Biała leżnia i pomarańczowe zarodnie u kędziorka mylnego

Leżnia (hypothalus) – u śluzowców (Myxomycota) jest to cienka warstwa resztek plazmodium (śluźni) i odrzuconych przez nie substancji, powstająca w momencie, gdy śluzowiec przystępuje do wytwarzania zarodni[1]. Stanowi dolną część zarodni, pozostającą na podłożu po otwarciu się zarodni i uwolnieniu zarodników. W dosłownym tłumaczeniu z języka łacińskiego słowo hypothallus oznacza podplesze[2].

Leżnia wytwarzana jest przez śluźnię na początku jej owocowania. Jej zadaniem jest dostarczanie zarodni składników odżywczych z plazmodium. Występuje u większości gatunków śluzowców, w nielicznych przypadkach gdy jej brak, zarodnie wyrastają bezpośrednio z plazmodium. Leżnia ma różną postać u różnych gatunków. Może być gruba lub cienka i błoniasta, może mieć różne kolory, może też być bezbarwna[2]. Najczęściej jest cienką i jednorodną błonką, czasami u niektórych gatunków ma postać siateczki lub włókien. Czasami zawiera dodatkowe, wytworzone przez plazmodium substancje[1]. U niektórych śluzowców, np. u Stemonitida leżnia przyjmuje szczególną postać; staje się częścią trzonka i perydium otaczającego zarodnie[2].

Przypisy

  1. 1 2 Sylwia Wierzcholska i inni, Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego, Suwałki: Stowarzyszenie „Człowiek i Przyroda”, 2010, s. 1–208.
  2. 1 2 3 Henry Stempen, Steven L. Stevenson, Reference for the paragraph: Myxomycetes. A Handbook of Slime Molds, Timber Press, 1994, s. 26, ISBN 0-88192-439-3.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.