 nr rej. A/2610/458 z 29.10.1980, A/2627/695 z 16.05.1960 | |
_ID_598429.jpg.webp) Klasztor w Głębowicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel |
karmelici (do 1810 r.) |
| Typ zakonu |
męski |
| Obiekty sakralne | |
| kościół parafialny |
d. św. Eliasza, ob. Najświętszej Maryi Panny Szkaplerznej |
| Fundator | |
| Styl | |
| Data budowy |
1676 |
Położenie na mapie gminy Wińsko _location_map.png.webp) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wołowskiego  | |
 51°26′57″N 16°44′11″E/51,449069 16,736331 | |
Zespół klasztorny karmelitów w Głębowicach.
_ID_598428.jpg.webp)
Historia
Kościół parafialny św. Eliasza Proroka, był wzmiankowany w 1598 r. Obecny klasztor wraz z kościołem klasztornym zakonu karmelitów trzewiczkowych został ufundowany w 1676 r. przez J. A. de Garniera, który zmarł cztery lata później i został pochowany w przyklasztornym kościele. Należące do niego majątki odziedziczył bratanek Leopold Heinrich junior baron von Garnier. Po bezpotomnej śmierci Leopolda Heinricha dobra przeszły na własność wrocławskiego zakonu jezuitów[1]. Kościół klasztorny był spalony w 1743 r., odbudowany w latach 1746-1762 i restaurowany w 1960 r. Jednonawowy, z rzędami kaplic i nie wydzielonym prezbiterium, o wnętrzu nakrytym sklepieniami żaglastymi na gurtach spływających na przyścienne pilastry. Elewacje dzielone pilastrami na postumentach, najokazalsza zachodnia, zwieńczona wolutowym szczytem i trójkątnym tympanonem. Bogate i jednolite stylowo wyposażenie wnętrza, pochodzi z epoki baroku z poł. XVIII w.[2]
Klasztor pozostawał siedzibą zakonu karmelitów do 1810 r., kiedy nastąpiła sekularyzacja dóbr zakonnych przez Królestwo Prus. Kościół klasztorny stał się siedzibą miejscowej parafii katolickiej, a budynek klasztorny przejęło państwo pruskie i został zamieniony na gorzelnię[3].
Po II wojnie światowej gorzelnia nie wznowiła produkcji, a cały zespół klasztorny przejął PGR i Samopomoc Chłopska. Budynki uległy znacznej dewastacji, a większość wyposażenia rozgrabiono. W 1995 r. ks. kardynał Henryk Gulbinowicz wystąpił z inicjatywą odnowy klasztoru, delegując ks. Jarosława Olejnika do objęcia parafii w Głębowicach. Przy pomocy władz lokalnych w 1998 r. przekazano budynki byłego klasztoru na własność miejscowej parafii. Od tego czasu rozpoczął się remont kościoła (który otrzymał wezwanie NMP z Góry Karmel), plebanii, a w końcu klasztoru. Prace nad odbudową klasztoru trwały cztery lata i były dofinansowane ze środków Unii Europejskiej. Budynek byłego klasztoru będzie służył jako baza noclegowo-turystyczna przede wszystkim dla uczestników rekolekcji[3].