Tateyama Kurobe Alpine Route

Górski szlak turystyczny Tateyama Kurobe Alpine Route (Tate-yama Kurobe Arupen Rūto). Na wysokości 2450 m n.p.m. znajduje się najwyższy punkt tego szlaku o nazwie Murodō. Oferuje on widoki na pasmo górskie Tate-yama. Najbardziej znaną atrakcją jest korytarz śnieżny (Tateyama Snow Wall), tworzony przez ściany śniegu o wysokości do 20 metrów. Przejazd jest otwierany w połowie kwietnia po miesiącach obfitych opadów śniegu^[4]. Są one powodowane zderzeniem mas suchego i chłodnego powietrza napływającego znad Syberii z cieplejszym, wilgotnym nad Morzem Japońskim. W wyniku tego powstają bardzo intensywne i obfite opady śniegu wzdłuż zachodniego wybrzeża, czyli tzw. tylnej Japonii^[4].

Trasa Tateyama Kurobe to wyjątkowa i spektakularna trasa przez Alpy Północne (Hida-sanmyaku). Można ją przejechać różnymi środkami transportu. Ukończona w 1971 roku łączy miasto Toyama w prefekturze Toyama z miastem Ōmachi w prefekturze Nagano.

Trasa jest czynna od 15 kwietnia do 30 listopada i niedostępna w okresie zimowym.

Park Małp Jigokudani

Park Małp Jigokudani (Jigokudani Yaen Kōen, dosł. Park Dzikich Małp Piekielna Dolina) został utworzony w 1964 roku w północnej części prefektury Nagano, na terenie Parku Narodowego Jōshin’etsu Kōgen. Nazwa Piekielna Dolina pochodzi od wybuchającej z ziemi pary i gorącej wody „z dna piekła”. W parku zamieszkują makaki japońskie (Macaca fuscata), które nazywane są także małpami śnieżnymi. Obfite śniegi zalegają dolinę przez cztery miesiące w roku, co powoduje, że małpy przesiadują w gorących źródłach (onsen)^[5][6].

Góra Zaō

Krótki masyw górski Zaō-renpō zwany powszechnie górą Zaō to zwarte skupisko stratowulkanów na granicy pomiędzy prefekturami Yamagata i Miyagi. Powstaje tam rzadkie zjawisko zwane powszechnie „śnieżnymi monstrami”, a dosłownie „drzewami pokrytymi lodem” (juhyō). Drzewa pokryte są miękką szadzią, gdy zamarzająca mgła i wiatr łączą się, tworząc lód na zewnętrznych powierzchniach obiektów. Padający śnieg osiada na formacjach lodowych, a efektem końcowym jest groteskowa figura drzew. Efekt lasu takich drzew daje zwiedzającym upiorne wrażenie.

Konserwowanie żywności

W dawnych czasach domy, pola ryżowe, grządki warzywne i góry były całkowicie pokryte znacznie głębszym śniegiem niż obecnie. Mieszkańcy zmuszeni byli przez długie lata szukać metod „konserwowania żywności". Ich odkrycia imponują do dziś i prowadzą do kolejnych. Uważa się, że korzenie tej mądrości tkwią w kulturze Jōmon, która zniknęła około 3 tys. lat temu^[7].

W prefekturze Niigata znajduje się dawna wioska Kettō, obecnie część miasta Tsunan. Systemy odśnieżania tamtejszych dróg zostały stworzone dopiero w 1978 roku, co pozwoliło na korzystanie z samochodów zimą. W przeszłości jednak mieszkańcy tego obszaru spędzali okres od wiosny do jesieni, zbierając żywność z gór i pól, a następnie przechowując ją zimą. Ich przodkowie wymyślili pomysłowe systemy przechowywania żywności. Jednym z nich jest daikon-tsugura, chłodnia pleciona ze słomy suszonej na słońcu do przechowywania m.in. warzyw, jak biała rzodkiew japońska (daikon, Raphanus sativus var. longipinnatus)^[7].

Co roku, kiedy zbiory ryżu kończą się na przełomie października i listopada, wyplatają oni ze słomy cylindryczne pojemniki zwane tsugura, do których tuż przed opadami śniegu wrzuca się rzodkiew i marchew. Przez całą zimę, aż do maja następnej wiosny, warzywa zachowują świeżość. Wiosną słomiane pojemniki zostawia się na polach jako nawóz^[7].

Jedną z miejscowości o największych opadach śniegu jest Matsudai w prefekturze Niigata. W przeszłości była zimą całkowicie odcięta od „cywilizacji” i dlatego należało zgromadzić żywność na pół roku. Do dziś mieszkańcy organizują co roku prace związane z pozyskiwaniem z gór naturalnej żywności i jej zakonserwowaniem na zimę. Obok domów znajdują się spiżarnie, w których starymi metodami przechowuje się: grzyby, dzikie warzywa, rośliny jadalne i owoce. Mięso było tylko na specjalne okazje, jak: o-bon (święto zmarłych w buddyzmie japońskim, obchodzone w sierpniu) i Nowy Rok, a nawet wtedy pochodziło z ptaków lub królików^[8].

W przeszłości i częściowo obecnie żywność w krainie śniegu przechowuje się m.in. poprzez: suszenie, marynowanie w soli, konserwowanie w alkoholu, mrożenie. Dotyczy to m.in. takich grzybów i roślin, jak:

• jesienne grzyby nameko (dawniej Pholiota nameko​, ob. Pholiota microspora), o złotym kolorze i galaretowatej powierzchni;
• paproć warabi, orlica (roślina) (Pteridium aquilinum var. latiusculum);
• pewien gatunek dzikiego pochrzynu o nazwie tokoro (Dioscorea tokoro);
• grzyby maitake, żagwica listkowata (Grifola frondosa)​;
• orzechy oni-gurumi, orzech ajlantolistny (Juglans ailantifolia)^[8][9].

Yasunari Kawabata

Powieść japońskiego pisarza Yasunariego Kawabaty (1899–1972), zaliczana do klasyki japońskiej prozy lirycznej. Jedna z trzech powieści cytowanych przez Komitet Noblowski w 1968 roku, kiedy Kawabata otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Opiewa piękno kobiety, jej samotność i niespełnioną miłość. Powieść co pewien czas ukazuje się jako film ekranowy, serial TV, przedstawienie teatralne, słuchowisko radiowe, manga^[2].

Bokushi Suzuki

Idea „krainy śniegu” została spopularyzowana i przedstawiona w wersji romantycznej przez Kawabatę, ale nie pochodził on z tego regionu i wielu rzeczy, o nim nie wiedział. Dlatego też, aby poznać tę białą krainę, noblista czytał prace pisarza żyjącego sto lat wcześniej, o nazwisku Bokushi Suzuki (1770–1842)^[10].

Bokushi Suzuki urodził się w Shiozawie (obecnie część miasta Minami-Uonuma), w zamożnej rodzinie kupieckiej, handlującej tekstyliami. Jako nastolatek przeniósł się do Edo (ob. Tokio), aby sprzedawać tkaninę echigo-jōfu^{[uwaga 1]}. Za zarobione pieniądze otworzył własny sklep^[10].

Interesował się jednak także literaturą i sztuką i starał się przypodobać inteligencji – słynnym poetom, artystom i filozofom – z całej Japonii. W środowisku tym wymieniano między sobą poezję, listy i kaligrafię. To uświadomiło mu, jak mało znany jest jego śnieżny region i wpadł na pomysł opublikowania książki z opowieściami, aby zapoznać mieszkańców miasta o życiu w yukiguni. Książka, bogato ilustrowana, przedstawiająca przyrodę i życie, została opublikowana po 40 latach pracy w 1837 roku. Zatytułowana „Opowieści ze śnieżnego kraju” (Hokuetsu seppu, Śnieżne historie z północnej prowincji Etsu) odniosła sukces^[10][11]. W języku angielskim została wydana pt.: „Snow Country Tales: Life in the Other Japan” w 1986 roku.