 | |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Li Jishen (ur. 5 listopada 1885, zm. 9 października 1959) – chiński wojskowy i polityk.
Życiorys
Urodził się w Cangwu w prowincji Guangxi[1], w ubogiej rodzinie chłopskiej[2]. Ukończył Wyższą Szkołę Wojskową Liangguang i Akademię Wojskową Baoding[1]. Został członkiem Kuomintangu, współpracował z tzw. kliką Guangxi dowodzoną przez Li Zongrena i Huang Shaohonga[1]. Po utworzeniu Akademii Whampoa został jej wicekomendantem[2]. W 1925 roku awansowany do rangi generała, powierzono mu dowództwo Czwartej Armii[1].
Wziął udział w ekspedycji północnej. W okresie tym blisko współpracował z Czang Kaj-szekiem, po którego stronie opowiedział się podczas konfliktu z Wang Jingweiem, zaś po rozłamie Czanga z komunistami tłumił powstanie w Nanchangu[1][2]. Po zakończeniu ekspedycji północnej poróżnił się jednak z Czang Kaj-szekiem, wskutek czego został zdegradowany, wyrzucony z Kuomintangu i umieszczony w areszcie domowym[1][2].
Po incydencie mukdeńskim w 1931 roku zwolniony z aresztu i przyjęty ponownie do KMT. W listopadzie 1933 roku wraz z Chenem Mingshu, Jiang Guangnaiem i Cai Tingkaiem zbuntował się przeciwko władzy Czang Kaj-szeka. Stanął na czele powołanego w prowincji Fujian rządu rewolucyjnego, który rozpoczął rokowania z komunistami i nawoływał do walki przeciwko japońskiej agresji. Został ponownie wyrzucony z Kuomintangu, zaś po stłumieniu rebelii przez wojska rządowe w styczniu 1934 roku zbiegł do Hongkongu[1][2]. Po wybuchu w 1937 roku wojny chińsko-japońskiej amnestiowany, powrócił do Chin i ponownie został przyjęty do KMT. Podczas wojny pracował w sztabie[2].
Po zakończeniu wojny z Japonią aktywnie krytykował politykę Czang Kaj-szeka, po opublikowaniu w 1947 roku krytycznego memoriału po raz trzeci usunięty z Kuomintangu, ponownie uciekł do Hongkongu[1][2]. Na emigracji powołał w 1948 roku do życia Rewolucyjny Komitet Chińskiego Kuomintangu i został jego pierwszym przewodniczącym[2]. Po zajęciu przez komunistów północnych Chin powrócił we wrześniu 1949 roku do Pekinu, gdzie został członkiem i jednym z wiceprzewodniczących Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin[1]. Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej został wiceprzewodniczącym Towarzystwa Przyjaźni Chińsko-Radzieckiej, a w 1954 roku wybrany na deputowanego do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych i wiceprzewodniczącego jego Stałego Komitetu[2]. W listopadzie 1956 roku jako członek delegacji chińskiej złożył wizytę w ZSRR, Rumunii, Czechosłowacji, Bułgarii, Jugosławii i Albanii[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Yuwu Song: Biographical Dictionary of the People’s Republic of China. Jefferson: McFarland&Company, 2013, s. 173–174. ISBN 978-0-7864-3582-1.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 James Z. Gao: Historical Dictionary of Modern China (1800-1949). Lanham: Scarecrow Press, 2009, s. 192–194. ISBN 978-0-8108-4930-3.