Początki partii

Ruch sięga korzeniami do lat 70. XX wieku, kiedy to Umberto Bossi założył Północno-Zachodnią Unię Lombardii na Rzecz Autonomii, przekształconą z czasem w Ligę Lombardzką^[1]. Ruch postulował przekształcenie Włoch w konfederację autonomicznych regionów^[2]. Następnie w grudniu 1989 roku zawarto sojusz pomiędzy Ligą Lombardzką (wł. Lega Lombarda) i pięcioma innymi partiami działającymi na północy Włoch i postulującymi autonomię regionalną. Liga Lombardzka nawiązywała do średniowiecznego związku miast włoskich o tej samej nazwie. W skład koalicji poza Lega Lombarda weszły: Liga Veneta, Piemont Autonomista, L’Union Ligure, La Lega Emilia-Romagnola i Alleanza Toscana^[3]. Przywódcą partii w początkowym okresie był Umberto Bossi^[4]. Bossi był przychylny gospodarce wolnorynkowej, niechętnie patrzył na imigrację do Włoch, podkreślał mocno różnice pomiędzy bogatą, wysoko rozwiniętą północą Włoch a biednym południem^[4]. W wyborach lokalnych w 1990 roku w Lombardii Liga Lombardzka zdobyła aż 1.2 mln głosów, prawie 19% wszystkich głosów ważnych^[5]. Wszystkie partie lokalne będące częścią ligi zdobyły w sumie 4.4% głosów w skali kraju^[5].

Najważniejszym postulatem Ligi w 1990 roku był postulat podziału Włoch na trzy regiony: środkowy, północny i południowy. Na północy postulowano utworzenie Republiki Północnej, złożonej z Lombardii, Piemontu, Ligurii, Emilia-Romagna, Toskanii i Veneto^[6]. W myśl postulatów partii Republika Północna byłaby praktycznie całkowicie suwerenna i niepodległa, rząd centralny zlokalizowany w Rzymie zajmowałby się jedynie utrzymaniem armii i polityką zagraniczną^[7].

Lata 1992–2018

W wyborach w 1992 roku partia zdobyła 3.3 mln głosów (8.7%) i zdobyła 55 mandatów w parlamencie, na północy stała się drugą pod względem wielkości poparcia partią polityczną^[8].

W 1994 r. partia weszła w koalicje z Sojuszem Narodowym i Forza Italia, koalicja przyjęła nazwę Biegun Wolności^[9] i później weszła w skład rządu Silvio Berlusconiego. W 2001 r. ponownie znalazła się w koalicji, mając 30 (na 630) miejsc w izbie niższej włoskiego parlamentu i 17 (na 325) w senacie. W wyborach we Włoszech w 2006 r. do izby niższej (Camera dei Deputati) partia startując wspólnie z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów i uzyskała 26 miejsc. W wyborach parlamentarnych w 2008 r. otrzymała 8,29% głosów.

W 2012 roku lider ugrupowania Umberto Bossi został oskarżony o nadużycia finansowe i podał się do dymisji, nowym przywódcą partii został Roberto Maroni^[10] . Odejście Bossiego i atmosfera skandalu otaczająca partie negatywnie odbiła się na wynikach partii, w wyborach w 2013 r. Liga zdobyła zaledwie 4,08% głosów^[11] . W 2013 roku nowym przywódcą Ligi został Matteo Salvini^[11] . Salvini porzucił separatyzm północy Włoch^[11] . Symbolicznym wyrazem zmiany nastawienia było usunięcie przymiotnika „północna” z plakatów i loga partii w 2018 roku^[12] . Salvini zdecydował o utworzeniu oddziału partii na południu Włoch^[12]  i przeprosił mieszkańców południowych Włoch za to, że partia ich obrażała^[11] .

W wyborach w 2018 r. partia osiągnęła najlepszy wynik w historii – 17,37%. Po wyborach Liga rozpoczęła negocjacje koalicyjne z Ruchem Pięciu Gwiazd. Rozmowy zakończyły się powołaniem nowego rządu z udziałem polityków Ligi – Matteo Salvini objął urząd ministra spraw wewnętrznych^[13].