Laurowiśnia wschodnia
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

Prunus

Gatunek

laurowiśnia wschodnia

Nazwa systematyczna
Prunus laurocerasus L.
Sp. pl. 1:474. 1753[3]
Synonimy
  • Cerasus laurocerasus (L.) Dum.Cours.
  • Laurocerasus officinalis M.Roem.
  • Padus laurocerasus (L.) Mill.[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Kwiatostany
Liście i owoce

Laurowiśnia wschodnia, laurośliwa wschodnia, wawrzynośliwa, śliwa wawrzynolistna (Prunus laurocerasus L.) — gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego, Kaukazu i Azji Mniejszej[6]. W Polsce jest uprawiana.

Systematyka

  • Według systemu APG II[2] i systemu Reveala[7] należy do rodzaju Prunus (Prunus laurocerasus L.)
  • Według Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski[8] należy do odrębnego rodzaju laurowiśnia (Laurocerasus officinalis Roem.)

Morfologia

Pokrój
Wieczniezielony krzew lub małe drzewo o szerokiej, rozłożystej koronie, dorastające 6 m wysokości[9][10].
Kora
Gładka, ciemna i szarobrązowa[9].
Liście
Eliptyczne, grube, skórzaste i całobrzegie, ułożone skrętolegle[10][9]. Ciemnozielone i błyszczące z wierzchu, od spodu blade lub żółtozielone. Dorastają do 20 cm długości[9]. Przypominają liście laurowe, stąd pochodzi nazwa rośliny.
Kwiaty
Drobne, białe, delikatne, pachnące, zebrane we wzniesione grona. Mają 5-działkowy kielich, 5-płatkową koronę, 1 słupek i liczne pręciki[6].
Owoc
Czerniejący, błyszczący pestkowiec, dorastający 1,25 cm średnicy[9]. U nas owoce zawiązują się rzadko[11].

Biologia

Roślina jednopienna, owadopylna. Kwitnie od kwietnia do maja. Owoce pojawiają się w lipcu. Jest rośliną trującą dla człowieka, nasiona i liście zawierają trujący glikozyd, będący pochodną kwasu cyjanowodorowego[10].

Zastosowanie

Roślina ozdobna, posiada szereg odmian. W Polsce uprawiana dość rzadko z powodu niewystarczającej odporności na silne mrozy. Ceniona za dekoracyjne, ciemnozielone liście i pachnące kwiaty. Sadzona w ogrodach i na cmentarzach[10]. Często stosowana na formowane żywopłoty[12].

Uprawa

Wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest odporna na zanieczyszczenia powietrza. Może rosnąć na stanowiskach nasłonecznionych i cienistych. Podczas mroźnych zim zdarza się, że przemarza, nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a szybko wypuści nowe[11].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. 1 2 Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-23] (ang.).
  3. ↑ Prunus laurocerasus. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2013-07-28]. (ang.).
  4. ↑ Catalogue of Life. [dostęp 2013-07-28].
  5. ↑ Prunus laurocerasus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. 1 2 Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
  7. ↑ Reveal James L. System of Classification. PBIO 250 Lecture Notes: Plant Taxonomy. Department of Plant Biology, University of Maryland, 1999 Systematyka rodzaju Prunus i według Reveala
  8. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
  9. 1 2 3 4 5 Tony Russel, Catherine Cutler, Martin Walters: Ilustrowana encyklopedia Drzewa Świata. Kraków: Universitas, 2008, s. 389. ISBN 97883242-0842-5.
  10. 1 2 3 4 Bruno P. Kremer: Rośliny trujące w domu, w ogrodzie i w naturze. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1996, s. 24. ISBN 83-7073-113-9.
  11. 1 2 Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
  12. ↑ Związek Szkółkarzy Polskich - Prunus laurocerasus. [dostęp 2013-07-28]. (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.