Kij bojowy – najprostsza odmiana broni drzewcowej różnej długości (od kilku cm do 2,5 metra) i kształtu (np. bumerang). Nie posiada grotu. Końce naturalne lub specjalnie dla celów walki spreparowane (zaostrzone, pogrubione lub okute metalem czy gwoździami).

Kij był chętnie wykorzystywany jako broń przez ludność cywilną, wędrowców, mnichów, a nawet przez straże miejskie – szczególnie w sytuacjach, gdy użycie broni ostrej było niewskazane lub zabronione.

W Polsce oprócz nazwy: kij bojowy funkcjonuje też nazwa drąg. Uzbrojonych w kije/drągi powstańców w powstaniu styczniowym nazywano drągalierami^[1].

Za kij w funkcji broni, można by również uznać prymitywny rodzaj łuku (wykorzystanie sprężystości materiałowej drewna), a także brzechwę prymitywnej strzały.

Ta najprostsza, i zapewne jedna z najstarszych broni, jaką jest kij lub pałka, została uwieczniona w wielu bajkach, legendach i mitach, szczególnie jako narzędzie walki, którym posługują się ich bohaterowie o plebejskim pochodzeniu, np.:

• "kije-samobije" (z bajki braci Grimm)
• podstawowa broń członków leśnej drużyny Robin Hooda (łuki i pałki – zobacz: quarterstaff)
• "pałycia" - broń bohaterów (bajkowych herosów z bajek ludowych Ukrainy, Rosji, Białorusi), wykorzystywana również w technikach sztuk hopak bojowy, spas, użyty przez oblężonych przez Polaków mieszkańców ukraińskiego miasta Winnica.
• "Cudowna Żerdź", broń Króla Małp (Wu Cheng’en Małpi bunt, Wędrówka na Zachód, arcydzieła klasycznej beletrystyki chińskiej)

Szczególnie wysoką rangę jako broń uzyskał kij w systemach Shaolin Kung Fu i innych chińskich Wu Shu. Jest w nich uznawany za jedną z czterech podstawowych broni i nazywany ojcem wszelakiej broni.

Poniższa tabelka jest zestawieniem różnych sztuk (sportów) walki, w których kij (jeden lub więcej) jest wykorzystywany jako broń podstawowa:

Przypisy