Kazimierz Tarczyński

plutonowy
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1898 Gąbin
Data i miejsce śmierci	7 marca 1945 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	11 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Tarczyński (ur. 14 lutego 1898 w Gąbinie, zm. 7 marca 1945 w Warszawie) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, żołnierz września i powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Romualda i Franciszki z Pejczów. Absolwent gimnazjum w Warszawie^[1].

W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 11 pułku Ułanów Legionowych^[1]. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył na Litwie, Białorusi i Ukrainie. We wrześniu 1920 jako celowniczy ckm na taczance zmusił celnym ogniem do milczenia trzy taczanki bolszewickie, umożliwiając zagarnięcie tylnej straży przeciwnika^[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3].

Po zakończeniu działań wojennych zdemobilizowany w stopniu plutonowego. Pracował w różnych firmach jako magazynier, ekspedient i pomocnik ślusarski^[2].

W 1939 powtórnie zmobilizowany. W kampanii wrześniowej został ciężko ranny. Ponownie ranny w czasie powstania warszawskiego. W końcu lutego 1945 wrócił do Warszawy i tam zmarł. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim^[2].

Był żonaty z Władysławą z Jastrzębskich, miał córkę Teresę i syna Romualda^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 3705)

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.