 Kometa Hyakutake, zdjęcie z teleskopu naziemnego | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
30 stycznia 1996 |
| Nazwy alternatywne |
Wielka Kometa 1996, C/1996 B2 |
| Elementy orbity | |
| Półoś wielka | |
| Mimośród |
0,9998987[1] |
| Peryhelium | |
| Aphelium | |
| Okres orbitalny | |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki |
124,9227[1]° |
| Długość węzła wstępującego |
188,0452[1]° |
| Argument peryhelium |
130,1740[1]° |
| Moment przejścia przez peryhelium |
1 maja 1996[1] |
| Charakterystyka fizyczna jądra | |
| Średnica |
ok. 4,2[1] km |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
6,23 h |
Kometa Hyakutake (również C/1996 B2) – kometa długookresowa, którą można było obserwować gołym okiem w 1996 roku.
Odkrycie i obserwacje komety
Kometa została odkryta 30 stycznia 1996 r. przez japońskiego astronoma amatora Yūji Hyakutakego przy użyciu silnej lornetki. Znajdowała się wtedy w odległości 2 j.a. od Słońca i miała jasność widomą 11m. Później zidentyfikowano ją na fotografiach 1 stycznia 1996 r.[1]
1 maja 1996 roku kometa przeszła przez peryhelium[1].
Orbita komety
Kometa Hyakutake porusza się po orbicie w kształcie bardzo wydłużonej elipsy o mimośrodzie 0,999899. Peryhelium znajduje się w odległości 0,230229 j.a. od Słońca, aphelium zaś aż ok. 4540 j.a. Na jeden obieg potrzebuje ok. 108 tys. lat. Nachylenie orbity do ekliptyki wynosi 124,9°.
25 marca 1996 roku zbliżyła się na najmniejszą odległość od Ziemi – 0,10174 j.a.[1]
Właściwości fizyczne
Mimo niedużego jądra (średnica ok. 4 km) kometa wykazywała bardzo dużą aktywność. Ze względu na nazwano ją Wielką Kometą 1996 roku. Nie była jednak tak spektakularnym wydarzeniem, jak kometa Hale’a-Boppa z 1997 r. Liczne obserwacje dokonane za pomocą teleskopów naziemnych i instrumentów w przestrzeni kosmicznej pozwoliły wyznaczyć czas rotacji jej jądra na 6,23 h.
W składzie chemicznym komety Hyakutake wykryto obecność etanu i metanu. Analizy zawartości związków chemicznych w komie dały podstawy do przypuszczeń, że jądro komety ukształtowało się w chmurze międzygwiazdowej w temperaturze ok. 20 K. Zawartość deuteru w lodzie wodnym komety była zdecydowanie większa, niż w wodach ziemskich oceanów. Wysnuto stąd przypuszczenie, że nie można upatrywać w kometach, które uderzały w naszą planetę, jedynego źródła wody na Ziemi. W toku badań kolejnych komet okazało się, że wniosek ten nie jest tak pewny, gdyż różnią się one zawartością deuteru[2].
Kometa Hyakutake emitowała promieniowanie rentgenowskie, wcześniej nie obserwowane, odkryte przez satelitę ROSAT. Było ono wynikiem zderzań jonów azotu i tlenu obecnych w wietrze słonecznym z neutralnymi atomami wodoru w komie. 1 maja 1996 r. sonda Ulysses odkryła warkocz gazowy komety w odległości około 500 mln km od jej jądra. Był to najdłuższy do tamtego czasu stwierdzony warkocz kometarny[3]. Był on jednak porozrywany na osobne odcinki na skutek oddziaływania z polem magnetycznym wiatru słonecznego.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- C/1996 B2 w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- Kometa Hyakutake w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
- Diagram orbity C/1996 B2 w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- Gary W. Kronk: C/1996 B2 (Hyakutake). [w:] Cometography [on-line]. [dostęp 2006-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
- Orbita Komety Hyakutake w serwisie APOD: Astronomiczne zdjęcie dnia
- Naked Eye Viewing of C/1996 B2 (Hyakutake). Jet Propulsion Laboratory, 1996-05-08. [dostęp 2006-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-09-23)]. (ang.).
- Ulysses's Hyakutake Encounter (ang.)