Kusacz duży
Tinamus major[1]
(J.F. Gmelin, 1789)[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Nadrząd

ptaki paleognatyczne

Rząd

kusacze

Rodzina

kusacze

Rodzaj

Tinamus

Gatunek

kusacz duży

Synonimy
  • Tetrao major J.F. Gmelin, 1789[2]
  • Pezus serratus von Spix, 1825[3]
  • Tinamus peruvianus Bonaparte, 1856[4]
  • Tinamus robustus P.L. Sclater & Salvin, 1868[5]
  • Tinamus fuscipennis Salvadori, 1895[6]
  • Tinamus latifrons Salvadori, 1895[7]
  • Tinamus castaneiceps Salvadori, 1895[8]
  • Tinamus zuliensis Osgood & Conover, 1922[9]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[14]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kusacz duży[15] (Tinamus major) – gatunek dużego ptaka z rodziny kusaczy (Tinamidae). Występuje w Meksyku, Centralnej i Południowej Ameryce. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Morfologia

Długość ciała 40–46 cm; masa ciała samic 945–1249 g, samców 700–1142 g[16]. Upierzenie szaro-brązowe z wyjątkiem dwóch bledszych i bardziej szarych obszarów poniżej, na udach.

Jajo z kolekcji muzealnej

Występowanie

Kusacz duży występuje w zależności od podgatunku[17][18]:

  • T. major robustus – południowo-wschodni Meksyk, Gwatemala, Honduras.
  • T. major percautus – południowy Meksyk, północna Gwatemala, Belize.
  • T. major fuscipennis – północna Nikaragua do zachodniej Panamy.
  • T. major brunneiventris – południowo-środkowa Panama.
  • T. major castaneiceps – południowo-zachodnia Kostaryka, zachodnia Panama.
  • T. major saturatus – wschodnia Panama, północno-zachodnia Kolumbia.
  • T. major zuliensis – północno-wschodnia Kolumbia, północna Wenezuela.
  • T. major latifrons – południowo-zachodnia Kolumbia, zachodni Ekwador.
  • T. major major – wschodnia Wenezuela do północno-wschodniej Brazylii.
  • T. major serratus – północno-zachodnia Brazylia.
  • T. major olivascens – brazylijska Amazonia.
  • T. major peruvianus – południowo-wschodnia Kolumbia do Boliwii i zachodniej Brazylii.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2021 roku uznaje kusacza dużego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern); wcześniej (od 2012 roku) miał on status gatunku bliskiego zagrożenia (NT – Near Threatened), a do 2012 roku – gatunku najmniejszej troski (LC – Least Concern). Według szacunków organizacji Partners in Flight, opartych o informacje z 2016 roku, liczebność populacji mieści się w przedziale 5–50 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za umiarkowanie malejący. Za główne zagrożenie dla gatunku uważa się utratę siedlisk, głównie wskutek wyrębu lasów Amazonii[14].

Przypisy

  1. ↑ Tinamus major, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 3 J.F. Gmelin: Systema naturae per regna tria naturae: secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. T. 1. Cz. 2. Lipsiae: Impensis Georg. Emanuel. Beer., 1789, s. 767. (łac.).
  3. 1 2 J.B. von Spix: Avium species novae, quas in itinere per Brasiliam annis MDCCCXVII-MDCCCXX. T. 2. Monachii: Typis Franc. Seraph. Hübschmanni, 1825, s. 61, ryc. lxxvi. (łac.).
  4. 1 2 Ch.L. Bonaparte. Excursion dans les divers Musées d’Allemagne, de Hollande et de Belgique, et Tableaux paralléliques de l’ordre des Echassiers (suite). „Comptes rendus hebdomadaires de l’Académie des Sciences”. 43, s. 573, 1856. (fr.).
  5. 1 2 P.L. Sclater & O. Salvin: Exotic ornithology: containing figures and descriptions of new or rare species of American birds. Cz. 6. London: Bernard Quaritch, 1868, s. 87, ryc. xliv. (ang.).
  6. 1 2 Salvadori 1895 ↓, s. 497, 500.
  7. 1 2 Salvadori 1895 ↓, s. 497, 506.
  8. 1 2 Salvadori 1895 ↓, s. 497, 507, ryc. vi.
  9. 1 2 W.H. Osgood & H.B. Conover. Game birds from northwestern Venezuela. „Field Museum Natural History Publications. Zoological Series”. 12 (3), s. 24, 1922. (ang.).
  10. ↑ J. Van Tyne. The birds of northern Petén, Guatemala. „Miscellaneous Publications of the Museum of Zoology”. 27, s. 8, 1935. (ang.).
  11. ↑ J.W. Aldrich. Annotated list of birds of the Western Slope of the Azuero Peninsula. „Scientific publications of the Cleveland Museum of Natural History”. 7, s. 28, 1937. (ang.).
  12. ↑ L. Griscom. Birds from Cana, Darien. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 69, s. 150, 152, 1929. (ang.).
  13. ↑ H.B. Conover. A new race of Tinamus major from Brazil. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 50, s. 191, 1937. (ang.).
  14. 1 2 Tinamus major, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  15. ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Tinamidae Gray,GR, 1840 (1831) - kusacze - Tinamous (wersja: 2018-03-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-01].
  16. ↑ J. Cabot, JF. Jutglar, E.F.J. Garcia, P.F.D. Boesman & C.J. Sharpe: Great Tinamou (Tinamus major), version 1.0. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.gretin1.01. [dostęp 2020-05-29]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  17. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ratites: Ostriches to Tinamous. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-01]. (ang.).
  18. ↑ Great Tinamou (Tinamus major). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.