Kontrola kapitału – zakaz lub ograniczenie przepływu prywatnego kapitału między państwami.

Opis

Do XX wieku kontrola kapitału była rzadko stosowana[1]. Stała się częsta po II wojnie światowej (m.in. system z Bretton Woods), zwłaszcza w latach 60. i 70 XX wieku[1]. Od lat 80. XX wieku większość państw wysoko rozwiniętych zaczęła rezygnować z kontroli kapitału[1].

Przykładami kontroli kapitału mogą być ograniczenia działalności inwestorów zagranicznych na krajowym rynku finansowym, ograniczenia w nabywaniu przez cudzoziemców przedsiębiorstw i nieruchomości, a także inwestycji obywateli danego państwa za granicą[2].

Kontroli kapitału może służyć podatek od transakcji finansowych, który został zaproponowany przez laureata Nagrody Nobla, Jamesa Tobina.

Kontrola kapitału umożliwia obronę stałych kursów walutowych. Została wprowadzona m.in. przez Malezję w 1997 r. po zaatakowaniu jej waluty, z powodzeniem była stosowana też w Chile.

Przypisy

  1. 1 2 3 Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 50. ISBN 978-1-57660-351-2.
  2. ↑ Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 49−50. ISBN 978-1-57660-351-2.

Bibliografia

  • David K.H. Begg, Stanley Fischer, Rudiger Dornbusch, Makroekonomia, Ryszard Rapacki (red.), Bogusław Czarny (tłum.), Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2007, ISBN 978-83-208-1644-0, OCLC 749295555.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.