Młodość i studia

Urodził się w 1927 roku w Koniakowie w ubogiej i licznej rodzinie góralskiej. Mając 7 lat rozpoczął edukację uczęszczając do szkoły podstawowej, którą przerwał po wybuchu II wojny światowej, w której trakcie pracował przy wyrębie lasu^[2]. Po zakończeniu wojny w 1945 roku przeniósł się z rodziną do Paczkowa, gdzie nadrabiając zaległości szkolne zdał maturę w 1950 roku. W tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończył w 1955 roku^[3].

Praca naukowo-dydaktyczna

Bezpośrednio po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w Archiwum Państwowym we Wrocławiu, a potem w szkolnictwie, najpierw podstawowym, a następnie średnim. Na Uniwersytet Wrocławski powrócił w 1963 roku do Katedry Historii Polski i Powszechnej XIX i XX w., kierowanej przez prof. Henryka Zielińskiego, u którego doktoryzował się w 1964 roku. W 1978 roku habilitował się na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 1982 roku został na Uniwersytecie Wrocławskim profesorem nadzwyczajnym, a w 1988 roku profesorem zwyczajnym. Pełnił wiele funkcji na Wydziale Filozoficzno-Historycznym, m.in. prodziekana (1969–1971) i dziekana (1971–1972). W 1973 roku zorganizował od podstaw Zakład Dydaktyki Historii, będąc jego pierwszym kierownikiem. W latach 1975–1980 piastował stanowisko prorektora do spraw studentów i wychowania w ekipie rektora Kazimierza Urbanika. W 1979 roku przeszedł do Instytutu Nauk Politycznych UWr, gdzie w latach 1980–1983 był kierownikiem początkowo Zakładu, a następnie Katedry Badań Niemcoznawczych. W latach 1984–1986 był zastępcą dyrektora Instytutu Nauk Politycznych^[1]. Ponadto pracował w Instytucie Śląskim w Opolu i Wyższej Szkole Studiów Międzynarodowych w Łodzi. W 2006 roku w wyniku choroby zrezygnował z wszelkiej działalności naukowo-dydaktycznej. Zmarł w 2010 roku we Wrocławiu i został pochowany w rodzinnym Koniakowie^[3].

Karol Fiedor wykształcił liczne grono historyków, politologów i specjalistów stosunków międzynarodowych. Był promotorem około 400 prac magisterskich, jak i również 16 dysertacji doktorskich. W 1995 roku był promotorem doctora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, wiceprzewodniczącego Bundestagu Helmutha Beckera^[3].

Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Krzyżem Zasługi^[1].

Jego żoną była Ryszarda, lekarz-pediatra, z którą miał córkę Małgorzatę, doktora germanistyki^[3].