Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
architekt |
Narodowość |
polska |
Alma Mater | |
Rodzice | |
Małżeństwo |
Bidzinie Maminajszwili |
Krewni i powinowaci |
brat Jan Chyliński |
Odznaczenia | |
Krystyna Bierut-Maminajszwili (ur. 12 lutego 1923[1], zm. 21 grudnia 2003[2]) – polska inżynier architekt mieszkająca w Gruzji, córka Bolesława Bieruta.
Życiorys
Była córką Bolesława Bieruta i Janiny Górzyńskiej, siostrą Jana Chylińskiego, wysokiego szczebla urzędnika PRL.
Ukończyła szkołę średnią Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci na Żoliborzu oraz Żeńską Szkołę Architektury im. Noakowskiego. W czasie okupacji studiowała architekturę na tajnych kompletach Politechniki Warszawskiej. Od wiosny 1943 działała w Związku Walki Młodych na Żoliborzu. Pracowała w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym. Walczyła w powstaniu warszawskim, będąc łączniczką i sanitariuszką (w połowie sierpnia ciężko ranna, przebywała w szpitalu powstańczym). Na przełomie 1944 i 1945 przebywała w obozie w Pruszkowie, a później znalazła się w Końskich.
W 1945 podjęła studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (w 1951 uzyskała dyplom magistra inżyniera). Była uczennicą i pracownikiem prof. Szymona Syrkusa. W 1951 zdała egzamin na studia aspiranckie w Instytucie Architektury w Moskwie, gdzie poznała przyszłego męża Bidzinę Maminajszwilego. Po przyjeździe do Gruzji zatrudniona w Gruzińskiej Akademii Nauk Architektonicznych w charakterze projektanta i pracownika naukowego oraz w Instytucie Estetyki (jako projektant wnętrz i małych form architektonicznych).
W 2000 wraz z mężem wróciła do Warszawy. W 2001 została awansowana na stopień podporucznika przez Aleksandra Kwaśniewskiego.
Z Bidziną Maminajszwilim miała dwie córki, które posiadają obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej.
Pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 4DII-1-9)[3].
Odznaczenia
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem za Warszawę 1939–1945 oraz Złotym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego.
Przypisy
- ↑ Krystyna Bierut-Maminajszwili. archiwum.wyborcza.pl. [dostęp 2014-11-23].
- ↑ Baza nekrologów.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
Bibliografia
- Zdzisława Demner, Krystyna Bierut-Maminajszwili, „Gazeta Stołeczna” nr 184, 7 sierpnia 2004, s. 10.
- Henryk Rechowicz, Bolesław Bierut. 1892-1956, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1977.
- Jan Chyliński, Jaki był Bolesław Bierut: wspomnienia syna, Oficyna Drukarska, Warszawa 1999.