Wenus z Laussel, Musée d'Aquitaine, Bordeaux

Kult lunarny (od łac. luna – „księżyc”) – jedna z form kultów uranicznych polegająca na oddawaniu czci Księżycowi, zjawiskom zaćmień Księżyca, fazom Księżyca jako przejawom sacrum.

Geneza

Kulty lunarne są jednymi z najstarszych form kultu religijnego na świecie. Dowodzi tego choćby przedstawienie w dłoni tzw. Wenus z Laussel z późnego paleolitu, rogu żubra z 13 nacięciami, których liczbę interpretuje się jako liczbę faz Księżyca w ciągu roku (co także ma związek z liczbą cykli menstruacyjnych kobiety).

Bóstwa lunarne

Kult księżyca był najbardziej rozpowszechnioną religią starożytnej Mezopotamii. Najpopularniejszymi imionami boga Księżyca były na owe czasy: Nanna, Suen (Sin) oraz Asimbabbar. Również Mahomet zatwierdził kult ubar, inaczej Księżyca. Dlatego księżyc mógł się stać symbolem państwa tureckiego[1][2];.

Niektóre spośród bóstw lunarnych to:

Zobacz też

Przypisy

  1. Bogowie pogan. Maciej Kazimierz Sarbiewski, Krystyna Stawecka Zakład Narodowy im. Osslińskich, 1972, str. 377]
  2. "Po zwycięstwie hiszpańskim pod Lepanto w 1571 r. chrześcijaństwo uznało sierp księżyca pod stopami Maryi także za symbol pokonania tureckiego półksiężyca przez krzyż" Maryja Matka Chrystusa. Małgorzata Biernacka, Akademia Teologii Katolickiej (Warsaw, Poland) 1987 str. 31
  3. Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 406–407. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).; polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
  4. Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 669. ISBN 83-01-03529-3.
  5. Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. s. 98-99.

Bibliografia

  • Mircea Eliade, Traktat o historii religii, rozdz. 4, Książka i Wiedza, Warszawa 1966.
  • Marjorie Leach, Uniwersalny leksykon bóstw, Oficyna Wydawnicza Atena, Poznań 1998.
  • A.H. Krappe, La genése des myhes, Paris 1938.
  • Konrad Theodor Preuss, Das Problem der Mondmythologie im Lichte der lokalen Spezialforschung, „Archiv der Religionswissenschaft”, t. 23, 1925, s. 1-14.
  • W. Roscher, Ūber Selene und Vewndtes, Leipzig 1890.
  • C. Heintze, Mythes et symboles lunaires, Anvers 1932.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.