Kędziorek mylny
Ilustracja
Śluźnia i zarodnie Trichia decipiens na pniu drzewa
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Królestwo

pierwotniaki

Typ

śluzowce

Klasa

Myxogastrea

Rząd

Trichiida

Rodzina

Trichiidae

Rodzaj

kędziorek

Gatunek

kędziorek mylny

Nazwa systematyczna
Trichia decipiens (Pers.) T. Macbr
N. Amer. Slime-Moulds (New York): 218 (1899)
Dojrzałe zarodnie Trichia decipiens

Kędziorek mylny (Trichia decipiens (Pers.) T. Macbr) – gatunek organizmu eukariotycznego z gromady śluzowców[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trichia, Trichiidae, Trichiida, Lucisporinia, Myxogastrea, Mycetozoa, Amoebozoa, Protozoa[2].

Po raz pierwszy opisał go w 1795 r. Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Arcyria decipiens. Aktualną nazwę nadał mu Thomas Huston Macbride w 1899 r.[2] Ma 14 synonimów. Niektóre z nich:

  • Arcyria decipiens Berk. 1842
  • Trichia cerina Ditmar 1814
  • Trichia fallax Pers. 1796[3].

Polska nazwa na podstawie checklist[4].

Morfologia

Plazmodium (śluźnia) białe, potem różowe, na koniec czerwone. Wytwarza wolne zarodnie o wysokości do 3 mm (wraz z trzoneczkiem) i szerokości 0,6–0,8 mm. Zazwyczaj wyrastają one w licznych grupach, na krótkich, cylindrycznych trzonkach, rzadko tylko są siedzące, beztrzonkowe. Mają mniej więcej kulisty kształt, stożkowato zakończony wierzchołek i błyszczącą powierzchnię. Jej barwa zmienia się w trakcie ich dojrzewania – początkowo jest oliwkowa, potem pomarańczowa, w końcu żółtobrązowa. Leżnia (hypothallus) jest bardzo szeroka i ma lśniący, jasnobrązowy kolor. Ściana jest błoniasta, żółta, często przeźroczysta. Wnętrze zarodni wypełnia włośnia i zarodniki. Włośnia składa się z prostych lub rozgałęzionych i niezrośniętych ze sobą włókienek o ciemnożółtej barwie i grubości 5–6 μm. Są one sprężyste, spiralnie zwinięte i zwrócone końcem w kierunku wierzchołka zarodni. Wypełniająca wnętrze zarodni masa zarodników ma kolor oliwkowożółty. Zarodniki mają rozmiar 10–13 μm i powierzchnię częściowo siateczkowatą, częściowo pokrytą drobnymi i ostrymi kolcami. W dojrzałych zarodniach na szczycie otwiera się szeroki otwór, przez który wysuwa się włośnia i którym wydostają się zarodniki. Pozostała po ich wydostaniu się pusta ściana jeszcze przez długi czas utrzymuje się na podłożu wraz z trzonkiem[5].

Występowanie i siedlisko

Gatunek kosmopolityczny. Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą[6]. Rozwija się na rozkładającym się drewnie, zarówno drzew liściastych, jak i iglastych. Jesienią zarodnie czasami pokrywają duże powierzchnie pni drzew[7].

Przypisy

  1. ↑ CABI databases [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).
  2. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).
  3. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).
  4. ↑ Anna Drozdowicz i inni, Myxomyces of Poland a checklist. Krytyczna lista śluzowców Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-08-3 [dostęp 2020-12-22] (ang.).
  5. ↑ Marie L. Farr, Myxomycetes, New York, Botanical Garden 1976, s. 88–89.
  6. ↑ Występowanie Trichia decipiens na świecie (mapa) [online], Discover Life Maps [dostęp 2014-09-25].
  7. ↑ Wierzcholska S. i inni, Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego, Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego, seria popularnonaukowa, Suwałki, 1–208..
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.