Kazimierz Burchardt

Andrzej

Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1925 Bąki
Data śmierci	16 listopada 2006
Stopień instruktorski	harcmistrz
Organizacja harcerska	Związek Harcerstwa Polskiego
komendant Proporca „Victoria”
Okres sprawowania	od 1944 do 1945
komendant hufców warszawskich
zastępca komendanta Chorągwi Warszawskiej
Okres sprawowania	od 1961 do 1963
Odznaczenia

Kazimierz Burchardt ps. Andrzej (ur. 25 listopada 1925 w Bąkach^{[uwaga 1]}, zm. 16 listopada 2006) – polski ekonomista, pedagog, harcerz Szarych Szeregów i żołnierz AK. Instruktor harcerski w stopniu harcmistrza, działacz Polskiego Związku Głuchych.

Życiorys

Syn Aleksandra i Marianny z Wyszpolskich, był uczniem szkoły podstawowej w Piastowie i szkół we Włochach, gdzie w 1945 zdał maturę^[1].

Do harcerstwa wstąpił w 1937 roku (do 21 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej), był zastępowym. W sierpniu 1939 roku pełnił służbę łącznościową. Po wybuchu II wojny światowej działał w Szarych Szeregach, sprawował funkcje drużynowego i komendanta roju (konspiracyjnego hufca) „Grunwald” (Włochy)^[1][2]. Współtworzył w latach 1942–1944 roku organizację najmłodszych harcerzy „Zawisza” na obszarze Jelonek, Piastowa, Pruszkowa i Ursusa. Jako żołnierz Armii Krajowej działał w Rejonie VII Obwodu „Obroża”. W 1944 roku ukończył Szkołę Podchorążych „Agricola”. W czasie powstania warszawskiego był jednym z organizatorów biuletynów „Wiadomości Codzienne” („Przegląd Codzienny”?^[2]) i „Przegląd Tygodnia”^[2] redagowanych na podstawie nasłuchów radia powstańczego „Błyskawica” i BBC^[1][2]. Od września 1944 do stycznia 1945 roku był komendantem proporca „Victoria” w Ulu „Wisła” (Chorągwi Warszawskiej)^[1][2], obejmującego teren Piastowa, Pruszkowa, Ursusa i Włoch oraz wydawcą „Biuletynu Informacyjnego VII Rejonu «Jaworzyn» VII Obwodu «Obroża» AK”^[3].

Studiował na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, ukończył studia magisterskie na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego oraz studia podyplomowe i doktoranckie w zakresie polityki społecznej na tamtejszym Wydziale Prawa i Administracji^[1].

W 1945 roku uczestniczył w Centralnej Akcji Szkoleniowej ZHP i otrzymał stopień podharcmistrza, a w 1949 roku – harcmistrza. W okresie powojennym pełnił m.in. funkcje komendanta hufców Włochy (1945), Praga Nowa (1947)^[4], Powiśle (1948), Wola, Młynów i hufca Mokotów po jego połączeniu z trzech mniejszych hufców^[5], członka komendy i zastępcy komendanta Chorągwi Warszawskiej (1961–1963), był komendantem wielu obozów i wizytatorem. Wieloletni przewodniczący kręgu instruktorów komendy chorągwi (1964–1999) i przewodniczący chorągwianej komisji historycznej. Był członkiem kapituły Krzyża „Za Zasługi dla ZHP” z Rozetą i Mieczami^[1].

Pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Cukierniczego i Zakładach Przemysłu Cukierniczego „Syrena”. W latach 60. był naczelnym dyrektorem Zjednoczenia Zakładów Szkoleniowo-Produkcyjnych Polskiego Związku Głuchych, w 1981–1986 był wiceprezesem tego związku, organizował różne formy pomocy osobom głuchym.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” z Rozetą i Mieczami, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża, Złotą Honorową Odznaką PTTK^[1] i licznymi wyróżnieniami władz województwa mazowieckiego i krakowskiego oraz ziemi pruszkowskiej^[4].

Pochowany na cmentarzu w warszawskich Gołąbkach.

Uwagi

Przypisy