Korytniki
wieś
Ilustracja
Cerkiew św. Dymitra
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

przemyski

Gmina

Krasiczyn

Wysokość

250 m n.p.m.

Liczba ludności (2019)

650[1]

Strefa numeracyjna

16

Kod pocztowy

37-741[2]

Tablice rejestracyjne

RPR

SIMC

0604749[3]

Położenie na mapie gminy Krasiczyn
Mapa konturowa gminy Krasiczyn, u góry znajduje się punkt z opisem „Korytniki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Korytniki”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Korytniki”
Położenie na mapie powiatu przemyskiego
Mapa konturowa powiatu przemyskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Korytniki”
Ziemia49°47′10″N 22°38′20″E/49,786111 22,638889[4]

Korytniki – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Krasiczyn[5][3]. Leży nad Sanem.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.

Części wsi

Integralne części wsi Korytniki[5][3]
SIMCNazwaRodzaj
0604755Kopiwnicaczęść wsi
0604761Wesołówkaprzysiółek

Historia

Wieś szlachecka, własność Krasickich, położona była w 1589 roku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[6]. Pierwsze wzmianki o wsi wymieniają rok 1397. Według etymologów nazwa pochodzi od zamieszkujących to korytników (rzemieślnik wyrabiający koryta). Koryto w tych czasach oznaczało drewniane naczynie do karmienia i pojenia zwierząt lub pojemnik na wydobywaną z ziemi solankę. Na początku XVI w. wieś należała do klucza krzywieckiego Orzechowskich. W 1540 wraz z całym kluczem trafiła w ręce Jakuba z Siecina, protoplasty rodu Krasickich. Wieś należąca do dóbr Krasiczyn, leżała w ziemi przemyskiej należała do wojewody sandomierskiego i lubelskiego Jana Tarły od 1724 roku[7]. W składzie klucza krasiczyńskiego przetrwały Korytniki – z krótką przerwą – do 1939 r. Jesienią 1939, po ustaleniu granicy niemiecko-radzieckiej na Sanie, właściciele Krasiczyna, Sapiehowie, ewakuowali z zamku w Krasiczynie do dworu w Korynikach wartościowe przedmioty oraz liczącą ok. 20 tys. tomów bibliotekę. Najcenniejszą część zbiorów przewieziono następnie do Pałacu Biskupiego w Krakowie.

W 1785 ukończono budowę traktu łączącego Przemyśl z Duklą, który wiódł tutaj dolina Sanu. Przy trakcie powstały zajazdy dla podróżnych. Każdy z nich miał wyszynk, pokoje gościnne, i przejezdną sień, w której mógł się zatrzymać wóz. Jeden z zajazdów był w Korytnikach.

W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie przemyskim w województwie lwowskim.

W latach 1945 - 1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 24 Polaków, paląc większość gospodarstw[8].

Latem 1945 r. ludność ukraińska została wysiedlona na Ukrainę a jej miejsce zajęli polscy repatrianci z ZSRR.

Najstarsza wzmianka o cerkwi parafialnej pochodzi z 1504 r. Obecna, murowana cerkiew pw. św. Dymitra pochodzi z 1886 r. i wykorzystywana jest obecnie jako kościół rzymskokatolicki.

Na pd.-zach. skraju zabudowań cmentarz żołnierski z I wojny światowej ze słabo widocznymi mogiłami zbiorowymi i zniszczonym drewnianym krzyżem. Obok cmentarza kopiec o wysokości ok. 5 m, otoczony starymi lipami, według miejscowej tradycji – cmentarz choleryczny.

We wschodniej części wsi, na skarpie opadającej w stronę Sanu miejsce po dworze. Dwór nie zachował się. Istnieją jeszcze fragmenty zabudowań dworskich. Przez kilkadziesiąt lat funkcjonował tu PGR.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Raport o stanie gminy w roku 2019. Stan ludności 31.12.2019 str. 7 [dostęp 2022-01-22]
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 508 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. 1 2 3 GUS. Rejestr TERYT
  4. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 58629
  5. 1 2 Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 15.
  7. ↑ Wiesław Bondyra, Dobra ziemskie Tarłów w Małopolsce w czasach saskich, w: Tarłowie. Z dziejów kulturalnych, gospodarczych i politycznych rodu, Janowiec 2009, s. 52.
  8. ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 709-710, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.