Kazimierz Skowroński-Prus
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1900
Szpików

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1917–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

8 Pułk Ułanów

Stanowiska

adiutant

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Skowroński-Prus (ur. 18 grudnia 1900 w Szpikowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 18 grudnia 1900 w Szpikowie, w ówczesnym powiecie bracławskim guberni podolskiej, w rodzinie Wacława i Felicji z Walickich[1]. Ukończył 7 klas gimnazjum w Niemirowie, po czym wstąpił do oddziału partyzanckiego rtm. Szemiota w Winnicy. W 1918 wcielony do szwadronu ziemi humańskiej. Po bitwie kaniowskiej, rozbrojony przez Niemców, wysłany do twierdzy w Kijowie. Po ucieczce z niewoli wstąpił do II Korpusu Polskiego. Następnie, po przedostaniu się na Kubań wstąpił do polskiego oddziału i walczył z bolszewikami. 1 listopada 1918 wstąpił do WP, do 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. Pełnił służbę w szwadronie mjr. Plisowskiego w Odessie. W 14 pułku ułanów służył do sierpnia 1921, walczył w bitwach stoczonych przez pułk w wojnie z bolszewikami 1920.

W okresie międzywojennym ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie (1922, zdał również maturę) i Oficerską Szkołę Jazdy w Grudziądzu. 14 września 1923 prezydent RP mianował go podporucznikiem z dniem 1 września 1923 i 6. lokatą w korpusie oficerów jazdy[2], a minister spraw wojskowych wcielił do 12 pułku ułanów w Krzemieńcu[3]. W 1925 otrzymał przydział na stanowisko instruktora Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 września 1925 w korpusie oficerów kawalerii i 4. lokatą[4]. W 1928 przeniesiony na dowódcę plutonu w 8 pułku ułanów w Krakowie. Po ukończeniu kursu łączności w Zegrzu objął dowództwo plutonu łączności. 22 lutego 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii i 22. lokatą[5]. Po skończeniu kursu dowódców szwadronów w CWKaw. w Grudziądzu (1934) objął dowództwo szwadronu. Od 1937 adiutant 8 pułku ułanów. W marcu 1939 obowiązki adiutanta łączył z funkcją dowódcy szwadronu gospodarczego[6].

W kampanii wrześniowej walczył na stanowisku adiutanta 8 puł. Walczył pod Woźnikami, Szczekocinami, Pińczowem, Baranowem, Tarnogrodem i Tomaszowem. W czasie próby przedostania się na Węgry wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 3050.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[11].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 490.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 18 września 1923, s. 568.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 25 września 1923, s. 578.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 737.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934, s. 74.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 694.
  7. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. 1 2 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 136.
  9. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
  10. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
  11. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.