Akt I

W pałacu Cesarza Mamka (niania, piastunka) czuwa nad snem Cesarzowej. Pojawia się Posłaniec Duchów, dwunasty z posłańców ojca Cesarzowej, Keikobada, z pytaniem, czy Cesarzowa rzuca cień. Mamka zaprzecza, na co Posłaniec zapowiada, że jeśli w ciągu trzech dni Cesarzowa nie zdobędzie cienia, powróci do ojca, a Cesarz zamieni się w kamień.

Cesarz wyrusza na polowanie, a Cesarzowa z Mamką zstępują z baśniowej krainy na ziemię, by zdobyć cień. Trafiają do chaty Baraka, którego młoda żona nie chce mieć dzieci. W zamian za trzydniową służbę Cesarzowej i Mamki oraz obietnicę otrzymania skarbów kobieta zgadza się oddać swój cień.

Akt II

Mamka zwodzi Żonę Baraka wizją Młodzieńca, a ta coraz oschlej zachowuje się wobec męża. Cesarz dowiaduje się o wyprawie Cesarzowej i początkowo chce ją zabić, później jednak rezygnuje z tego zamiaru. Cesarzowa cierpi rozdarta między wolą ratowania męża a litością nad rodziną Baraka; w chwili gdy może schwytać ulatujący cień farbiarki, rezygnuje z tego zamiaru. Rzeka występuje z brzegów i zalewa chatę Baraka, a Mamka unosi Cesarzową do baśniowej krainy.

Akt III

Barak i jego żona, uwięzieni w podziemnych grotach, wyznają żal za swoje zachowanie i zostają odesłani na ziemię, gdzie jednak nie mogą się odnaleźć. Cesarzowa udaje się do świątyni Keikobada, gdzie ma się odbyć sąd nad Cesarzem. Cesarzowa może go wyzwolić, pijąc wodę życia ze źródła bijącego w świątyni, lecz cofa się przed tym, nie chcąc ratować męża kosztem Baraka i jego żony. Szlachetna postawa Cesarzowej zostaje nagrodzona – kamieniejący Cesarz odzyskuje życie, a obie pary bohaterów łączą się.

Bohaterowie dramatu są postaciami symbolicznymi, archetypowymi. Nikt poza farbiarzem Barakiem nie ma swojego imienia. Wprawdzie najsilniej zarysowanymi postaciami są Farbiarka i Farbiarz, lecz nie oni są głównymi bohaterami. Ich los jest podporządkowany losowi Cesarzowej, której wewnętrzne dojrzewanie i osiąganie samopoznania jest istotą całej opery.

Cesarz symbolizuje świadomość zamkniętą w sobie, pozostającą obojętną na wydarzenia świata zewnętrznego, nie otwierającą się na inne osoby. Jest myśliwym, który znalazł kiedyś swą żonę w ciele białej gazeli, którą chciał upolować.

Mamka (niania) symbolizuje życie spętane więzami wyłącznej, zaborczej miłości, jest najbardziej reprezentatywnym przykładem istot ze świata duchów, nie chce razem z Cesarzową stać się człowiekiem, brzydzi się ludźmi i ich kondycją duchową. Przez to jednak nie ma mocy, aby podążyć za Cesarzową do końca jej drogi, w pewnym momencie staje się zbędna.

Keikobad (władca świata duchów, ojciec Cesarzowej) jest postacią abstrakcyjną, nie przyjmującą żadnego konkretnego kształtu; surowy sędzia i wcielona mądrość znająca wszystkie tajemnice świata, nie chce aby istoty ze świata duchów jednały się z ludźmi.

Barak (farbiarz) jest osobą, która afirmuje swoją sytuację i siebie. Jego żona jest kobietą reprezentującą nieokiełznane siły, archaiczne moce, który gdy nie są zaprzęgnięte do wyższych celów zamieniają się w chaos. Żona Baraka jest w osobą, która wszystko neguje.

Bracia farbiarza Baraka (jednooki, jednoręki i garbaty) symbolizują ludzkie ułomności i słabości.

Istnieje wiele interpretacji znaczenia Cienia. Posiadanie Cienia oznacza możliwość urodzenia dziecka. Według C.G. Junga Cień jest jedną ze składowych ludzkiej psychiki. Oznacza on wszystkie instynkty, dynamizmy, siły witalne, które człowiek musi zintegrować z całą psychiką, aby móc w pełni dojrzeć. Zdobycie Cienia oznacza więc dla Cesarzowej stanie się człowiekiem, z jednej strony mogącym kochać namiętną miłością, mieć dzieci, ale z drugiej strony śmiertelność. Treść opery symbolizuje drogę duszy Cesarzowej od istoty czystej, duchowej, lecz nieświadomej samej siebie, po istotę w pełni ludzką, posiadającą potomstwo, ale też śmiertelną. Żona Farbiarza odrzuciła tę cząstkę siebie, zrezygnowała z chęci posiadania potomstwa, ponieważ jest zmęczona życiem. Cesarzowa podejmuje wysiłki, aby za namową i pomocą mamki zdobyć upragniony Cień.

Treść libretta nawiązuje do filozofii Artura Schopenhauera i jego koncepcji współczucia, które ratuje ludzi przed poczuciem zupełnego bezsensu istnienia. Cesarzowa przez współczucie innym dostaje Cień, staje się istotą ludzką wybawioną z opresji swego życia. Dojrzewa do tego, że bycie człowiekiem jest pełniejsze niż egzystencja istoty duchowej, czystej. Szczęście jest równoważne z miłością małżeńską, potomstwo jest spełnieniem, współodczuwanie cudzej niedoli warunkiem tego szczęścia. Stać się człowiekiem oznacza dojść do tego, co najwyższe. Wieczność nie polega na abstrakcyjnym duchowym istnieniu gdzieś w zaświatach, wydaje się, że posiadanie potomstwa jest formą wiecznego istnienia człowieka - żyje on w swoich dzieciach: "Wy, małżonkowie spoczywający w miłosnym uścisku, jesteście rozpiętym nad otchłanią mostem, po którym martwi wchodzą w życie! Błogosławione nich będzie dzieło waszej miłości" - śpiewają strażnicy na końcu I aktu.