Koniecpol Nowy
Кінецьпіль
ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 mikołajowski

Rejon

perwomajski

Powierzchnia

30 km²

Wysokość

78 m n.p.m.

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


3518
117,2 os./km²

Nr kierunkowy

+380 5161

Kod pocztowy

55230

Położenie na mapie obwodu mikołajowskiego
Mapa konturowa obwodu mikołajowskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Koniecpol Nowy”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Koniecpol Nowy”
Ziemia48°00′05″N 30°47′10″E/48,001389 30,786111

Koniecpol Nowy (ukr. Кінецьпіль) – wieś na Ukrainie w rejonie perwomajskim obwodu mikołajowskiego w pobliżu miasta Olwiopol (Pierwomajsk). Historycznie leży na wschodnim Podolu u zbiegu rzeki Kodymy z Bohem.

Historia

Mapa województwa bracławskiego z 1648 r. z Koniecpolem Nowym pod nazwą Nowe Koniecpole (w południowej części województwa)

W czasach I Rzeczypospolitej przynależało administracyjnie do województwa bracławskiego prowincji małopolskiej. Miejscowość należała do parafii Krzywe Jezioro. W XIX wieku liczyła 1074 mieszkańców. Znajdowała się w niej kościół jezuitów, cerkiew, synagoga, młyn.

Stary Koniecpol, gniazdo rodu Koniecpolskich był w województwie Sieradzkiém. Posiadając rozległe włości nad Bohem aż do Dniepru, Koniecpolscy założyli od swego imienia to miasto.[1]

W pobliżu miasta przebiegała granica polsko-turecka. Od Koniecpolskich miasto przeszło we władanie Lubomirskich, potem do Szałajskich, a w XIX wieku Sobańskiej. W XIX wieku z zamku zostały tylko szczątki wałów i opodal stojący słup ciosowy nad Bohem z napisem „Koniec Polski”.

Zamek

W mieście istniał zamek[2]. Hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski rozkazał wybudować w Koniecpolu Nowym zamek, który zaprojektował Guillaume Beauplan. Projektant napisał o niej tak:

Owcze Sauram lub Koniecpol Nowy jest ostatnią siedzibą Polaków od strony Oczakowa, którą założyłem w roku 1634 i 1635. Wzniosłem tu królewską twierdzę.

Przypisy

  1. ↑ Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 539
  2. ↑ Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 35.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.