Lucio Fulci

Andreas Schnaas i Lucio Fulci
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1927 Rzym
Data i miejsce śmierci	13 marca 1996 Rzym
Zawód	reżyser, scenarzysta, aktor, producent filmowy
Lata aktywności	1953–1991
Strona internetowa

Lucio Fulci (ur. 17 czerwca 1927 w Rzymie, zm. 13 marca 1996 tamże) – włoski reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy^[1].

Życiorys

Po niepowodzeniu na studiach medycznych, rozpoczął karierę w świecie filmu jako krytyk i scenarzysta. Zachęcony perspektywą zarobku, postanowił spróbować swych sił jako reżyser, debiutując komedią Złodzieje (I landri) w roku 1959. Z początku tworzył głównie komedie, musicale i westerny^[2]. W roku 1968 zrealizował swój pierwszy dreszczowiec, Una sull'altra, zaliczany w poczet nurtu giallo. Kolejnym znaczącym dziełem reżysera była Beatrice Cenci – film w znaczący sposób ukazujący niechęć do organów kościoła katolickiego. Produkcja nie została pozytywnie przyjęta, przez co kariera Fulciego w przemyśle filmowym została zagrożona. Fulci wkroczył do świata horroru w roku 1977, kręcąc Siedem czarnych nut (Sette note in nero), lecz prawdziwy rozgłos przyniósł mu dopiero film Zombie – pożeracze mięsa (Zombi 2), będący włoską ripostą na Świt żywych trupów George’a Romera. Późniejsze jego filmy to głównie horrory gore; najpopularniejsze z nich to Miasto żywej śmierci (Paura nella città dei morti viventi), Dom przy cmentarzu (Quella villa accanto al cimitero) i Dziecko Manhattanu (Manhattan Baby). Produkcje te cechują się duszną, nieco senną atmosferą i dużą ilością krwawych scen^[3]. Za najlepszy film Fulciego zwykle uważa się Siedem bram piekieł (E tu vivrai nel terrore: L’aldilà), traktujący o hotelu będącym kluczem do bram Piekła. W znacznej części swoich filmów Fulci wystąpił osobiście, grając małe epizody.

Reżyser zmarł na białaczkę w roku 1996, zapomniawszy przed snem o podaniu sobie zastrzyku z insuliny. Potocznie nazywany jest „ojcem chrzestnym kina gore”^[4].

Twórczość Fulciego spotkała się z falą niechęci krytyków głównego nurtu ze względu na sporą dawkę przemocy i krwawe sceny, takie jak przebijanie lub wydłubywanie gałek ocznych (Zombie – pożeracze mięsa, Siedem bram piekieł), pożeranie ludzi przez zombie (Miasto żywej śmierci) czy rozpuszczanie twarzy w kwasie (Siedem bram piekieł). Według zamysłu samego reżysera, miały one szokować, by wywołać u widza rodzaj katharsis. Powszechnie krytykowano również niespójność niektórych elementów jego filmów, nie rozumiejąc prób przeniesienia na taśmę filmową atmosfery sennego koszmaru. Przez fanów został nieoficjalnie ochrzczony „poetą gore” i zaliczany jest do najwybitniejszych twórców kina grozy^[5].

Wiele filmów Fulciego zostało w Europie zakazanych bądź mocno ocenzurowanych, w niektórych krajach pełne wersje jego filmów nadal są niedostępne. Kilka z nich wpisano na listę video nasties. Gdy w latach 80. British Board of Film Classification otrzymała kopię Nowojorskiego rozpruwacza do oceny, po obejrzeniu filmu nie tylko odmówiła wystawienia mu certyfikatu zezwalającego na wyświetlanie filmu w Wielkiej Brytanii, ale także nakazała usunąć z kraju wszystkie jego kopie.

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Lucio Fulci w bazie IMDb (ang.)
• Lucio Fulci w bazie Filmweb
• Lucio Fulci w bazie Notable Names Database (ang.)