Kościół San Lazzaro dei Mendicanti
Chiesa di San Lazzaro dei Mendicanti
kaplica szpitalna
Ilustracja
Fasada kościoła od strony Rio dei Mendicanti
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Wenecja

Adres

Fondamenta dei Mendicanti, Castello 6377, 30122 Venezia VE, Italia

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Patriarchat Wenecji

Wezwanie

św. Łazarza

Położenie na mapie Wenecji
Mapa konturowa Wenecji, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół San Lazzaro dei Mendicanti”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół San Lazzaro dei Mendicanti”
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej
Mapa konturowa Wenecji Euganejskiej, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół San Lazzaro dei Mendicanti”
Ziemia45°26′28,21″N 12°20′33,54″E/45,441169 12,342650

Kościół San Lazzaro dei Mendicanti (pol. kościół św. Łazarza [Braci] Żebrzących) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji w dzielnicy (sestiere) Castello. Pełni funkcję kaplicy Szpitala Miejskiego (Ospedale di Venezia) w Wenecji. Wśród zgromadzonych w jego wnętrzu dzieł sztuki wyróżnia się monument nagrobny admirała Alvise Moceniga, dłuta Giuseppe Sardiego oraz obraz Św. Helena adorująca krzyż, jedyne dzieło Guercina w Wenecji.

Historia

Nazwa kościoła, San Lazzaro dei Mendicanti (św. Łazarza [Braci] Żebrzących) pochodzi od zakonu żebrzącego, mającego za patrona św. Łazarza, który od 1262 roku prowadził hospicjum dla trędowatych pod tym samym wezwaniem, położony na wyspie również o tej samej nazwie[1]. Ponieważ z czasem dla kolejnych pacjentów, cierpiących na choroby zakaźne, zaczęło brakować miejsca, postanowiono zbudować nowy obiekt. Na lokalizację wybrano bagnisty teren na tyłach Scuola Grande di San Marco. Przewidziano w nim również miejsce dla dziewcząt, które miały uczyć się zawodu, a najbardziej utalentowane spośród nich – zdobywać wykształcenie muzyczne[2]. W 1601 roku zakon założył w tym miejscu Hospicjum św. Łazarza, jedno z czterech ówczesnych hospicjów miasta (Maggiori Ospedali). Klasztor hospicjum i budynek kościoła zaprojektował w tym samym roku Vincenzo Scamozzi. Prace budowlane zostały ukończone 30 lat później, a w 1636 roku kościół konsekrowano. Fasadę świątyni, wychodzącą na kanał Rio dei Mendicanti, zaprojektował Antonio Sardi opierając się na wcześniejszym projekcie Scamozziego. Została ona zbudowana i ukończona w 1673 roku przez jego syna Giuseppe. Wnętrze, zrealizowane w latach 1634–1637 według projektu Francesca Contina, było przeznaczone zarówno dla posług liturgicznych, jak i dla koncertów muzycznych, które odbywały się na galerii, biegnącej wzdłuż prawej ściany[1]. W przedsionku kościoła funkcjonowała kaplica pogrzebowa[3].

Po upadku Republiki Weneckiej dotychczasowe hospicjum przekształcono w 1808 roku w Szpital Wojskowy (Ospedale Militare), a w 1819 – w Szpital Miejski (Ospedale Civile), noszący wezwanie św. św. Jana i Pawła (Ospedale SS. Giovanni e Paolo)[4].

Na przełomie 2018 i 2019 roku dokonano renowacji fasad kościoła i byłego klasztoru przywracając im dawny wygląd[5].

Architektura

Kompleks kościelno-klasztorny, rozciągający się wzdłuż kanału Rio de Mendicanti ma około 125 metrów szerokości, z czego około 55 metrów przypada na każde ze skrzydeł i około 15 metrów na fasadę kościoła w centrum[5]. Schemat kościoła częściowo naśladuje plan Ospedale degli Incurabili autorstwa Jacopa Sansovina, przerobiony później według założeń palladiańskich na świątynię jednonawową z dwoma ołtarzami bocznymi przy każdej ścianie. Jej cechą charakterystyczną są duże okna termalne (dioklecjańskie)[uwaga 1][3].

Kampanila

Mierząca 32 metrów wysokości kampanila, zbudowana w tym samym okresie co kościół, jest pozbawiona dzwonów. Po jej południowej stronie znajduje się zegar słoneczny[1].

Wnętrze

Wnętrze – widok na ołtarz główny

Szare ściany kościoła zdobią geometryczne, marmurowe detale. W ołtarzu głównym autorstwa Giuseppe Sardiego znajduje się obraz Wskrzeszenie Łazarza, namalowany w 1857 roku Giovanniego Fino[1]. Na prawej ścianie wisi obraz Chrystus na krzyżu, z Maryją Dziewicą i św. Janem pędzla Paola Veronese, a na lewej – Święta Helena adorująca krzyż, jedyne dzieło Guercina w Wenecji oraz Święta Urszula i jedenaście tysięcy dziewic Jacopa Tintoretta[2]. W kościele znajdują się liczne grobowce, w tym dwa zaprojektowane przez Longhenę. Całą tylną ścianę zajmuje pomnik nagrobny Alvise Moceniga, który w latach 50. XVII wieku pokonał Turków na Krecie, a w 1654 roku zginął w bitwie. Jego posąg znajduje się w niszy w centrum monumentu[1]. Ze względu na różnorodność użytych marmurów i inwencję w ich opracowaniu, bogactwo szczegółów i wyjątkowość programu ikonograficznego, a także jego monumentalne wymiary, kompleks ten, rozpoczęty w 1657 roku, należy do arcydzieł weneckiego baroku[6].

Kaplica pogrzebowa

Pomiędzy wewnętrznymi a zewnętrznymi drzwiami kościoła znajduje się wyłożony kafelkami korytarz, wykorzystywany jako kaplica pogrzebowa. W korytarzu tym znajduje się kilka pomników, w tym dwa autorstwa Sardiego. Poprzez drzwi w obie strony rozciągają się krużganki[1].

Uwagi

  1. ↑ Okno półokrągłe, podzielone pionowo na 3 części.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Jeff Cotton: San Lazzaro dei Medicanti. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2019-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-18)]. (ang.).
  2. 1 2 FAI – Fondo Ambiente Italiano: La Chiesa di San Lazzaro dei Mendicanti. www.fondoambiente.it. [dostęp 2019-11-03]. (wł.).
  3. 1 2 Zucchoni 1993 ↓, s. 86.
  4. ↑ Ospedale SS. Giovanni e Paolo: Ospedale SS. Giovanni e Paolo. www.aulss3.veneto.it. [dostęp 2019-11-03]. (ang.).
  5. 1 2 Eugenio Pendolini w: la Nuova di Venezia e Mestre: Rimessa a nuovo la facciata del Civile lato Rio Mendicanti Spesi 1,6 milioni. nuovavenezia.gelocal.it. [dostęp 2019-11-03]. (wł.).
  6. ↑ Fondazione Svizzera/Fondation Suisse/Schweizerische Stiftung Pro Venezia: Monumento Mocenigo. www.provenezia.ch. [dostęp 2019-11-03]. (wł.).

Bibliografia

  • Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.