Kolej Stargardzko-Poznańska (niem. Stargard-Posener Eisenbahn) – pierwsza linia kolejowa w Wielkopolsce powstała z inicjatywy Szczecina, który od 1843 miał połączenie z Berlinem[1], a od 1846 ze Stargardem[2].
Projekt budowy został zaakceptowany przez króla Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna i 4 marca 1846[3] spółka akcyjna Towarzystwa Kolei Żelaznej Starogrodzko-Poznańskiej (niem. Stargard-Posener Eisenbahn-Gesellschaft) otrzymała koncesję na budowę linii kolejowej Stargard – Poznań.
Budowę rozpoczęto 20 marca 1846 od strony Stargardu[3], zaś pierwszy pociąg dotarł do Poznania 10 sierpnia 1848[3]. W pierwszych dniach kursowania, liczni poznaniacy odwiedzający Szczecin i Wronki, zawlekli stamtąd do Poznania epidemię cholery[4].
Nazwy stacji przed 1945 (na odcinku Poznań Główny – Drawski Młyn w latach 1918–1939, jeśli nie podano inaczej – identyczne jak obecnie):
|
|
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 175. rocznica powstania linii Szczecin – Berlin z parowozem! [online], inforail.pl, 15 marca 2019 [dostęp 2019-05-01] (pol.).
- ↑ Marcin Stefanowicz, Encyklopedia: Historia i przewozy na linii Berlin-Szczecin [online], Kolejowy KOMIS, 6 maja 2018 [dostęp 2019-05-01].
- 1 2 3 Szwajlik S.: Dzieje Kolei Stargardzkiej, Stargard 2002.
- ↑ Zygmunt Boras, Lech Trzeciakowski, W dawnym Poznaniu, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1971, s.288-289
- ↑ W 1945 r. po zburzeniu mostu, stacja służyła tylko jako początkowa na linii do Sobieradza.
- ↑ Po 1945 r. stacja została przeniesiona.
- ↑ Stacja zlikwidowana w latach 40. XX w.
Bibliografia
- Statut der Stargard-Posener Eisenbahn-Gesellschaft. wakayama-u.ac.jp. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)].