Udział w walkach na wschodniej Ukrainie (1918)

25 lutego 1918 r., ponownie z rekomendacji Ordżonikidzego, Ludmiła Mokijewska-Zubok została dowódcą pociągu pancernego "Briański 3" (również zbudowanego w Zakładach Briańskich w Jekaterynosławiu)^[1]. Pociąg został oddany do dyspozycji sztabu obrony Doniecko-Krzyworoskiej Republiki Radzieckiej i walczył przeciwko idącym na wschód oddziałom niemieckim wzdłuż linii kolejowej Kijów-Połtawa. W marcu 1918 r. ochraniał ewakuację stacji kolejowej w Griebience, zanim została ona zajęta przez Niemców. Następnie od 18 do 22 marca 1918 r. brała udział w walkach w regionie Łubniów i Romodanu, osłaniając ogniem ewakuację stacji kolejowej w Romodanie, a później odwrót kolejnych jednostek czerwonych w kierunku Charkowa^[1], stolicy Ukraińskiej Ludowej Republiki Rad. W kwietniu 1918 r., nadal cofając się przed Niemcami, pociąg pancerny Mokijewskiej-Zubok jako jeden z dwóch ostatnich opuścił Charków, odjeżdżając w kierunku Kupiańska i osłaniając oddziały pod dowództwem Grigorija Pietrowa^[1]. Dzięki odważnym działaniom pociągu Mokijewskiej-Zubok do Donbasu zdołał wycofać się rząd Doniecko-Krzyworoskiej Republiki Radzieckiej z Artiomem na czele^[2]. Czerwoni nie zdołali utrzymać również Kupiańska i 12 kwietnia 1918 r. pociąg pancerny odjechał do Woroneża^[1].

Dalszy udział w rosyjskiej wojnie domowej w 1918

Pociąg pancerny "Brianski 3" zajmował się w kolejnych miesiącach osłanianiem pociągów przewożących żywność do centralnej części Rosji Radzieckiej. Na początku lipca 1918 r. jednostka stawiła się w Moskwie na specjalne wezwanie, by wziąć udział w tłumieniu powstania eserowców w Jarosławiu. Jako że Mokijewska-Zubok należała do partii eserowskiej, musiała czasowo złożyć dowodzenie pociągiem i sama pozostała w stolicy^[1]. W tym czasie rozważano odebranie jej dowodzenia na stałe w związku z brakiem wykształcenia wojskowego^[2]. Znakomitą opinię wystawił jej jednak Władimir Antonow-Owsiejenko (dowodzący siłami czerwonych na Froncie Południowym m.in. podczas operacji donbasko-dońskiej), dzięki czemu w sierpniu 1918 r. została ponownie mianowana dowódcą "Brianskiego 3", pod męskim nazwiskiem Leonida Gieorgijewicza Mokijewskiego^[1].

Pociąg pancerny pod dowództwem Mokijewskiej-Zubok został skierowany do obleganego przez białych Carycyna i podporządkowany dowództwu 10 Armii. We wspomnieniach żołnierza W. Wasiljewa opisano epizod, w którym pociąg uniemożliwił przeciwnikom przerwanie linii frontu w rejonie Biekietowki, za co załoga otrzymała osobiste podziękowania dowodzącego 10 Armią Klimienta Woroszyłowa. Nie jest jednak jasne, czy faktycznie obowiązki dowódcy pociągu pancernego sprawowała akurat w tym momencie Mokijewska-Zubok, czy wzmiankowany w dokumentach Osowiec^[1]. Spod Carycyna "Brianski 3" został skierowany na reorganizację do Niżnego Nowogrodu^[1].

Udział w bitwie o Donbas i śmierć

W październiku 1918 r. "Brianski 3" wrócił do działań wojennych jako pociąg pancerny "Włast' Sowietam" (Władza w ręce rad). W listopadzie Ludmiłę Mokijewską-Zubok mianowano równocześnie jego dowódcą i komisarzem. W lutym 1919 r. pociąg przybył do Kupiańska, gdzie stacjonował sztab 13 Armii dowodzonej przez Innokientija Kożewnikowa, któremu był osobiście podporządkowany, bez przypisania do którejkolwiek z dywizji^[1].

Stacja kolejowa w Debalcewie, o którą walczył z białymi pociąg dowodzony przez Mokijewską-Zubok

Pociągowi pancernemu powierzono zadanie obrony węzła kolejowego w Debalcewie przed oddziałami Sił Zbrojnych Południa Rosji, idącymi z południowego zachodu w kierunku Ługańska, wspólnie z jednostkami 4 Dywizji Partyzanckiej. Przez blisko dwa tygodnie na przełomie lutego i marca 1919 r. oddział dowodzony przez Mokijewską-Zubok nieustannie prowadził działania zbrojne, uczestnicząc w 48 starciach^[1]. 9 marca 1919 r. między Debalcewem a Szternowką pociąg "Włast' Sowietam" został z zasadzki ostrzelany^[1] przez należący do białych pociąg pancerny "Oficer"^[2]. Stojąca w otwartych drzwiach pojazdu Mokijewska-Zubok zginęła na miejscu^[1].

Jej ciało odnalazły dwa dni później jednostki 13 Armii, po czym uroczyście przewieziono je do Kupiańska i pochowano na placu obok sztabu armii^[1]. W czerwcu 1919 r., gdy biali odnieśli ostateczne zwycięstwo w walkach o Donbas i zajęli Kupiańsk, ciało Mokijewskiej-Zubok wyrzucono z grobu do wąwozu na obrzeżach miasta. Miejscowi mieszkańcy pochowali je tam powtórnie. Dowódcę "Własti Sowietom" pochowano na miejscowym cmentarzu^[1] po tym, gdy w grudniu 1919 r. Armia Czerwona ostatecznie odbiła z rąk białych region Charkowa z Kupiańskiem^[1][4]. Jeszcze w latach 20. teren cmentarza przekształcono w park^[1].