Kadłub i nadbudówki

Krążowniki typu Edinburgh (3. serii Town), stanowiąc rozwinięcie pierwszych dwóch serii Town (typu Southampton), różniły się od nich i od późniejszych brytyjskich krążowników lekkich architekturą i sylwetką. Dziobowa część kadłuba do nadbudówki dziobowej była podobna, jak w typie Southampton, lecz dalej okręty zdecydowanie się różniły.

Kadłub miał podwyższony pokład dziobowy przed i częściowo za nadbudówką dziobową, na ponad 1/3 długości. Na pokładzie dziobowym znajdowała się pierwsza wieża artylerii, druga tuż za nią na piętrze nadbudówki. Nadbudówka dziobowa była masywna, obejmująca hangary dla wodnosamolotów w tylnej części, aczkolwiek była nieco mniej rozbudowana do tyłu i na burty, niż w poprzednich typach, z uwagi na brak komina. Za pomostem bojowym znajdował się trójnożny maszt. Za bryłą nadbudówki była spora przerwa w nadbudówkach, w której zamontowana była poprzecznie katapulta dla wodnosamolotów (na wysokości pokładu dziobowego). Dopiero dalej na śródokręciu, w rejonie środka długości okrętu, znajdował się pierwszy pochylony komin, a za nim drugi, wyraźnie przesunięty bliżej rufy. Przed drugim kominem był drugi trójnożny maszt. Trzecia i czwarta wieża stały schodkowo na dwóch piętrach rozbudowanej i dość wysokiej trzypiętrowej nadbudówki rufowej (nadbudówka rufowa była wyższa o jedno piętro, niż w poprzednich typach i w konsekwencji wieże dział znajdowały się o poziom wyżej). Przez przesunięcie kominów do tyłu i masywne obie nadbudówki, sylwetka okrętów była wyjątkowo nieproporcjonalna i sprawiająca ciężkie wrażenie. Siłownia krążowników była zbudowana w układzie naprzemiennym, zwiększającym odporność na uszkodzenia bojowe. W 1940-42 na „Belfast” w trakcie remontu dobudowano „bąble” przeciwtorpedowe, zwiększające szerokość do 20,2 m i wyporność pełną do 14 900 t.

Uzbrojenie

Dziobowe wieże dział HMS „Belfast”

Uzbrojenie główne stanowiło 12 dział kalibru 152 mm w nowych wieżach trzydziałowych (ich nietypową cechą, podobnie jak w poprzednich typach, było to, że środkowe działo było cofnięte o 76 cm). Wieże stanowiły rozwinięcie poprzedniego typu, lecz różniły się głównie ulepszonym sposobem dosyłania amunicji. Masa wieży wynosiła 185 t^[1]. Uzbrojenie pomocnicze stanowiło aż 12 dział uniwersalnych 102 mm Mk XVI, szeroko rozpowszechnionych na brytyjskich okrętach, w podwójnych stanowiskach osłoniętych maskami. Umieszczone były na śródokręciu, w okolicy kominów, po trzy stanowiska na burtę (była to najsilniejsza bateria dział 102 mm na brytyjskich krążownikach, zarówno lekkich i ciężkich). Lekkie uzbrojenie przeciwlotnicze początkowo obejmowało dwa stanowiska sprzężonych po 8 armat 40 mm („pom-pomów”), na burtach między kominami. Mimo dużej liczby luf, były one jednak umiarkowanie skuteczne. Uzupełniały je dwa poczwórne wkm-y 12,7 mm. Okręty miały też dwie potrójne wyrzutnie torped na pokładzie na burtach.

W toku wojny lekkie uzbrojenie przeciwlotnicze było zwiększane – w 1941 na „Edinburgh” zamontowano 6 pojedynczych działek Oerlikon 20 mm. Na „Belfaście” w 1942 roku zamieniono nieskuteczne wkm-y na 14 działek Oerlikon 20 mm, a ich liczba do 1944 roku wzrosła do 22. W latach 1944–1945 zamiast zdjętych dwóch podstaw 4 dział 102 mm i katapulty dodano na nim bardziej potrzebne 4 poczwórne i 4 pojedyncze stanowiska armat 40 mm „pom-pom”, zmniejszając przy tym liczbę działek 20 mm do 14. W sierpniu 1945 dodano jeszcze 5 pojedynczych armat Bofors 40 mm, zdejmując 2 Oerlikony. Po wojnie uzbrojenie podlegało dalszym modyfikacjom.

Opancerzenie

Opancerzenie burt stanowił pas pancerny grubości 114 mm, w rejonie linii wodnej, na większości długości kadłuba. Na śródokręciu sięgał w górę, do pokładu górnego. Pancerz burt uzupełniało miejscowe opancerzenie komór amunicyjnych, w formie skrzyń o grubości pancerza do 114 mm. Ogólnie, opancerzenie to zapewniało dobry stopień ochrony dla istotnych przedziałów. Opancerzenie poziome stanowił pokład pancerny 51 mm. Podobnie jak w 2. serii Town, wieże i barbety artylerii miały pancerz do 102 mm z przodu i 51 mm po bokach.