Karta telefoniczna Telekomunikacji Polskiej SA z paskiem magnetycznym z lat 90. XX w.
Chipowa karta telefoniczna Telekomunikacji Polskiej SA z lat dwutysięcznych

Karta telefoniczna – karta będąca nośnikiem danych typu pre-paid z zakodowaną informacją o liczbie impulsów, umożliwiająca prowadzenie rozmów telefonicznych za pomocą automatu telefonicznego.

Karta telefoniczna jest wielkości karty kredytowej wykonanej w formie prostokątnego plastiku o wymiarach 85,60 × 53,98 mm z umieszczonym na niej jednym układem scalonym lub paskiem magnetycznym.

Podział kart telefonicznych:

Przeprowadzenie rozmowy telefonicznej z automatu jest bardzo proste. Należy podnieść słuchawkę, wsunąć kartę chipową do czytnika, wybrać numer abonenta i rozmawiać dopóki starczy środków na karcie.

W Polsce w użyciu są karty Orange i Netii. Karty telefoniczne są także przedmiotem kolekcjonerstwa.

Historia

W 1995 produkcję kart magnetycznych rozpoczęła polska firma Telefonika, a karty z układem elektronicznym (chipowe) używane są od 1998[1].

W 1999 Netia jako pierwszy operator w Polsce wprowadziła na rynek automaty telefoniczne jednocześnie na kartę telefoniczną oraz na monety[2].

Przypisy

  1. ↑ M. Molski, M. Glinkowska, Karta elektroniczna bezpieczny nośnik informacji, Mikom, Warszawa 1999, ISBN 83-7158-169-6.
  2. ↑ Netia wprowadza nowoczesną technologię kart elektronicznych.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.