Linia kolejowa

Osipowicze – Baranowicze
Dane podstawowe
Zarządca	Biełaruskaja czyhunka
Długość	204,400 km
Rozstaw szyn	1520 mm
Historia
Lata budowy	1896-1942
Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   ↑ Żłobin – Osipowicze ← Osipowicze – Mohylew 0,000 Osipowicze I ← Osipowicze – Mińsk Osipowicze, ul. Robotniczo-Chłopska 9,085 Dzieraucy 14,618 Hrada 19,323 Darahanawa rzeka Ptycz 25,037 Uljanauka 32,778 Faliczy 37,940 Alaksandrauka 42,778 Stare Dorohi Stare Dorohi, ul. Moskiewska 51,078 Pasieka rzeka Oressa 62,176 Wierchucino 67,665 Otoczki 71,829 Urzecze P57 78,005 Powstyń 82,724 Zahradzie 86,943 Niekrasze rzeka Wielka Śliwa 91,032 Kozłowicze 94,489 Nowodworce rzeka Słucz 99,378 Słuck → Słuck – Soligorsk obwodnica Słucka 105,815 Bezwierchowicze 111,550 Średniki 113,705 Uschod 116,620 Szałowicze rzeka Morocz 123,450 Morocz 126,350 Wanielewiczy 134,242 Cimkowicze P61 P107 140,370 Trud 148,497 Dziahciany 154,705 Zubki 159,709 Kleck Kleck, ul. W. Lenina rzeka Łań 166,300 Szczepicze 173,989 Żerebkowicze 178,386 Podlesie rzeka Wiedźma 186,532 Kowale 193,023 Fedziuki rzeka Szczara → Łuniniec – Baranowicze 198,461 Rusiny 204,400 Baranowicze Poleskie → Instytut Kultury – Baranowicze, Baranowicze – Brześć ↓ Baranowicze – Lida

Linia kolejowa Osipowicze – Baranowicze – linia kolejowa na Białorusi łącząca stację Osipowicze I ze stacją Baranowicze Poleskie.

Znajduje się w obwodach mohylewskim, mińskim i brzeskim. Linia na całej długości jest niezelektryfikowana i jednotorowa (z wyjątkiem odcinka Rusiny - Baranowicze Poleskie, na którym pokrywa się z linią Łuniniec – Baranowicze i jest dwutorowa).

Historia

Początki linii sięgają czasów Imperium Rosyjskiego. Pod koniec 1896 powstała 43-kilometrowa linia Osipowicze - Stare Dorohi. Jej budowa odbyła się z inicjatywy okolicznych właścicieli ziemskich, którzy uznali kolej za opłacalny środek transportu drewna, które rejon ten importował. Sukces linii spowodował, że właściciele ziemscy i przedsiębiorcy posiadający lasy na zachód od Starych Dorohów zwrócili się do Ministerstwa Kolei Rosji o przedłużenie linii, którą to prośbę rozpatrzono pozytywnie. W 1906 linia została przedłużona do Wierchucina, a w kolejnym roku do Urzecza (łącznie o 29 km)^[1][2]. Już w czasach carskich były plany przedłużenia linii do Baranowicz, jednak nie zostały one zrealizowane^[3].

Kolejna rozbudowa linii miała miejsce podczas I wojny światowej. Nie miała ona już podłoża ekonomicznego jak poprzednio, tylko militarne. W 1915 przedłużono linię do podsłuckich Nowodworców, a w 1916 linia osiągnęła Słuck (łącznie staraniem wojska linia wydłużyła się o 27 km)^[1].

W latach 1919-1920 linia znajdowała się pod zarządem polskim, by w wyniku traktat ryskiego znaleźć się w Związku Sowieckim, w którym pozostawała do 1991. W 1936 Sowieci przedłużyli linię o prawie 35 km do stacji Cimkowicze, znajdującej się w pobliżu granicy z Polską. Do wybuchu II wojny światowej linia pozostawała ślepa^[1][2].

Budowę ostatnich 70 km dzielących Cimkowicze i Baranowicze rozpoczęto przed atakiem Niemiec na ZSRR^{[uwaga 1]}. Została ona ukończona w 1942 przez niemieckie władze okupacyjne^[1].

Od 1991 linia położona jest na Białorusi.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Участок Осиповичи I — Барановичи-Полесские. railwayz.info. [dostęp 2020-11-21]. (ros.).
• Google Maps