Kazimierz Barancewicz
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1880
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

24 czerwca 1939
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

do 1922

Siły zbrojne

C. K. Armia,
Wojsko Polskie

Jednostki

31 Pułk Artylerii Dywizyjnej → 31 pułk Armat Polowych,
20 Pułk Piechoty Obrony Krajowej,
Obóz Warowny „Przemyśl”

Stanowiska

szef zarządu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

urzędnik

Kazimierz Barancewicz[uwaga 1] herbu Junosza (ur. 15 lipca 1880 w Stanisławowie, zm. 24 czerwca 1939 we Lwowie) – podpułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego, urzędnik II Rzeczypospolitej, działacz społeczny.

Życiorys

Kazimierz Barancewicz urodził się 15 lipca 1880 w Stanisławowie[1][uwaga 2] jako syn Antoniego[2] herbu Junosza (1837–1918, pochodzącego z Wilna inżyniera, oficera armii carskiej, który w 1863 przystąpił do powstańców styczniowych, osiadłego w Stanisławowie gdzie był inżynierem Wydziału Krajowego przez 40 lat oraz założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”)[3] i Pelagii z domu Deskur herbu Góra Złotoskalista (1850–1917). Jego prapradziadkiem ze strony matki był pułkownik Jan Jerzy Deskur (zm. 1816)[4]. Jego rodzeństwem byli Stefania, Jan i Helena (1881–1958, po mężu Wiśniewska).

Był uczniem C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie[5][6][7][8], które ukończył w 1901 (w jego klasie był m.in. Roman Hausner)[9]. Ukończył studia z tytułem inżyniera.

Został wojskowym c. i k. armii. Został awansowany na stopień kadeta rezerwy z dniem 1 stycznia 1903[10]. Od tego czasu był żołnierzem rezerwy 31 pułku artylerii dywizyjnej w Stanisławowie[11][12][13][14][15]. Został awansowany na stopień podporucznika rezerwy w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej z dniem 1 stycznia 1908[16]. Od tego czasu do ok. 1911 pozostawał oficerem rezerwy w stanisławowskiej jednostce, w 1908 przemianowanej na 31 pułk armat polowych[17][18][19]. Od ok. 1912 był podporucznikiem 20 pułku piechoty Obrony Krajowej ze Stanisławowa, najpierw w grupie wojskowych nieaktywnych[20], a ok. 1913 w grupie żołnierzy rezerwy[21].

Po wybuchu I wojny światowej jako podporucznik w grudniu 1914 został mianowany na stopień porucznika pospolitego ruszenia na czas wojny z dniem 1 listopada 1914[22]. Jako porucznik w komendzie powiatowej Jędrzejowie pod koniec 1916 otrzymał od cesarza Franciszka Józefa najwyższe pochwalne uznanie za wyśmienitą służbę w szczególnym użyciu[23]. W czerwcu 1918 jako kapitan z tytułem i charakterem pospolitego ruszenia został mianowany kapitanem na czas wojny[24].

Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego. 30 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w budownictwie wojskowym, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[25]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Obozie Warownym „Przemyśl” na stanowisku szefa Zarządu Budowlano-Kwaterunkowego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 pułk saperów[26]. Przyczynił się do budowy popiersia Naczelnika Józefa Piłsudskiego w Przemyślu, odsłoniętego 7 sierpnia 1921[27]. Wiosną 1922 został przeniesiony do rezerwy[28]. W rezerwie został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W latach 1923–1924 pozostawał oficerem rezerwy 6 pułku saperów w Przemyślu[29][30]. W 1934 jako podpułkownik inżynier rezerwy pospolitego ruszenia był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[31].

Grobowiec rodziny Barancewiczów w Sanoku

W latach 20. wstąpił do służby cywilnej II Rzeczypospolitej[1]. W 1925 jako urzędnik VIII st. sł. został przeniesiony z Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych we Lwowie do Tymczasowego Wydziału Samorządowego we Lwowie[32]. Od 1922 był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[33], a 26 kwietnia 1923 został wybrany członkiem wydziału Oddziału PTP w Przemyślu[34]. Pod koniec lat 20. przebywał nadal w Przemyślu[35]. Na przełomie lat 20. i 30. w charakterze referendarza pełnił funkcję kierownika Powiatowego Zarządu Drogowego (PZD) w Sanoku[1]. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, w latach 30. zasiadał w zarządzie Oddziału PTT w Sanoku[36]. Do 1939 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[37][38][39].

Zmarł 24 czerwca 1939 we Lwowie, a jego grobowiec znajduje się na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[40]. Jego żoną była Maria z domu Grzesikowska (1898–1955, nauczycielka języka rosyjskiego)[41]. Ich dziećmi byli Pelagia (1919–1986, po mężu Sabramowicz[42]), Krystyna (1922–1952, po mężu Zamorska) i Aleksander (ur. 29 lipca 1920 w Przemyślu, absolwent Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku z 1938[43][44]). Pod koniec lat 30. rodzina Barancewiczów mieszkała w Sanoku przy ulicy Cichej 8[43].

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji C. K. Armii był określany jako „Kasimir Barancewicz”.
  2. ↑ We wszystkich wojskowych dokumentach ewidencyjnych, a także w cywilnych administracyjnych, jako datę urodzenia Kazimierza Barancewicza wymienia się „15 lipca 1880”. Natomiast na inskrypcji nagrobnej Kazimierza Barancewicza została wskazana data „15 sierpnia 1880” .

Przypisy

  1. 1 2 3 Spis urzędników i funkcjonariuszów niższych władz administracji ogólnej Województwa Lwowskiego według stanu z dnia 31 grudnia 1930 r.. Lwów: 1931, s. 239.
  2. ↑ Kazimierz Barancewicz. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-15].
  3. ↑ Nekrologia. † Antoni Barancewicz. „Czasopismo Techniczne”. Nr 3, s. 23, 10 lutego 1918. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie.
  4. ↑ Jan Stefan Deskur h. Góra Złotoskalista. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-05-24].
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1898. Lwów: Fundusz Naukowy, 1898, s. 122.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1899. Lwów: Fundusz Naukowy, 1899, s. 109.
  7. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1900. Lwów: Fundusz Naukowy, 1900, s. 92.
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1901. Lwów: Fundusz Naukowy, 1901, s. 98.
  9. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1901. Lwów: Fundusz Naukowy, 1901, s. 99.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1904. Wiedeń: 1903, s. 808.
  11. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1904. Wiedeń: 1903, s. 862.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1905. Wiedeń: 1904, s. 869.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1906. Wiedeń: 1905, s. 880.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1907. Wiedeń: 1906, s. 889.
  15. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1908. Wiedeń: 1907, s. 901.
  16. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1909. Wiedeń: 1909, s. 908.
  17. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1909. Wiedeń: 1909, s. 908.
  18. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1910, s. 923.
  19. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1911, s. 927.
  20. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1912, s. 337.
  21. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 307.
  22. ↑ Ernennung von Landsturmoffizieren. „Prager Tagblatt”. Nr 351, s. 3, 21 grudnia 1914. (niem.).
  23. ↑ Ernennung von Landsturmoffizieren. „Prager Tagblatt”. Nr 278, s. 3, 1 grudnia 1916. (niem.).
  24. ↑ Auszug aus dem Verordnungsblatte Nr. 76 für die k.k. Landwehr vom 12. Juni 1918. „Feldblatt”. Nr 1320, s. 6, 12 czerwca 1918. (niem.).
  25. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 12 lutego 1921 roku, poz. 163.
  26. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 342, 546.
  27. ↑ Odsłonięcie pomnika Naczelnika Państwa w Przemyślu. „Nowości Illustrowane”. Nr 35, s. 3, 27 sierpnia 1921.
  28. ↑ Trzecia lista oficerów rezerwowych WP, dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z dnia 14 kwietnia 1922 roku, s. 22.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 885, 914.
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 809, 837.
  31. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 281, 1041.
  32. ↑ Część urzędowa. Zmiany personalne. „Czasopismo Techniczne”. Nr 14, s. 233, 25 lipca 1925. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie.
  33. ↑ Członkowie Towarzystwa w drugiem dwudziestopięcioleciu (1902-1926). W: Maksymilian Matakiewicz: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. Księga pamiątkowa wydana z okazji 50-letniego jubileuszu Towarzystwa. Lwów: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 88.
  34. ↑ Sprawozdania oddziałów. „Czasopismo Techniczne”. Nr 5, s. 50, 10 marca 1924. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie.
  35. ↑ Oświadczenie. „Ziemia Przemyska”. Nr 19, s. 4, 7 maja 1927.
  36. ↑ Jerzy Kapłon: Zarys historii Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku. cotg.pttk.pl. [dostęp 2015-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)].
  37. ↑ Tadeusz Miękisz: Zarys historii Tow. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku w 50-tą rocznicę jego istnienia. Sanok: Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, 1939, s. 39.
  38. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. 2009-11-29. [dostęp 2015-05-24].
  39. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 156. ISBN 978-83-939031-1-5.
  40. ↑ Kazimierz Barancewicz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-07-02].
  41. ↑ Maria Zofia Barancewicz urodziła się 26 kwietnia 1898 w Łętkowicach jako córka Aleksandra Grzesikowskiego i Natalii z domu Kamińskiej, do końca życia mieszkała w Ustrzykach Dolnych, zmarła 14 stycznia 1955 w Krośnie, zob. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 41 (poz. 303). Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 357 (poz. 8). Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r.. Sanok. s. 198 (poz. 183).
  42. ↑ Kondolencje dla Marka Sabramowicza z powodu śmierci matki. „Nowiny”. Nr 176, s. 5, 31 lipca 1986.
  43. 1 2 Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog okresowy rok 1937/38. Klasa VIIIa Liceum Humanistycznego (zespół 7, sygn. 218). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 3.
  44. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2015-05-25].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.