Dorosły lis srebrny
Futra srebrnych lisów

Lisy srebrne (ang. silver fox) – to forma melanizmu u lisów rudych pożądana ze względu na walory kolorystyczne sierści w przemyśle odzieżowym.

Charakterystyka

Ich sierść jest całkowicie czarna (poza końcówką ogona-białą) lub srebrnoniebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. W zależności od stopnia posrebrzenia rozróżnia się cztery typy lisa srebrnego: pełnosrebrzysty, trzy czwarte srebrzysty, półsrebrzysty i ćwierćsrebrzysty[1]. Zakończenie ogona jest białe, głowa zaś czarna z rozjaśniającym posrebrzeniem i tzw. maską[2].

Na wolności srebrne lisy nie parzą się z innymi lisami srebrnymi, lecz z lisami rudymi, co jest przyczyną powstawania „krzyżaków”. Lisy srebrne są hodowane na futra; w hodowlach rozmnaża się je bez krzyżowania.

Występowanie

Lisy srebrne naturalnie występują w Pensylwanii i na półwyspie Labrador. Nastąpiła ich introdukcja w Europie, zwłaszcza w byłym Związku Radzieckim. Były hodowane ze względu na ich drogocenne futra, przede wszystkim w Ameryce Północnej oraz w ZSRR (konkretnie na terenach obecnej Rosji i Estonii), a także w Chinach.

Pierwsze próby chowu lisów w 1759 roku podjął Rosjanin Tołstych. Do Europy w 1913 sprowadzono lisy srebrzyste pochodzenia amerykańskiego i hodowano je w Norwegii. W Polsce pierwsze fermy lisów srebrzystych powstały w 1924[2].

Udomowienie

Srebrne lisy poddano procesowi udomowienia w byłym ZSRR. Projekt nadzorował Dmitrij Bielajew, a obecnie zajmuje się nimi dr Ludmiła Trut, por. Udomowienie.

Lisy srebrne w kulturze

  • Według wierzeń rdzennej ludności Kalifornii, srebrne lisy wyłoniły się z mgły i stworzyły ziemię, po czym zmieniły się w ludzi[3].
  • W drugim sezonie serialu animowanego Zwierzęta z Zielonego Lasu głównymi antagonistami są mieszkające w rezerwacie przyrody srebrne lisy pod wodzą Szramy (ang. Scarface)[4].

Przypisy

  1. ↑ Małgorzata Piórkowska. Lisy – perspektywy hodowli. „Wiadomości Zootechniczne”. XLVIII, 2010. Instytut Zootechniki Państwowy Instytut Badawczy. ISSN 1731-8068.
  2. 1 2 Ryszard Cholewa: Chów i hodowla lisów. Warszawa: PWRiL, 1988. ISBN 83-09-01075-3.
  3. ↑ David Adams Leeming: Creation Myths of the World: An Encyclopedia, Volume 1. Santa Barbara (Kalifornia): ABC-CLIO, 2010, s. 31-32. ISBN 978-1-59884-175-6.
  4. ↑ Steven Simpson: Steve Reviews: Animals of Farthing Wood (season 2). YouTube, 2018-05-29. [dostęp 2022-01-04]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.