Kościół św. Józefa
A-595 z 8 grudnia 1976[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok z Rynku Podgórskiego (2023)
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Jana Zamoyskiego 2

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

parafia

św. Józefa

sanktuarium
• nadający tytuł

od 19 marca 2021
abp Marek Jędraszewski

Wezwanie

św. Józefa

Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki

św. Józef

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Ziemia50°02′36,0″N 19°56′59,7″E/50,043333 19,949917
Strona internetowa

Kościół św. Józefa – rzymskokatolicki kościół parafialny znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy XIII przy ul. Zamoyskiego 2, w Podgórzu.

Kościół jest sanktuarium św. Józefa Mężnego Opiekuna Rodzin[3].

Historia

W 1832 roku inż. Franciszek Brotschneider wybudował na Rynku Podgórskim kościół, który pod koniec XIX wieku był w złym stanie technicznym i za mały dla parafii liczącej ponad 17 tys. wiernych. W 1905 roku obiekt wyburzono[4].

Nowy kościół został zbudowany w latach 1905–1909 według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego, zgodnie z wzorcami architektury neogotyckiej, w miejscu dawnej klasycystycznej[5] świątyni. 13 maja 1905 roku poświęcono kamień węgielny proboszczem podgórskim Antoniem Gruszeckim[6][7], a 24 października 1909 kościół konsekrowano[4].

W 1999 roku decyzją ówczesnego proboszcza ks. Franciszka Kołacza, kościół poddano renowacji. Odnowiono ołtarz główny, ołtarze boczne, ambonę oraz organy. Przywrócono pierwotną kolorystykę, która została zatracona podczas renowacji w czasach ks. proboszcza Franciszka Mirka, kiedy zmieniono barwy na czerwono-niebieskie. Obecnie kościół ma biało-szare barwy, co przywróciło mu jego dawny charakter.

Architektura

Budowla neogotycka, trójnawowa z transeptem i ambitem wokół prezbiterium oraz kaplicami przy nawach bocznych i ambicie. Wieża wzorowana na wieży Kościoła Mariackiego w Krakowie[8]. Sylwetka kościoła została świadomie wyeksponowana nad architekturą Rynku[4].

Wnętrze i wyposażenie

Wnętrze kościoła, ukształtowane zostało na podobieństwo gotyckiej katedry w wersji tzw. gotyku nadwiślańskiego. Wypełnione jest licznymi ołtarzami, ławkami i innymi elementami w większości wykonanymi w drewnie.

W okresie powojennym zmieniono położenie niektórych ołtarzy oraz ambony, zamurowano arkady pomiędzy ambitem prezbiterialnym a dawną kaplicą Serca Jezusowego (obecnie Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Wiecznej Adoracji). Jako pierwsze powstały ołtarze: główny (w prezbiterium) oraz Zwiastowania (dawniej w prawym ramieniu transeptu). Prace przy nich trwały w latach 1908–1909.

Ołtarz główny był pierwotnie zintegrowany kompozycyjnie z absydą prezbiterialną, otwierającą się ostrołukowymi arkadami na obejście i nie miał nastawy. Składał się wyłącznie z mensy i stojących na niej: tabernakulum oraz figury św. Józefa. Zarówno mensa ołtarza głównego, jak i tabernakulum są jedynymi źródłowo potwierdzonymi dziełami Sas-Zubrzyckiego we wnętrzu kościoła. Zaprojektowaną przez niego mensę wykonał podgórski kamieniarz Bodnicki, natomiast tabernakulum – jak głosi umieszczony na nim napis: wymyślone przez Jana Sasa-Zubrzyckiego – Piotr Seip w 1909 roku. Całości dopełniła figura św. Józefa, dłuta krakowskiego rzeźbiarza Zygmunta Langmana[9]. Monstrancja ks. Niemczyńskiego pochodzi z pracowni krakowskiego złotnika Piotra Seipa[10].

Jednocześnie z ołtarzem głównym w zachodnim (prawym) ramieniu transeptu stanął ołtarz Zwiastowania NMP. W przeciwieństwie do ołtarza głównego uzyskał on rozbudowaną i dużych rozmiarów nastawę (obecnie stojącą w ołtarzu głównym). Jest ona dziełem krakowskich rzeźbiarzy-rzemieślników Wita Wisza, Maksymiliana Krzyka i Jana Józefa Góreckiego. Z tymi trzema postaciami związane są także inne elementy ruchomego wyposażenia kościoła: ambona z 1910 roku, ołtarze boczne z lat 1910–1911 Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Antoniego. Wit Wisz i Maksymilian Krzyk są ponadto wymieniani w archiwaliach jako autorzy ołtarza Matki Boskiej Częstochowskiej w kaplicy przy nawie bocznej[11]. W 1917 roku powstał ołtarz św. Wincentego Ferreriusza w kaplicy przy prawej nawie bocznej. W kaplicy Adoracji ustawiono neogotycki ołtarz Najświętszego Serca Jezusowego, zakupiony od oo. Franciszkanów z Krakowa.

Organy

Kościół po wybudowaniu nie miał organów. Posługiwano się fisharmonią ufundowaną przez Szczepana Kaczmarskiego. W 1920 roku proboszcz Józef Niemczyński zawiązał Komitet Obywatelski, aby zebrać pieniądze na nowe organy. Zebrano 70 000 koron, lecz wojna polsko-bolszewicka przerwała zbiórkę. W 1921 powiększono Komitet i zebrano resztę pieniędzy. Warszawska firma A.Homann zaproponowała Komitetowi organy „w stylu gotyckim, zamówione do Baku na Kaukazie przez Rylskiego, do kościoła zbudowanego tam przez Polaków pracujących w kopalniach nafty”, które z powodu wojny nie zostały odebrane. Koszt wynióśł 7 500 000 Mkp.[12]

16 kwietnia 1922 poświęcono organy, wmurowując równocześnie w ścianę kościoła tablicę, że parafianie „z własnych funduszów ufundowali ten organ na chwałę Boga i na pamiątkę zmartwychwstania Polski”[13][2].

Ambona

Na skrzyżowaniu transeptu i prezbiterium, po stronie lewej usytuowana jest neogotycka ambona z drewna dębowego, wsparta na słupie, wykonana w 1910 r. przez rzeźbiarzy snycerzy Wita Wisza, Maksymiliana Krzyka i Jana Józefa Gureckiego. Ambona ta jest repliką kazalnicy z Kościoła Mariackiego w Krakowie, autorstwa Wisza.

Ośmioboczny korpus ambony ozdobiony jest figurami ewangelistów i doktorów kościoła pod małymi baldachimami. Pod korpusem wśród liści akantu atrybuty ewangelistów oraz personifikacje Wiary Nadziei i Miłości. W zaplecku widnieje polichromowana płaskorzeźba przedstawiająca Jezusa jako Dobrego Pasterza, z ostrołukowym obramieniem, po bokach ornament z motywem delfinów – symboli zmartwychwstania. Baldachim z bogatą dekoracją rzeźbiarską, w błękitnym podniebiu rzeźbą Ducha Świętego pod postacią gołębicy. Na mównicę wiodą kręcone ażurowe schodki. Na płycinach schodów płaskorzeźbione wyobrażenia siedmiu grzechów głównych pod postaciami zwierząt.

W czasie budowy tego kościoła odkryto jaskinię ze śladami prac alchemicznych, która według badaczy zawierała pozostałości prac mistrza Twardowskiego, czyli historycznego alchemika króla Zygmunta Augusta – Niemca Laurentiusa Dhura (z łac. Durentiusa).


Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  2. 1 2 Polskie Wirtualne Centrum Organowe. [dostęp 2014-01-09].
  3. ↑ Dekret. jozef.diecezja.pl. [dostęp 2023-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-12)].
  4. 1 2 3 Halina Starostka-Chrzanowska: Antoni Mateczny. Podgórzanin z wyboru i jego rodzina na tle historii miasta. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2006, s. 52–56.
  5. ↑ Michał Rożek: Przewodnik po zabytkach i kulturze Krakowa. PWN, 1997, s. 599. ISBN 83-01-10989-0.
  6. ↑ Maria Fortuna-Sudor: Żeby przybliżać Boga. Niedziela, 2012-11-19. [dostęp 2016-08-14].
  7. ↑ Kościół św. Józefa (Podgórze). Encyklopedia Krakowa. [dostęp 2016-08-14].
  8. ↑ Tadeusz Dobrowolski: Sztuka Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1978, s. 438.
  9. ↑ Diettloff 2000 ↓, s. 160.
  10. ↑ Diettloff 2000 ↓, s. 166.
  11. 1 2 Diettloff 2000 ↓, s. 163.
  12. ↑ Poświęcenie organu w kościele paraf. w Podgórzu Nowości Illustrowane 1922 nr 17 s.3-4 (zdjęcia) .
  13. ↑ Tamże.
  14. ↑ Niechaj 2012 ↓, s. 54.

Bibliografia

  • Konsekracya nowego kościoła w Podgórzu. Nowości Ilustrowane. 44, s. 3–4, 30 października 1909.
  • Paweł Diettloff: Neogotyckie wyposażenie kościołów św. Józefa i OO. Redemptorystów w Podgórzu w Podgórze w dziejach wielkiego Krakowa. Kraków: Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, 2000. ISBN 83-87345-91-1.
  • Małgorzata Niechaj: Od ambon do ołtarzy - twórczość rzeźbiarza Wita Wisza, [w:] Krakowski Rocznik Archiwalny. Tom XIX. 2012.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.