Ludwik Antoni Horodyski

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1895 Lwów
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ludwik Antoni Horodyski (ur. 28 sierpnia 1895 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Romana i Eugenii z domu Jacobi. Po zdaniu matury w 1913 do wybuchu wojny studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej. W 1914 wstąpił do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Posiadał wówczas stopień kaprala^[1]. Walczył na froncie do kryzysu przysięgowego. W 1918 walczył z Ukraińcami.

W styczniu 1919 przeniesiony do szwadronu rtm. Dzieduszyckiego w Przemyślu. 16 marca 1919, po utworzeniu 11 pułku ułanów, został wyznaczony na stanowisko oficera młodszego w 2. szwadronie porucznika Jankowskiego. Następnie został skierowany Oficerskiej Szkoły Jazdy. W 1920 awansował do stopnia porucznika. Mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 w korpusie oficerów kawalerii. Do 1927 służył w 11 pułku ułanów. W latach 1928–1929 był instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od 1929 służył w 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi na stanowisku adiutanta pułku i dowódcy szwadronu^[2]. 22 grudnia 1934 ogłoszono jego przeniesienie do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko oficera taborowego^[3]. Od 1938 w 6 pułku ułanów Kaniowskich.

W 1939 został aresztowany w niewyjaśnionych okolicznościach. Więziony we Lwowie. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD na Ukrainie. Figuruje na Liście Wywózkowej 072/1 z 1940, poz. 24 (ostatni transport)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5422 – 17 maja 1922^[5][6]
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[7]

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
• zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-08)].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.

Linki zewnętrzne

• Żołnierze Niepodległości : Horodyski Ludwik. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-08-03].