Kopyś
Копысь
Ilustracja
Kopyś przed 1914 rokiem
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Wysokość

154 m n.p.m.

Populacja (2016)
• liczba ludności


850[1]

Nr kierunkowy

+375 216

Kod pocztowy

211038

Tablice rejestracyjne

2

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Kopyś”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kopyś”
Ziemia54°19′28″N 30°17′30″E/54,324444 30,291667

Kopyś (biał. Копысь) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, w obwodzie witebskim w rejonie orszańskim, nad Dnieprem, zamieszkane przez 850 mieszkańców (2016).

Historia

Kopyś na mapie radziwiłłowskiej z 1613 roku

Pierwsze wzmianki w 1059. Od XIV wieku w Wielkim Księstwie Litewskim. W XVI wieku miasto zostało lokowane na prawie magdeburskim i nadano mu herb. Należało do rodu książąt Ostrogskich. Wojewoda wileński i hetman wielki litewski Krzysztof Radziwiłł Piorun w 1594 roku włączył Kopyś, wraz z miasteczkiem Romanowo (dziś Lenino), do dóbr Radziwiłłów dzięki małżeństwu z Katarzyną Ostrogską[2]. On też założył tu zbór kalwiński. Miasto posiadało zamek wzmocniony przez Krzysztofa Radziwiłła w latach 1597–1599, który zabezpieczał wschodnią granicę Rzeczypospolitej od strony państwa moskiewskiego. W czasie wojny z Moskwą, w 1611 roku hetman Jan Karol Chodkiewicz przyjął na tutejszym zamku pułkownika Aleksandra Lisowskiego (twórcę oddziałów Lisowczyków) i darował mu dawne przewinienia.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1654–1667 (tzw. potopu rosyjskiego) miasto znalazło się w centrum wydarzeń. Niebronione zostało zajęte 11 sierpnia 1654 roku przez moskiewskie oddziały Jakowa Czerkaskiego. Zostało odzyskane 23 stycznia 1655 roku po ucieczce żołnierzy moskiewskich i otworzeniu przed wojskami polskimi bram przez mieszczan, którzy wydali także pozostawionego w mieście przez swoich żołnierzy moskiewskiego wojewodę Fedora Małygina. Rosjanie ponownie okupowali Kopyś od połowy 1655 roku do 1659 roku. W 1660 roku do Kopysi przybyło ze Słucka na rozkaz hetmana Pawła Sapiehy 100 ludzi z chorągwi piechoty węgierskiej pod rotmistrzem Stanisławem Skarbkiem[3][4].

W 1707 roku podczas III wojny północnej miasto zostało spalone przez wojska rosyjskie[5].

W 1772 roku w związku z Rozbiorami Polski zostało zagarnięte przez Rosję. W 1812 roku zajęte przez wojska francuskie. Od XIX wieku stało się znane z wyrabianych tu ceramicznych kafli. W XVIII i XIX wieku centrum chasydyzmu oraz siedziba parafii ewangelicko-reformowanej. W 2 poł. XIX wieku liczyła 3132 mieszkańców. Od lipca 1941 do czerwca 1944 pod okupacją niemiecką.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w październiku 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 400 osób. 14 stycznia 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali w pobliskim wąwozie[6].

Od 1991 w Republice Białorusi.

Zabytki

  • Zamczysko z widocznymi ziemnymi wałami. Według lustracji z 1726 roku zamek miał 4 bastiony i basztę wjazdową. Obecnie miejsce to jest zwane „Piotrowy Wał”.

Turystyka

Miejscowość jest miejscem urodzenia prezydenta Białorusi Alaksandra Łukaszenki i z tego powodu przeżywa ostatnio turystyczny boom[7]. W programach wycieczek jest nie tylko zwiedzanie szkoły, miejsca urodzin, ale i wsi Aleksandria po przeciwnej stronie rzeki, gdzie wychował się przyszły prezydent.

Przypisy

  1. ↑ Численность населения на 1 января 2016 г. и среднегодовая численность населения за 2015 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-30)]. (ros.).
  2. ↑ Karl Friedrich Eichhorn, Stosunek xiążęgo domu Radziwiłłow do domów xiążęcych w Niemczech uważany ze stanowiska historycznego i pod względem praw niemieckich poltycznych i xiążęcych, Warszawa 1843, s. 95.
  3. ↑ Russko-belorusskie svjazi, Sbornik dokumentov (1570-1667), wyd. L. S. Abecedarskij, Mińsk 1963, nr 279.
  4. ↑ M. A. Tkaćou, Zamki i ljudi, Mińsk 1991.
  5. ↑ Копысь // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 2: Кадэцкі корпус – Яцкевіч. – Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. С. 134.
  6. ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1686.
  7. ↑ На родину первого президента Interfax, Białoruś.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.