Okres do 1945

Był synem Witolda Poklewskiego-Koziełła (1883–1934), właściciela majątku Mniszków w powiecie opoczyńskim^[1][2], posła na Sejm Ustawodawczy (1919–1922)^[3].

Maturę uzyskał w 1932 w gimnazjum humanistycznym im. Jana Zamoyskiego, a studia prawnicze odbył w latach 1932–1936 na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie^[4]. W latach 1936–1939 odbył aplikację sędziowską w sądach i prokuraturze w Warszawie, zakończoną zdaniem egzaminu sędziowskiego^[4]. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako buchalter i kasjer w majątku ziemskim^[4].

Okres po II wojnie światowej

Po zakończeniu wojny został podprokuratorem Sądu Okręgowego w Warszawie, oddelegowanym do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, w którym pozostał do 1950^[4]. Był obserwatorem procesu norymberskiego głównych zbrodniarzy wojennych, w tym był obecny na sali rozpraw w dniu ogłoszeniu wyroku 1 października 1946^[4]. W latach 1946–1949 był starszym asystentem prof. Stanisława Batawii w Katedrze Kryminologii Uniwersytetu Łódzkiego^[4]. W 1947 udał się na stypendium naukowe do Paryża, w trakcie którego w 1949 uzyskał na Sorbonie (Uniwersytet Paryski) doktorat z prawa^[5].

W 1950 został wpisany na listę adwokatów^[4]. Podjął pracę w Centralnym Zarządzie Budowy Miast i Osiedli „ZOR” (Zakład Osiedli Robotniczych). W 1956 przeszedł do pracy w Wydawnictwie Prawniczym, w ramach którego do 1958 kierował czasopismem „Prawo Za Granicą^[4]. W 1958 został sekretarzem redakcji miesięcznika „Państwo i Prawo” i funkcję tę pełnił nieprzerwanie do śmierci w 2006^[4].

W latach 70. i 80. był ekspertem i konsultantem Organizacji Narodów Zjednoczonych w zwalczaniu przestępczości, w tym nadużyć władzy^[4].

Był autorem ponad 100 publikacji naukowych z zakresu prawa karnego, kryminalistyki i prawa medycznego^[6].