Ludomir Włodzimierz Kościesza Wolski
Mieczysław, Mieczysław Wolski
Ilustracja
L. Kościesza Wolski
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1893
Siennów

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 1965
Opole

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

53 Pułk Artylerii Przeciwpancernej
Poligon Artylerii

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
komendant poligonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Operacja łużycka

Późniejsza praca

wicedyrektor Centrali Nasiennej w Opolu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola
Sprawiedliwy wśród Narodów Świata

Ludomir Włodzimierz Wolski herbu Kościesza, ps. „Mieczysław”, „Mieczysław Wolski” (ur. 4 kwietnia 1893 w Siennowie, zm. 24 grudnia 1965 w Opolu) – major Wojska Polskiego, ziemianin, inżynier, agronom, kawaler Orderu Virtuti Militari, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Zdzisława (1851–1917) i Heleny z Cieńskich herbu Pomian (1853–1931)[1]. Był wychowankiem Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie[1]. Inżynier gleboznawca, absolwent wyższych studiów agronomicznych (Hochschule für Bodenkultur) w Wiedniu w 1914 ze specjalizacją gleboznawstwo i podglebie.

W 1914 zaciągnął się do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu został wcielony do c. i k. armii. Jako oficer artylerii na różnych frontach I wojny światowej: rosyjskim – m.in. w Karpatach (Galicja, Rumunia, udział w zdobyciu Odessy w 1917/1918), serbskim, greckim i włoskim. Jego oddziałem macierzystym był pułk armat polowych nr 31, który w 1918 został przemianowany na pułk artylerii polowej nr 30[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[3].

Jesienią 1918, po rozpadzie Austro-Węgier, wrócił do Polski i jako oficer w stopniu porucznika artylerii zaciągnął się wraz z braćmi, Tadeuszem i Zdzisławem, do powstającego Wojska Polskiego. Wziął udział w odsieczy Lwowa. W 1920 jako kapitan artylerii wziął udział w „wyprawie kijowskiej” Piłsudskiego i w późniejszej obronie Lwowa przed wojskami Armii Czerwonej. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 640. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. Posiadał przydział w rezerwie do 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu[4][5][6]

Po demobilizacji zarządzał rodzinnym majątkiem w Rozborzu Długim[7]. Powiatowy ekspert gruntów rolnych – wprowadzał do rolnictwa wiele nowych technik upraw rolnych i poprawy gleby rozpowszechniając je wśród okolicznego ziemiaństwa i rolników. Inspektor Klasyfikacji Gruntów przy Lwowskiej Izbie Skarbowej. Od 1931 był sędzia rozjemczym ds. Spraw Oddłużania Rolnictwa przy Sądzie Rozjemczym we Lwowie.

Zmobilizowany w 1939, wziął udział w obronie okrążonego przez Niemców Lwowa. Z chwilą poddania, wobec przejmowania jeńców przez Armie Czerwoną, odmówił pójścia do niewoli. Za zgodą dowódcy gen. Langnera przeszedł do cywila wraz z podległymi mu oficerami, co uchroniło go przed losem innych polskich oficerów (patrz Zbrodnia katyńska).

W październiku, wraz z żoną przekradł się na stronę niemiecką wracając do Rozborza; organizator ZWZ i następnie AK w ziemi przeworskiej i jarosławskiej. Udzielał wraz z rodziną pomocy rodzinom żydowskim, za co został odznaczony odznaczeniem cywilnym Sprawiedliwy wśród Narodów Świata[8]. Poszukiwany przez Gestapo jako „Mieczysław Wolski” ukrywał się od 1943. Po wejściu Armii Czerwonej, wobec fali rewizji, aresztowań i wywózek inteligencji i ziemiaństwa przez NKWD i Smiersz ukrywał się.

W listopadzie 1944 wstąpił do 2 Armii WP co uchroniło jego i rodzinę przed prześladowaniami. Był oficerem artylerii najpierw przy sztabie armii, a później jako zastępca dowódcy pułku ds. szkolenia a następnie ds. liniowych 53 pułku artylerii przeciwpancernej. W kwietniu 1945 wziął udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej.

20 kwietnia w czasie przemarszu, na wysokości Diehse, pułk został zaatakowany przez silną kontrofensywę niemiecką idącą z południa na odsiecz Berlinowi. Wobec odcięcia od czoła kolumny z dowództwem pułku, Wolski przejął dowodzenie nad pozostałymi siłami – bateriami 3 do 6 i zorganizował obronę w formie rejonu pancernego odpierając kolejne ataki sił pancernych i wyprowadzając oddziały 53 ppanc oraz 78 ppanc z zagrożenia.

1 października 1945 za dowództwo w trudnej sytuacji został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i mianowany majorem przez dowódcę 2 Armii WP gen. Karola Świerczewskiego.

Od 1 lutego 1946 do 12 stycznia 1950 był komendantem Poligonu Artylerii mieszczącego się wówczas w Wielkim Borze (ob. Borne Sulinowo) i Jeleniu pod Szczecinkiem, a następnie w Drawsku. W latach 1950–1953 pełnił funkcję komendanta wojskowego Torunia.

Po demobilizacji w 1953 był zastępcą dyrektora od spraw nasiennictwa w Centrali Nasiennej w Opolu. W 1964 przeszedł na emeryturę. Zmarł 24 grudnia 1965. Został pochowany w Siennowie w krypcie starego kościoła, w którym umieszczona jest też tablica z łacińskim epitafium.

W 1921 zawarł związek małżeński z Heleną Younga de Lenie, lwowianką, malarką, lingwistą i tłumaczem, członkiem POW, Orląt Lwowskich i żołnierzem AK. Ze związku narodzili się: Krzysztof (ur. 29 grudnia 1922), doktor etnografii i antropolog i Teresa (ur. 27 listopada 1926)[1].

Ludomir Wolski był miłośnikiem literatury klasycznej, biegle znał języki klasyczne – grekę i łacinę – oraz niemiecki, francuski i węgierski.

Znany był z poczucia humoru i ciętego języka, autor „O tym i owym” zbioru opowiadań, wspomnień i anegdot o Małopolsce z przełomu XIX i XX wieku.

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. armii otrzymał:

Przypisy

  1. 1 2 3 Mieczkowski 2012 ↓, s. 16.
  2. 1 2 Ranglisten 1918 ↓, s. 1171.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1082.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 810, 844.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 729, 769.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135, 661.
  7. ↑ Krzysztof Wolski, "Nieistniejące dwory z okolic Jarosławia" w: Rzeszowska Teka Konserwatorska Tom I, Rzeszów 1999
  8. ↑ Sprawiedliwy Wśród Narodów jako „Włodzimierz Wolski z synem Krzysztofem”, decyzja z września 1981

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.