Lotnictwo artyleryjskie (rozpoznania artyleryjskiego^[1]) – lotnictwo wojsk lądowych przeznaczone do wykonywania zadań dla artylerii.

Lotnictwo artyleryjskie występuje w małych pododdziałach (najczęściej kluczach), wchodzących w skład związków taktycznych i związków operacyjnych wojsk lądowych. Wyposażone jest w lekkie samoloty i śmigłowce. Używane do rozpoznawania celów naziemnych znajdujących się poza zasięgiem widoczności artyleryjskich punktów obserwacyjnych oraz do korygowania ognia artylerii.

Powyższa definicja pochodzi z lat 60 XX wieku i odnosi się do ówczesnego Wojska Polskiego w strukturach, którego występowały między innymi klucze brygad rakiet operacyjno-taktycznych:

• 1 Klucz Śmigłowców 32 Łużyckiej Brygady Artylerii w Orzyszu,
• 2 Klucz Śmigłowców 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu,
• 3 Klucz Śmigłowców 2 Brygady Artylerii w Choszcznie

W czasie II wojny światowej lotnictwo artyleryjskie było zorganizowane w eskadry i pułki. Przykładem mogą być jednostki WP:

• 14 Samodzielny Pułk Lotnictwa Rozpoznania i Korygowania Ogniem Artylerii
• 663 Dywizjon Samolotów Artylerii

Zobacz też

• Lotnictwo bombowe
• Lotnictwo frontowe
• Lotnictwo korygująco-rozpoznawcze
• Lotnictwo morskie
• Lotnictwo myśliwskie
• Lotnictwo pokładowe

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I, s. 199.