego. W 1938 przeniesiony do filialnego klasztoru księży filipinów w Studziannie, gdzie zastał go wybuch wojny[1].
W listopadzie 1939 w lasach spalskich podczas udzielania posługi kapłańskiej rannemu ułanowi Tadeuszowi Madejowi zetknął się z oddziałem mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”[4]. Organizował dla oddziału zaopatrzenie w papierosy, słodycze oraz mapy. W święta Bożego Narodzenia, po zgłoszeniu chęci wstąpienia do oddziału, został do niego przyjęty[4]. W oddziale chodził w mundurze bez dystynkcji, nie nosił broni[1]. Pod Huciskiem udzielał umierającym ostatniego namaszczenia[5]. Po wyjściu z lasów suchedniowskich zachorował na tyfus. Prawdopodobnie sam poprosił mjr. Dobrzańskiego o pozostawienie go w gajówce Zabrody koło Oleszna[5]. Przewieziony do jakiejś wsi wśród lasów, opuścił ją, ponieważ zainteresowała się nim straż leśna[5]. Przez krótki czas przebywał u swojej siostry w Cerekwi pod Radomiem, a następnie przewieziony do Smrokowa ukrywał się w specjalnym schowku w stodole[5]. Po powrocie do zdrowia działał w konspiracji, w 1943 w oddziale leśnym AK zgrupowania „Żelbet” w batalionie „Skała”, gdzie wykonywał takie zadania, jak inni żołnierze.
Po wyzwoleniu powrócił na krótko do rodzinnej wsi, a następnie przeniósł się do Krakowa[2]. Na Ziemiach Zachodnich pełnił służbę duszpasterską w różnych miejscowościach[2]. Był proboszczem w Starych Drzewcach w powiecie Wschowa. Zmarł 16 lutego 1962 roku i został pochowany w Starych Drzewcach przy kościele. Kilka lat później jego szczątki, decyzją sióstr, zostały ekshumowane i złożone w grobie rodzinnym w Czaplach Wielkich[2]. W kościele w Starych Drzewcach jest tablica upamiętniająca życie i działalność księdza Muchy[6].
Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[3].
Ksiądz Ludwik Mucha w filmie
Ksiądz Ludwik Mucha występuje w polskim filmie historycznym Hubal w reżyserii Bohdana Poręby. Jego rolę zagrał w nim Zygmunt Malanowicz.
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Szymański 1986 ↓, s. 139.
- 1 2 3 4 Szymański 1986 ↓, s. 141.
- 1 2 Szymański 1986 ↓, s. 142.
- 1 2 3 Szymański 1986 ↓, s. 138.
- 1 2 3 4 Szymański 1986 ↓, s. 140.
- ↑ Ksiądz Ludwik Mucha.
Bibliografia
- Marek Szymański: Oddział majora Hubala. Warszawa: Książka i Wiedza, 1986, s. 138–142. ISBN 83-05-11561-5.