Kościół św. Wita. Uniejów-Parcela.
320 oraz 978 s. 96 z dnia 30.11.1971, 3.07.1978
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Uniejów-Parcela nr 52

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

św. Wita

Położenie na mapie gminy Charsznica
Mapa konturowa gminy Charsznica, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita. Uniejów-Parcela.”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita. Uniejów-Parcela.”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita. Uniejów-Parcela.”
Położenie na mapie powiatu miechowskiego
Mapa konturowa powiatu miechowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Wita. Uniejów-Parcela.”
Ziemia50°25′41,49″N 19°56′20,32″E/50,428192 19,938978
Strona internetowa

Kościół św. Wita w Uniejowie-Parceli – kościół św. Wita położony w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Charsznica, w miejscowości Uniejów-Parcela.

Kościół oraz cmentarz został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[1].

Historia

Kościół murowany, wybudowany przed 1470 rokiem[2], pierwotnie należący do zakonu bożogrobców[3]. Odbudowywany po potopie szwedzkim[4]. W 1912 r. dach pokryto ocynkowaną blachą żelazną, a w latach 2007–2013 ponownie wymieniono pokrycie dachowe i naprawiono chodnik[4]. Prace zostały dofinansowane w wysokości 493 203,00 zł ze środków Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich[5].

Kościół jest częścią tzw. Małopolskiego Szlaku Bożogrobców[3]. W parafii działa „Bractwo Świętej Rodziny” założone w 1653 roku, zatwierdzone bullą papieską Innocentego X[4][6].

Architektura

Obiekt wybudowany w stylu gotyckim, orientowany. Prezbiterium prostokątne, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym[2]. Nawa przykryta stropem. W 1883 roku kościół pomalował Karol Ulanowski[4].

W podziemiach znajdują się dwie krypty grobowe w których pochowano księży i część rodziny Chronowskich, właścicieli Charsznicy w XVII wieku. Na cmentarzu przykościelnym stoi kamienna figura z 1671 roku[7], oraz chrzcielnica z kamienia pińczowskiego ze zniszczoną datą 1521 odczytaną w 1913 roku[8].

Wyposażenie wnętrza

Wystrój wnętrza gotycki i barokowy[7].

  • Drewniana rzeźba Matki Bożej Bolesnej trzymającej na kolanach ciało ukrzyżowanego Chrystusa (Pietà) z około 1420 roku[4]. Rzeźba wykonana jest z jednego pnia drzewa lipowego, który ma ponad tysiąc lat[8];
  • obraz Ukrzyżowanie z ok. 1515 roku[4];
  • obraz Uczta Baltazara z końca XVII w. przedstawia ucztę ostatniego króla babilońskiego Baltazara, któremu ukazała się ręka, kreśląca napis: Mene, mene, tekel, ufarsin[4][6];
  • portal do zakrystii z około 1780 roku z czarnego „marmuru” dębnickiego[8];
  • organy z 1863 roku. Na pulpicie chóru muzycznego znajdują się obrazki aniołków grających na różnych instrumentach, (na dudach, flecie, na trąbce i na bębnie[8];
  • ambona z 1780 roku[8];
  • chrzcielnica z „marmuru” dębnickiego z I połowy XVIII wieku[8];
  • nagrobek dwuletniego dziecka wykonany z kamienia pińczowskiego, pomalowany na modny wówczas kolor czarny[8].

Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  2. 1 2 B. Krasnowolski Leksykon zabytków architektury Małopolski, s. 286. ISBN 978-83-2134744-8.
  3. 1 2 Na całym świecie są tylko dwa takie miejsca – w Jerozolimie i w Miechowie. Na Małopolskim Szlaku Bożogrobców. visitmalopolska.pl. [dostęp 2023-08-13].
  4. 1 2 3 4 5 6 7 Diecezja Kielce. [dostęp 2017-02-15].
  5. ↑ Urząd Gminy Charsznica. [dostęp 2017-02-14].
  6. 1 2 Niedziela. [dostęp 2017-02-15].
  7. 1 2 A. Walaszczyk Informator Turystyczny Powiatu Miechowskiego, s. 48
  8. 1 2 3 4 5 6 7 Charsznica.info Prasa lokalna. [dostęp 2017-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-27)].

Bibliografia

  • Bogusław Krasnowolski: Leksykon zabytków architektury Małopolski. Kraków: Arkady, 2013, s. 286. ISBN 978-83-2134744-8.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.