Państwo | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Województwo | |||||||||||||
Miejscowość |
Toruń | ||||||||||||
Wyznanie |
protestanckie | ||||||||||||
Kościół | |||||||||||||
| |||||||||||||
|
Kościół ewangelicko-unijny na Podgórzu – kościół ewangelicko-unijny budowany w latach 1896–1897. Kościół należał do parafii powstałej w 1893 roku[1]. Zniszczony w czasie II wojny światowej
Architektura
Był to gmach w stylu neogotyckim o wymiarach 30 x 12,8 m i wysokości 6,25–7,6 m. Dach był pokryty papą. Do kościoła przynależała niewielka zakrystia i dwuklasowa szkoła, połączona korytarzem z kościołem. Wejście do świątyni mieściło się od strony głównej ulicy, choć świątynia była od niej odsunięta[1].
Historia
Kościół budowano w latach 1896–1897. W 1903 roku zaprojektowano plebanię. W 1936 roku rozbudowano szkołę mieszczącą się przy kościele. W 1937 roku ufundowano dzwonnicę[1].
We wrześniu 1939 roku armia niemiecka zbombardowała kościół. Prawdopodobnie w kościele mieściło się stanowisko obrony przeciwlotniczej[2]. W kwietniu 1942 roku Niemcy zarekwirowali dzwony brązowe o wadze od 675 do 1050 kg[3]. W czerwcu 1945 roku dzwony wróciły przeniesiono do Kościoła św. Szczepana (o nie zabiegał również ksiądz Bernard Polzin z parafii św. Apostołów Piotra i Pawła)[2][3]. Pismo w sprawie przydzielenia dzwonów do kościoła św. Szczepana pochodzi z 7 sierpnia 1945 roku[3]. Zburzony budynek rozebrano[2].
W miejscu dawnej plebanii powstał Zespół Opiekuńczo-Leczniczy ss. serafitek[1].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 Kluczwajd 2018 ↓, s. 112.
- 1 2 3 Katarzyna Kluczwajd: Wielki wybuch na Podgórzu i straty wojenne [ALBUM RODZINNY]. nowosci.com.pl, 2019-01-26. [dostęp 2020-09-19].
- 1 2 3 Kozłowski 2003 ↓, s. 152.
Bibliografia
- Katarzyna Kluczwajd: Podgórz. Toruńskie przedmieścia sprzed lat. Łódź: 2018. ISBN 978-83-7729-452-9.
- Ryszard Kozłowski. Poewangelickie obiekty sakralne w Toruniu w latach 1945-1948. „Rocznik Toruński”. 30, 2003.